Alle inzendingen over schik

Dus denk ik bij het zien van al die schik: Wie van de heren is nou niet goed snik?…

Zoals een ander in de lente dicht met bloemen in een vaas pluk jij letters over lente en zet boeketten in een vers zo schik jij onvergank’lijke pracht in klanken in telkens weer een verse vaas…

Zelfs met hen die mij verstaan kan ik dit geluid niet delen alleen, volkomen aangedaan roep ik mijzelf tot helen doof voor het kwade schikken van jouw stoffelijke resten blijf ik tot mijn laatste snikken hardhorend buiten westen.…

Je had iets aan de heg staan schikken ik haalde wat spinrag uit je haar, dat zijn van zulke ogenblikken die ik mijn herinnering bewaar, veel later, als wij beiden gewoonweg daar geen weet meer van zullen hebben, speelt wellicht de wind nog in die zelfde heg met daarin die zelfde spinnenwebben.…

Een mooi gebaar van Willem Alexander 'Geef vluchtelingen in ons land een thuis' Geen bordkartonnen hok maar een echt huis Maak zo van een migrant een medelander De Eikenhorst, ten Bosch, wordt even slikken Maar hij is graag bereid wat in te schikken.…

Wat vervolgde was als een scene uit een oude liefdesfilm we bedreven de liefde zonder ons naar de tijd te schikken tijdens de ochtend was er regen en de vraag van jouw hart aan mijn hand.…

wat ben ik in mijn schik. Maatje was nooit karig. En gewis zal 't morgen weer. Feest hier zijn ter mijner eer. Morgen ben ik jarig.…

zo heb ik het gedroomd deze boog van rozen potten in bloei stoelen waarin niets dan verwachting zetelt die lege tafel laat het zo zijn o koning van mijn tuin dat alleen aller zachtste krachten aller lichtste elfen hier teder schikken…

Pennevruchten plukken in opalen vazen schikken citroenschil geel uitgeknepen naar gelei een honingzoet geluid zomer 1980 getuigenis afgelegd van indrukken gevloerd in deuken snel vergeten dat ook warmte afbreekt waar opgebouwd wordt.…

Zo’n hondenriem, ze had er heel veel schik in, daaraan een Irakees, kort aangelijnd. Maar ditmaal trok zij aan het kortste eind en nu draait Lynndie op haar beurt de lik in. Verdiende loon! Zo gaat dat dus met vrouwen die mannen zinloos aan het lijntje houen.…

heb geen woorden meer alleen gedachten die dromen over wat is en dat wat nog ooit eens zal komen ogen die naar je blikken in de schaarse momenten die het lot ons gaat schikken een lach als het mag maar altijd voel ik je handen de slankheid van vingers die tasten naar onze verbanden gegrift in mijn hart…

er ontluikt een lotusbloem in haar gelaat tevens mond en hart buiten adembereik haar vrouwenogen zijn het venster op de buitenkant van mijn ziel, inwijkend als een zucht die nooit voorbijgaat diep inhalerend in gedachten te schikken die met ‘t verre water verstillen…

Ik ken dat niet, de hete adem van wie liefheeft ik rook teveel en schik me langer dan de dieren in het ouder worden - ik neem een sigaret, alles lijkt geregeld: de politie waakt, de hoeren zwijgen vreedzaam ik kom de weken door met kijken naar het saldo van mijn hypotheek, het verschuiven van de stilte.…

Zij viel in de diepte toen zij werd gebroken in duizenden stukjes bedroefd met een traan Haar laatste kwartiertje was nu aangebroken het zou haar niet lukken nog een keer te staan Een mannetje droef probeerde te schikken maar zou met zijn lach in haar ook vergaan Ze viel in de zee en stierf in snikken en met haar de zee die nooit…

Als in de lucht het blauw sluiert, op de grond het groen omrand is met een wit waas, en buiten mijn huid strak staat van de kou, in mijn toch warm gevoerde jas, heeft koning winter nog geen lente in gedachte, dus schik ik binnen in een mooie vaas narcissen uit de kas.…

het is de vergankelijkheid die vat krijgt op m'n gemoed kleuren van de herfst maken ruim baan voor melancholie als ik iets weg slik besef ik dat de tijd van gaan is gekomen seizoenen komen en gaan telkens sneller dan voorheen en wij schikken ons in het lot…

