Netgedichten

netgedicht (nr. 6.210):

Toen Moeder Aarde beefde

Toen bij Moeder Aarde het water brak
is de tsunami verrezen.
Met bruut watergeweld
heeft hij mensenmieren geveld.
Jubelende golven
hebben alles bedolven
en dansten in extase over het groene paradijs.

Na de grote schoonmaak, het slijkschone begin.
Stranden werden besmeurd met puin en krotten
en opgeblazen lijken die rotten.
Bootjes meren aan in straten en bomen.
Auto’s parkeren op zee en stromen
mee tussen huizen als Lego-blokken.

Witte maskers, dichtgeknepen neuzen.
Lijkzakken vol grauwe, naamloze buren
ploffen in de grond, verteren in vuren.
En dan die blik, die radeloze blik van grote kinderogen.
De MENS gewikt en gewogen.

Elke geboorte gaat met vuil gepaard.