Alle inzendingen over schepsel

Partij voor Dieren wil geen “boter bij de vis” Het moet eens stoppen met het beestjes plagen Die schepsels moeten al zoveel verdragen Beseft men wel hoe wreed zo’n spreekwoord is In hete boter smoren is niet fijn Een vis moet zwemmen...'t liefst in witte wijn…

Aanschouwt der mensen goedertierenheid Groet alle dieren, schepselen te velde Draagt zorg voor hen, de hemel zij uw prijs Ik schrijf een 'Lofzang van de schepselen' En zing het 'Zonnelied' te hunner ere Mijn armoe draag ik, niet als welgestelde Doch vreedzaam en op nederige wijs"…

Voor het bloeden het elfde gebod Tot zijn eigen glorie En die van zijn redelijke schepselen Vitaal is een religie Is meetbaar Wie je vandaag ook bent Zo is het weinig voor woorden Voor de rauwe werkelijkheid Als drijfzand, alles wordt draagbaar We weten waar we op afstevenen De ergste vernedering in bekwame handen…

Mijn schepsel dat bestaat, is vrij en ongebonden. Gedachten!…

U prijs ik om de liefde die alle zijn omringt; om dagen en om nachten en ’t lied dat in me zingt. U prijs ik om de sterren, de zon ook en de maan, de frisse groene bladeren die nu weer sterven gaan. U prijs ik om de vogels en heel hun mooi gefluit, de koeien en de schapen, de hond, de poes, de puit. U prijs ik om de mensen, de kinderen…

delen Teder streelt hij haar glanzende huid en haren nooit heeft hij zo intens schoonheid mogen zien haar puurheid is fris gelijk dauwdruppels in de ochtend en haar licht zo stralend als de opkomende zon Haar handen beminnen teder zachtjes kreunt hij haar naam op wolken lijkt hij te zweven wanneer hij zich ontlaadt wat een goddelijk schepsel…

Ik plukte zo maar achteloos wat letters langs de beek verborg ze in een hoedendoos en kuierde nog een week Toen ik later heimlijk blikte door een spleetje langs de rand zag ik hoe God de woorden schikte in een bovenaards verband Zag zijn hand de taal beroeren zoals geen schepsel roeren kon liet mij op zijn Woord vervoeren naar een rustplaats…

Je bent een schepsel dat zich ontlaadt. Ooit zal iemand je val breken niet aarzelen, de hand heffen. ------------------------------- uit: 'Donkere arena', 2006.…

in een hoek van blauwe lucht zijn mijn dromen scheep gegaan de sterren brandden bij volle maan de wereld bestond louter uit golven ik sprak tot de vissen in een stille zee die in luchtkastelen woonden tussen reuzengrote bloemen ik floot met de vogels die alles verstonden briljante gevleugelde schepsels toen hoorde ik een zachte stap…

Langs ijle spiralen daalt een klank uit vage verten wordt een levenskiem geboren de dichter luistert naar een dunne stem heeft nog de chaos niet bezworen maar schikt en kiest hij steunt en voedt het schepsel dat in hem is komen leven met woord en zin die uit het niets steeds helderder rondom hem zweven totdat het een gestalte heeft en een gezicht…

nu het kortste eind de dood leerde me lopen in vervaging van het nieuwe naar onopgemerkt in elders het spel van spelen doordrongen in verse lichaamslijnen op ieder perron onderweg stapten silhouetten op op zoek naar een hoger baken niet in zee, maar in hemel in rondjes paradeerden diverse varianten van schepsels…

onze steun aan de Dierenpartij kan niet biologisch genoeg zijn laten wij in alle nederigheid onze herkomst en wedergang als natuurlijke wezens van stoffelijke aard met pikken en spleten volgen geenszins vergeten om als schepselen te heten voor de blije vermenigvuldiging terug gaan tot gemeenschap geleid door de Herder om ons weids en…

uiteindelijkheid en in het niets kan je ook zonder ben je enig ongebonden laat je wimpers vallen over je schaamte de mens is geboren uit de schande die de onderbuik bezit het is het dragen van alles wat is op zwarte vleugels zonder hoop ooit een einder tegemoet te vliegen laat varen al dat schuldbesef het baart enkel fluisterende schepselen…

Deze schepselen waren bedoeld om elkaar lief te hebben. Om het Universum te voorzien van de benodigde energie voor het Licht. Zonder dat Licht zou het voor altijd Duister zijn. Dus waarom deden deze schepselen elkaar dan pijn. Het moest afgelopen zijn. De Godin was alle zonden van de mensheid spuugzat.…

Des werelds vuil is uitgestort op alle schepselen; het wordt gespild, gesprenkeld rijkelijk op hoog en laag gelijkelijk en de geringste is besmeurd; de onverzorgde weduwvrouw, die van haar pover weefgetouw amper een karig dagloon beurt, zij word gehekeld en verscheurd en des bemorsens waard gekeurd. Wie is gerecht en kan bestaan?…

