Alle inzendingen over rozet

herfst gegeven maar in het hart van haar rozet komt al een nieuwe loot tot leven…

groen spreekt het blad zijn verhaal van knop tot bloem in fraai rozet als eenling in het loof gezet ruisen zij als bladeren het refrein zijn blij om samen boom te zijn…

Oh lieve laat mij u ontkleden Om uw schoonheid te beminnen Rozetten uwer borsten te kussen Het vuur mijner lendenen blussen En zo u het verkiest en zal gedogen Zal ik al minnend uw passie verhogen Tot een liefdesdroom in ongekende hoven Uw ontvlamde bron kussen om teder te doven…

zo vormloos vluchten de grijze vegen met de nevel regen de graven zuchten dempen droeve woorden die fluisteren rond witte bloemen grond langs stenen boorden het water spat rozetten de chrysanten bloeien de cijferjaren zetten stiltes aan het bloeden die blijven kwetsen al hebben arduinen geen doornen die de aanraking verhoeden…

soms dan zeg je wat nee heb ik dat gezegd het zal niet waar wezen als dan toch onomstotelijk wordt bewezen dat het wel waar is dan hoop je maar op krediet niet waar dat moet je toch ook eens kunnen innen bij geval van buiten zinnen zo sprak ik eens tegen twee reebruine ogen welvingen die er niet om logen ik wil stante pede met je naar…

Er zijn er door Michelangelo beschilderd, met rozetten versierd, door zuilen gestut, maar ook gewone tijdens grote schoonmaak met ammoniak gewassen en gewit of : niets - crèmekleurige hoge plafonds van op een ziekenhuisbed op hoge poten, en oude plafonds bekeken door versleten mensen die liggen in oude kamers omdat lopen…

In een rozet van tinten groen Ontvouwt zich vol als een pioen, Uitbundig vlammend fel en rood, De roos die ons tot dromen noodt. Mijn hart verliest zich in de kleuren, Zinnen bedwelmen door de geuren, De geest zweeft even vrij… De hof van Eden is binnen mij.…

heb geraapt een levenlang voel de scherpte van vele kanten het glas dat brak als ik ze wegsmeet de splinter die me stak jij was geen steen maar een gesmeed juweel de diamant nog ruw een stalen setting deed je glanzen als fluweel ik polijstte je het zicht werd zachter oogde meer facetten je ving de zon, brak licht tot kleurige rozetten…

hier stort het ribgewelf in het dwarsschip zinkt die grote aardewerken kruik is een pedaalemmer met rozetten, arabesken en niksnuttige ornamenten traag trekt het sfumato uit haar ogen heldere sferen die alles onthullen het stucwerk haalde ik gisteren al van haar lijf – ze was al wat lijk toen taille douce heette ik haar ze was een…

In de zoele middagwind zat ik op een bankje op de Boulevard du Général Leclerc naast een oude heer die Indochina nog had meegemaakt rozet in zijn knoopsgat witte sjaal om zijn uitgedroogde hals en een mormel van een hondje aandachtig aan zijn voet toen Sophie Marceau actrice die ik kende uit de bladen vergezeld van haar fotograaf uit een…

cypressen , metaforen van groen, geërodeerd om een droge dorst te lessen, stilte van gehooide akkerland, mengt in het gedruis van cicaden, een bedwelmende achtergrond op het grafschrift van dorpen op de grens van vers gedolven licht, spuwt erosie en tijd hun merktekens uit, herplaatst zich in een ander perspectief en vergezicht, rozet…

De populaire waterhyacint kan nooit meer uit het meer verdwijnen, en elke winter zakken de drijvenden rozetten onverstandig massaal naar de bodem. In haar immense biotopen sterft de kleine hyacint ironisch wat tegenstrijdig op haar eigen manier, niet winterhard vriest ze dood.…

Gestolde wegen der verbeelding van religieuze voorstelling in glas-en-loden venstering- kristallen krans van een rozet. Glimp van oker schemering en vermiljoenen tempering van avonduren duistering - zuilomstuwde schildering, picturale uitbeelding van meesterhand voor edeling en godvrezende kloosterling.…

getooid met zacht betoverend vlees dat verzuurde appelen nog verzot zo zoetig spijst zij krult langs mijn haren stroperig van kruin tot zool omringt mij met zwoele gebaren opdat ik nog enkel drijf op zaad dat geen geboorte ooit zal verklaren ten einde ruk ik met alle macht verroeste hekken open spijlen met ingebouwde gestorven rozetten…

onder een levensboog met goudblinkende trompetten staat met wijd gespreide armen gekleed in een laken vol witte rozetten de Beminnelijke Maagd, eeuwig verlicht door een fakkel in elke hand het is haar gelukt een verzonken hek te openen aan de hemelrand zij strijkt met warme honing over een zwartgeblakerde ziel en bevrucht opnieuw de zin die…

Niets vermag de indruk te beschrijven van ‘t grote, hemelse rozet - dit orgelpunt in glas-in-lood: visioen van toen, dat uitzicht geeft op later, voleinding van wat ooit begon de thuiskomst van een lange reis - niets meer vragen, enkel weten slechts één en alles zijn.…