Alle inzendingen over scharrelen

Als kind kroop ik onzichtbaar weg in het benedenhuis onder de veranda om de ratten te zien scharrelen tussen pissebedden Ik voelde me groot en sterk perste mijn lippen op elkaar tegen de weke kriebelkussentjes en liet hun harde staarten mijn Gulliver-lijf zwepen Ik was graag hun Atlas onder de grote-mensen- wereld op mijn schouders…

wie maakt zich nu nog niet klaar voor de daad waar geen maat op staat de vuurjuffer die normaal al onverpopt vroeg vliegt doet het nu al nog vroeger dus in het voorjaar ik zag haar aan de scharrel iel vlammen en wierp de dame elegant en fragiel een handkus toe het is slechts een tel dat deze tere libel uit nevelen en wazen…

In het donker onder de grond nestelt zich een droom Een licht beeld wil met wortels dwarrelen In de nog kleine kruin koekeloeren daden die Vrijuit met groene blaadjes scharrelen Een fijn vertakte doelstelling laat haar visie vloeien En haar missie stoeien in weer en wind De boom vraagt zich voorzichtig af Of ik er iets van vind Terloops…

bij nacht kan ik niet flirten met mijn verdekte onmacht die overkomt me juist in dromen als ik voor het spel van flinke vrouw steeds lijk te laat te komen dan breekt de opgebouwde grip nog vóór mijn handen af loopt alles in het honderd bij dag kan ik nog koketteren scharrel wat rond met schone schijn pronk met verschoten veren maar…

iets maken voor duizenden jaren, voor iedereen een as van eeuwige waarheid en schoonheid, beschermd tegen de eigen wetten van vandalen, het leger van zwarte torren op bommerdommerdagen het geweld van de tijd in de marge waarvan mensen scharrelen…

de lucht boven de kleine haven bezwangerd met tranen en blauwe slierten verlangen en altijd daar beneden de drentelende mensen die naar verre witte zeilen en hun vuurtoren turen altijd zijn er de scharrelende mensen nabij de grijze hoekige blokken van basalt de ouden mijmeren op verweerde groene banken en altijd kleine…

de strijd begint waar je loopt, slaapt, eet wat en wanneer staat op de lijst het agressieve blootleggen beheerst het lijf omzwachteld door zwart MRI's in, scans uit -en gangen door de grauwe stilte en wat nog rest alles is wat rest: het hoofd en de geur van angst die opnieuw scharrelen door aders en kamers van het huis…

laatste woorden scharrelen zich rond weggeworpen stof alles houdt zich stil in dit hartbrekend ogenblik wanneer ik mijn naaktheid in jouw zwarte handen afleg als een kleed van verlangen om een rivier te worden naar die oneindigheid waar vlinders de waarheid aan geliefden hangen leugens slechts een poëtische haarwrong…

in laaiende hitte geven dennenappels op het pad geur in het bos en gloeiende liefde meer nog dan wuivend gras in de kleurende zomer we kijken ons rijk jonggeliefden in de zwoele avond onder hemelsbrede sterren slapen in een wereld alleen voor twee vroeg in de morgen de geluiden van buiten ver van de stad de scharrelende egel bij…

Wat is genoeg en wat teveel vraag die men te weinig stelt aan tienduizenden mensen kinderen zoals die kleurig rond vlinderen te Manilla op de Philippijnen Ze graven en scharrelen op zoek hoe jonger hoe beter contractueel tegen het grijs van vuilnisbelt Je kunt echt zien dat ze er geen genoeg van kunnen krijgen http://galerie.associationanak.org…

de vaart vliet aan mijn oog voorbij met aan de overzij het vee uitgelaten in een bonte wei en tussen hier en daar d’oude stee hoge bomen schuiven in een rij langs het dravend boerenpaard dat ’t voorjaar ruikt in natte klei en merries van de binnenwaard waar reigers scharrelen in ’t riet houden kieviten de wacht zingt de karekiet zijn…

je moet een gedicht lezen of schrijven opstaan en lezen of schrijven weet je dat het gedicht onbarmhartig is juist in het poetische schuilt de vernietigingskracht van de natuur en van de cultuur de krokodil springt ver uit het water om een muisje te vangen om het huis van bewaring scharrelen vluchtelingen ze weten niet wie…

Ik houd van morgens vroeg dan ga ik met een kar op pad en alle dagen vind ik wat er op de stoepen van de stad is neergezet, een theepot gereedschap, boeken, mikado een ouderwetse radio een keukenstoel en zo 's Winters scharrel ik in de kroeg 's zomers langs de grachten Een mislukte, soms beminde man Tot ik met mijn ware…

ik scharrel wat schuifel vooruit mijn huid looit ongeduld van jaren weer heb ik haast om ruimte te vinden voor mijn eigen dingen vol verbazing over de tijd die gestadig langs mijn schrale vingers glijdt zonder dat er iets gedijt waar op ik terug kan kijken stoffig en oneffen zijn de paden die ik ga wat vroeger breed was heeft nu…

Zoals kippen scharrelen. In een hok. Ik wil, met fouten en gebreken, beslagen ramen open breken. Hersenspinsels laten waaien. Wilde haren groeien laten. Met mijn jaren woeker ik. Met verstand en gevoel, wil ik liefde voelen. In hart en kop. Een jonggebleven dichter ben ik.…

