Alle inzendingen over ruisende

Ik trouwde een vrouw, en kocht mij vele vrouwen. Voor ik verouder wil ik zonen winnen. Zaads overvloed geeft overvloedig vrucht. Doet zo de rijke niet die veld aan akker schakelt en 't grote goed met goed groot graan Bezaait, en rijst en goede bomen plant? Zaad is het kostelijk bezit des mans. Veel zaad bezitten is veel zonen hebben. Zaaien…

De nacht grenst aan de dag, en aarde aan de hemel. Er is geen scheidslijn tussen deze twee. Geen niemandsland bevindt zich tussen beide Waarin wij ons neutraal bezinnen kunnen En ons toekomstig woonoord vrij verkiezen. Hier zijn wij, en een eeuwige seconde Belet ons om de hier geheven voet Daar neer te zetten, ach, en ’t hier begonnen Glimlachen…

Ik wierp mijn hengel in het water. De vis beet, en ik ving de vis. Ik doodde de vis, ik kookte de vis, Ik at de vis, de vis at mij. De vis was giftig, ik moet sterven. De vis groeit in mij, ik verminder. Zijn bek bijt en zijn vinnen steken. Ik ving de vis, de vis ving mij.…

Aan den blanke waterkant waar kleine bloemkens bloeien daar hoort men het ruisend ranke riet dat daar stil van kleur verschiet door voortdurend schroeien van de warme zonnekant stijlvol is zij hoog geheven uit den koude grond tot dat plots haar heer met zoveel adem meer blaast in het rond en doet haar stengel beven hij slaat haar heen…

Tussen lammeren en ooien, Omfluisterd door Ruisende peppels die Boodschappen van vrede, Liefde en verdraagzaamheid Nauw'lijks hoorbaar uiten, Voltooi ik mijn beeldhouwwerk, Mijn kunstwerk voor de eeuwigheid Atelier GROND, Nuis, 24 mei 2012 Opgedragen door mij aan beeldend kunstenaar Klaasje Smit…

wat je schrijft is altijd een versie er kunnen ook andere versies zijn de boom langs het water kent zo meerdere uitdossingen omdat we denken dat elk ruisen van haar bladeren vertelt wie wij zijn blij: gelukkig ruisende bladeren droevig: melancholiek ruisende bladeren kwaad: driftig ruisende bladeren rustig: windstille bladeren dood…

ruisende regen dwarrelend in lentevlucht schildert levenskleur…

Hij speelt een stukje Watermusic samen met een ruisende beek…

Sereen stil zwijgen loeiende wind scheiding water stuivende golven schuim koppende duin eindloze vlakten ruisende velden. Hoor ik je stem in zwoele warmte boven loeiende wind bulderende golven lach door koppende duin eindloos ruisende velden van liefde.…

Sierlijke vogel Streel mijn ruisende golven Op weg naar de kust…

Ruisende halmen een vogel vliegt op en zingt volmaakte schoonheid.…

vanuit zijn boomkruin roept een lijster de regen die zacht ruisend valt…

koren in aren goudkleurig en rijp zingen ruisend hun lied meedeinen…

Avondlucht verkleurt vol van ruisend leven. Rust intens omkaderd.…

’t Was te Kostverloren Tussen ruisend zomerkoren Dat ik mijn onschuld ben verloren En zij haar maagdelijkheid…

Roer ruisend door riet Genaakt blazer de diepten Waar taal tekortschiet.…

in ruisende stilte huivert een eerste herfstwind rimpelingen in de spiegel van de heidevennen ze zijn dieper dan de hemel hoog is…

Onder een groene keizerskroon luister ik naar hun weemoedig ruisende ballades.…

Ruisend hart In bruisend verdriet Woede en angst Om voorrang vechtend Ruis op mijn eigen Lijn waardoor ik Er niet meer wil zijn…

waar ruisende regen aarde proeft zullen bomen bossen vogels fluiten op het ritme van tijd in eeuwigheid…

Een treurende es zweept ruisend Het hangende loof om het puin. Stil koestert een teder viooltje Zijn geluk in het mosrijk duin.…

De Noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

De noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

weelderige lokken ruisende rokken benevelende geuren lippen in adembenemende kleuren jij liet mij staan maar toch liep ik achter jou aan…

Zwanen zweven door de wolken verliezen veren van dons waarmee engelen schrijven op notenpapier een symfonie van dansende regendruppels als paukslagen op ruisende vleugels.…

hij spreekt me toe met ruisende woorden ik luister naar mijn oude vriend en laat me door zijn milde stem bekoren zoals een kind nog heimelijk bomen ziet…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

hoe het kan dat jij zonder een woord mij in jouw schaduw zet me doet luisteren naar de melodie van het blad dat net genoeg wind vangt om ruisend te zijn ja, ik wil hier wel zitten het geruis opluisteren…

donkere vlakken verbergen ogen die even niet meer willen zien en oren die zich willen beperken tot slechts één geluid dat van zacht ruisend water kabbelend over haar naakte lichaam…

Of is 't de zee die stil ruisend zijn lied ritmisch golvend fluistert, als de dag gaat slapen? Als de dag gaat slapen, vogels in hun veren teruggedoken zijn en ik in 't bos loop, denkend aan ginds, hoor ik je zingen. in de verte.…