Vlinders sterven Storten in het water Die niet naar karkassen Maar bloemen ruikt De zee gevoed Door schepselen Mooi als engelen Schreeuwt in wanhoop Witte schuimkoppen razen en bulderen Terugwaarts Omarmt alles in zijn koele woede Berusting Gadegeslagen door Vliegende creaturen Die aan de hemel Zijn getijde volgen Verworden…

Gelijk de wisselvalligheid van 'n schepsel als je 't vergelijkt met z'n eigen sfeer. Nochtans zonder ons te verlaten, gaande z'n eigen weg verlegen of ongeremd.…

We zijn schepselen diep verbonden Met de universele rivier des levens Met bloed Aderen Die meanderen Die veranderen Van tijd tot tijd In arbeid En strijd Altijd gedwongen te streven naar waarheid…

de geest heeft haar schepsels gebroken in de bijbel van toen hebben alleen vaderen gesproken zij dachten gods schip te bevaren op golven die onrust bedaarden vergaten de vrouw in het paren offerden zonen uit een aards paradijs brandden de braamstruik gaven in steen de tafelen gelijk is er verschil tussen lichaam en ziel de man…

in haar wezen staat geschreven dat zij de ware brengster is van het enig echte leven voor wie weet hoe te vragen naar de sleutel van haar hart verblind door haar schoonheid niet aan de verweerde buitenkant maar uit een beproefd innerlijk aanbidt hij dat lieftallig schepsel met heel zijn ontroerde ziel vingers volgen de sporen van haar…

Laag op laag van sporen in de verte evenwijdig aan een romp loodrecht op een hoofd dat scheef hangt van verbeelding afgetekende bergen op de vlakte van herkenning als een gewei-van fractalen vogels in V-formatie bomen strekkend in lange latten het Noorderlicht de boodschapper van de zon ergens het zuchten van een mens op papier schepsels…

jong was Was de dood ver verwijderd Nu en na Meer dan een halve eeuw Verschijnen beelden Van de vele gevallen geliefden -Zij die mij vormden Troostten inspireerden Onvoorwaardelijk liefhadden Om mij Het kind -Nu ouder Word ik bang Twijfel aan mijn goedheid Aan een Hogere macht Ik wens niet te geloven In een Hogere Die zijn eigen schepselen…

Verlangend loop ik naar de kraam waar, kundig van zijn graat ontdaan, hij snel in partjes wordt gesneden en getooid met frisse sierlijkheden van snippers ui en plakjes zuur, dit verrukkelijk schepsel van moeder natuur in al zijn vette smakelijkheid mij vriendelijk wordt aangereikt Tongstrelend voor mijn smaakpapillen die alleen al door de voorpret…

De mensen die daar dansen De wereld en de ruime Blauwe hemelboog En elke dag weer nieuwe kansen Ik heb de wereld lief Een wonder zo geschapen Vanaf de morgen in ’t zonnelicht Met dieren en met bloemen Tot ’s avonds als de zon weer daalt En de wereld weer gaat slapen Ik heb bovenal de Schepper lief Die dit alles wilde maken En elk schepsel…

Mijn kamer kan ik behangen met groots, grijs of klein verlangen, wees zeker, vergeef me al de pijn, wees zeker dat ik uw schepsel zal zijn.…

Nee, er is meer Moeite doe je voor je schepsels Dat wat je, met moeite, hebt gecreëerd Je leven lang denk je dan Vinden zij het genoeg of doe ik te weinig? Moeite doe je om te blijven leven Op je sterfbed, wil je blijven Je leven lang heb je moeite gedaan Het is tijd om te gaan…

Nu mogen we vrolijk zingen Want Jezus heeft alles volbracht En aan al zijn schepselen gedacht Hij blijft ons met liefde omringen. We mogen juichen tot Gods eer Hem danken voor het leven Dat door Jezus ons is gegeven Onze zaligmaker, onze Heer.…

Nu mogen we vrolijk zingen Want Jezus heeft alles volbracht En aan al zijn schepselen gedacht Hij blijft ons met liefde omringen. We mogen juichen tot Gods eer Hem danken voor het leven Dat door Jezus ons is gegeven Onze zaligmaker, onze Heer.…

Ik schilder het leven met liefde in liefde schilder ik de vrouw in de kleuren van vlees voelen ze teder en zacht en schuw componeer ik dan telkens jou ik swaffel ze met mijn penselen ik borstel ze glossy op mijn schepsels van oliepigment en doek tot ze glimmen en glanzen van eeuwige liefde en scheppend denk ik aan jou ik schilder…

God is getrouw, dat mogen we weten Hij laat niet los en Hij wil ons leiden Ook als wij verder van Hem afglijden Zal Hij Zijn schepselen niet vergeten.…