Laatste Dag boek zonder letter of naam plek om alles te verstaan alle grenzen vallen tezaam was las leefde vandaag korte tijd in herbergzamende eindigheid niets dat spijt of lijdt rust stilte vergeten enigheid het is een open boek het hoofd niet gebroken vragen die vragen oproepen bestaan niet wat te doen is een beetje scharrelen…

scharrelen en dwarrelen bedekken en bevlekken jagen en vervagen geuren en verkleuren verzachten de gedachten omwoelen het gevoelen Fel gekleurd bij zonneschijn vervagend door de nevels Winden vol venijn plettend op de gevels spiegelglad op wegen zacht glinsterend in de regen ik tol mee in ieder blad het ritselende leven door zo…

Onder levenden wil ik liggen, scharrelen in aardse retoriek van roze biggen, verwent te wroeten tussen wortels van de romantiek, de borst gewent naar de verlichters, met het gezicht in gewoelde letters van de zinnen, ketters van regels en van lichtsporen in het woord, in gestreden voren wordt nooit onderhandeld, gewoekerd, welgeschapen…

hoe hij naar hen keek gezichten als getuigen van ingelijste leegte nog leger dan haar gesloten mond van leugens hij zag haar zitten bij de lindeboom, naast een ongeboren zoon, zag het scharrelen rond haar lijf hoe ze handen vulde telkens in nieuwe verhalen die de wind door zijn hoofd joeg gespleten tongen markeerden het zaaigoed…

Scharrel tussen de voetnoten, vijl uw mening tot leem: leerstellige stroop versuikert een visie... U kunt het niet meer bijbenen. Geslepen wordt uw reactie... Zwijgen zou menigeen. Vlijmend herroept u de boekenruggen: 'Hikkeslikken der Eerzuchtigen'! 'Intimi uit IJdelveen'!…

Mercedes zeilt door de grauwgrijze wijk Een ster van chroom op de neus De duiven, gevleugelde ratten scharrelen in de goot fladderen loom op. Wie schuilt daar achter getint glas?…

die nieuwe rijken van slim en de loterij maakten hun leven vrij met hun geld in tonnen wel gewonnen niet geronnen ze zijn te bekijken huizen in kastelen zitten op gazons met dure scharrels sieren in hun bentleys gaan nu ook uitdelen wel met waar voor hun poen geen geklooi op de bonne fooi strategisch goed doen geen verwaaiering in…

Ik scharrel al mijn moed bijeen, normaal een verbaal fenomeen, ik heb alleen geen zin. Gezet op haar zijn nu mijn zinnen, ik sta naast haar en wil beginnen zonder begin. Ik stamel, brabbel, zwets en baal, ik had toch zo'n volmaakt verhaal, ik heb alleen geen zin.…

Bedreven stevenend op de thermiek Door een bries kwiek voortgestuwd Mediteert hij als het ware laconiek Op wat hem onzichtbaar aanduwt En geen kik die zijn blik niet betrapt Zoals mijn kippen die voor galg en rad Scharrelen in het grasland onoverkapt Waarop hij zit te azen als een kat En moeiteloos zwenkend,draaiend Achtjes makend zonder…

Hartje winter, de bollen komen boven, egels scharrelen, klopt van geen kant.” “Effect van de broeikas”, beterwetert de chauffeur van de streekbus, “waar moet u zijn?” “De tsunami”, oreert JP, “wie heb ik aan de lijn?” Memorie kleurt koper en dat gedenkt het weer heden: Jan Pelleboer is 18-7-1992 overleden…

regenboogmeisje is er weer fladdert al weer in't rond meiske flirt van haar gezond ogend teer op zoek naar heer nu nog blauw/paars/groen/geel mocht er twijfel zijn gerezen ze maakte meteen een antithese scharrel lonkt heel naar veel men ziet heren als paddestoelen rijzen bij avond met hete smoelen geraakt door haar zinlijk vertier…

we zitten kneuterig samen lachen vreugdewolkjes om de wiebel van mijn stoel op de leuning ligt jouw jas broodjes rusten in een mandje tussen roomboter, jamsmaakjes espresso met een hemelsgeurtje een bloemenboeketje in een glas kruimelmonden zoenen musjes dansen rondjes als scharrelende mee-eters langs onze schoenen ik wil mezelf…

bloemetjes buiten zetten De laatste vorst weten ze te elimineren Soms een beetje riskeren Maar oh, wat is het fijn Lekker in je tuintje bezig te zijn Heerlijk weer genieten In de tuin met de gieter gieten Het zonnetje weet het goed te keuren Opbouwen van gezonde kleuren De bloemetjes heb je buiten gezet Nu genieten met volle pret Scharrelende…

Nee, het kan me niet bekoren, Hen in billekes, borst en vleugels te zien roken, Laat ze levenslang scharrelen en eitjes geven, Ik kom ze graag elke morgen wegnemen, Een ratje zit nog bij het compostvat klaar, De val met kaas heb ik opgespannen, Zullen m'n kippen zich na de nachtelijke klap weten te ontspannen?…

vanuit de hoogte naar de wereld buiten in de binnenkant van het breekbare hoofd nestelt zich het versmalde leven het volgt een verdwaald dansend papier dat tot slot voorgoed in de goot beland het hoort de vleugelslag van overvliegende ganzen vangt flarden op van wegstervend gezang het ziet witte wolken rondzwierende kraaien een scharrelende…