Nee, van zulk nieuws ben ik juist in mijn schik; de wachttijd in het ziekenhuis is lang. Denk maar eens aan de tijdwinst die dat schept, als je een flinke blaasonsteking hebt. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ... Blaastest wordt vaste prik bij aanhouding op snelweg ...…

nee, ik schep niets ook geen afstand schik mijn veren slechts wat warmer onafhankelijk van toevallig beschikbare schouders onder plooigezichten van meelevend marmer deze zomer is te verbleekt om de ondergaande zon nog onder zijn vleugels te nemen nee, ik schep geen afstand maar een volle wintertooi om weer aaibaar te zijn…

hier ben ik weer terug van weggeweest was spelend op zoek naar een andere sfeer bad mijn muze opnieuw kleur te bekennen of op zijn minst rijmloze ingevingen zo te schikken dat ik mijn inborst mocht herkennen de bloesem was niet inferieur; van mindere kwaliteit maar het zaad bleef ik zelf het heeft niet tot…

aanstonds verschijnen dronken sterren aan een onlangs nog knokig hemelfront de straat lijkt al voorbereid, zo loom zo stil en gedwee de avondklok rond er vertonen zich taalarme bladeren, om in voegen te liggen, in luwte te schikken seizoenloos te wachten op een zucht op iets om in wakker te schrikken…

Doen zij zich in hun noodlot schikken, samen straks te sterven hand in hand.…

het lijkt een gave om strijdbijlen niet te begraven maar ze als eerste steen te werpen zodat jij je gelijk als waarheid kunt erven juist in schikken wordt een compromis naar eenheid geleid en is consensus bereikt ik lach als de cd voor de duizendste keer wordt gespeeld met het refrein dat overleven heet…

kan mij niet schikken in tal van klein plaatsen ben bang om te schrikken wat doen we daaraan we werken in stappen eerst licht en dan zwaar trotseren de angsten proberen…het is waar het kopje moet denken dat het hart wel zal durven verse gerustheid te schenken zo claustrofobie bij de… lurven…

verwar mijn binnenste met buiten zet in delen uiteen wat samenvalt blindeer mijn spiegelglazen ruiten nu toekomst in verleden is gestald laat me in een vergeten lot schikken doorbreek daarmee de cirkel rond kleur de iris van eeuwige ogenblikken je herhaalt de woorden uit mijn mond…

ik wist bloemen van de wind te flitsen voor ze verwaaiden zij bloeien totaal onverwacht aan een buiige hemel kleuren hun spanning in moment van ontlading vrijheid vertakt tot de aarding altijd volgt applaus na deze machtige apotheose vastgelegd in meerdere poses nog waait de wind maar het bloeien is over tot schik van het kind…

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

in 't jonge avondlicht gooi ik een emmer leeg op 't stoepje voor waarna ik water veeg je doet de december- dingen; bloemen schikken en dan verplaatsen tot een juist effect draai je vorm en inhoud om je geeft wat vorm waaraan? aan herhaling van wat is gedaan ik doe of jij er bent…

liefde is zacht teder en teer maar overal vind je de coaches weer zij helpen steunen en separeren repareren moet je zelf proberen het zijn de fijnste kneepjes in jargon tot liefdeskunst verheven het is gewoon manipuleren gebleven al schik je de bloemen nog zo subtiel tot mooi zonder een goede vaas blijft het van twijfelachtig allooi…

ik kijk naar al m'n boeken waar ik van hou Dostojewski ik heb het armoedige appartement gezien ik heb ook de brieven gelezen en ik schik nu romans en brieven in mijn bloedende boekenkast maar opeens schrik ik: zoveel jaren geleden is het al dat ik het las en heb het niet herlezen wie weet ben ik bijna alles vergeten en denk ik…

Bij het diep bukken en tafel schikken ontdekken dat in een flits een moedervlek op haar rechterborst te voorschijn komt Zij beantwoordt mijn vrolijke gelaat glimlacht als een positief antwoord een vraag wordt duidelijk niet gesteld Vandaag een zekerheid bij haar ontdekken verwijlen in het twijfelen, je weet maar nooit in de morgen, middag…