Alle inzendingen over schoenendoos

niemand die er nog van opkeek dat je er foto's in bewaarde krantenknipsels & programmaboekjes waarin je naam verkeerd geschreven stond ze vonden sandalen & waterschoenen op zolder 't liep niet meer - de woorden & in het groene glas een datum waarachter twijfelend de zon…

Vandaag leg ik het af, dat dode een schoenendoos is groot genoeg begeesterd bijna ontbind ik mijn naam van alles wat op liefde lijkt.…

Daar stond zo`n oude schoenendoos verborgen onder het stof der tijd op zolder bij de herinneringen het plaatje van die kleine meid ze knipte fragmenten uit de bladen een compositie van haar ideaal en plakte het in die schoenendoos zo fröbelde ze haar mooiste verhaal een kijkgaatje bood in perspectief kabouterfiguurtjes uit de libelle…

ik berg de schoenendoos maar op. 't wordt tijd dat ik de ramen open gooi, de boeken van vroeger met een zwiepzwaai buitensmijt…

Ik ga door mijn knieën en leg ze in een schoenendoos voor later.…

de gelijkenis is uitzonderlijk minutenlang dwalen mijn ogen naar de persoon in wiens jas ik woon zelfportret bevestigt beeld van vergeten foto's in een schoenendoos op zolder toch is het anders nu alsof er iemand in woont wiens sprekende evenbeeld in woord en gedachtegang kleurt bij het mijne is het thuiskomen teder…

De dag uitgepakt als een schoenendoos van schoenen die niet bij me passen, met stem op de vlucht onder de gesloten oogleden onverdraagbare meren van vermoeden geen weerzien wel voelen in de borstkast opgesloten uren, ze willen naar het daglicht als alle afgeronde gedachten maar je schaduw is donkerder dan de duisternis onder gehemelte…

De gehavende schoenendoos met her en der een knaaggat verbergt een prachtig lilalint gestrikt volgens lang geleden maar nooit vergeten kalenderdagen postzegels werden niet meer gestempeld, de kartelrandjes golfden langs wel, niet, wel en het stapeltje groeide en groeide het onder dagen duiken na weer een langverwachte donkere nacht sneed…

bloot op de eenzame weg waar donker moed in de schoenen zoekt drijf ik rond zwarte rozen op klanken van engelenzang tot aan mijn grenzen laat ik jou komen oude schoenendoos vergeeld om tranen adem jij schaam momenten in zwart wit de geur hangt nog steeds rond het eiken lik ik wonden uit mijn tijd losgelaten etter zal ik nooit meer knielen…

dubbel touw sloeg steeds de zweep kapot als hij niet wilde tollen we knikkerden en kaarten met sigarettenmerken om de pot maar toen ik won sloeg jij ineens mijn neus kapot en ik was uitgespeeld in onbezorgde dagen dat wat jij toen met mij deed begon volwassenheid te vragen knikkers tellen niet de kaarten in een schoenendoos…

papyrusfolie in schier onontwarbare Hammurabizuil-achtige inscripties tot mij gewend een warhoofdige dolende kruisridder uit Iberia's tropische oorden zeggende en bewerende dat jonge telgen op de basisschool niet langer mogen geloven in hun mobiele neogotische splijtzwamtael van smart nicolaas Terug in de moederschoot van de schoenendoos…

mij kwam troosten met lieve woordjes en zei dat ik mijn tranen moest drogen Ik probeerde je te zeggen dat je terug moet komen gewoon opstaan uit de dood zonder jou is mijn leven niets waard Hoe kan ik accepteren dat jij hier niet meer bent Ik wil je aanraken, strelen Ik wil nog van je kunnen leren Maar wat je achterliet past in een schoenendoos…

Het zijn twee uitersten de eenvoud en de diepere lagen sommige mensen zijn snel thuis wanneer ze de stilte van de zee bezoeken ik zou niet in de schoenendoos van die zeldzame dichters willen kijken want ik voel de serene eenzaamheid als ik in stilte aan de dood denk hoe mijn vader is heengegaan zonder ooit op de golven te varen met zijn…

was ze vertrokken maar in het portiek waar ze altijd afspraken stond een schoenendoos met zijn naam erop gevuld met kleurrijke kaarsen weliswaar half opgebrand maar elk met standaard ook een stapeltje nostalgische ansichtkaarten met dorpstaferelen zoals een paard-en-wagen op een bijna verlaten kruispunt en een ruiter langs een kanaal…

Kwajongens zullen de brokstukken als kostbare souvenirs naar hun slaapkamer dragen en in een schoenendoos onder hun softe waterbedden verstoppen Helmond kon best een opkikkertje gebruiken wat voor de meeste steden van Holland gold maar om nou volkomen lazarus naar de wolken te reiken schoot ook de tipsy burgemeester in het verkeerde keelgat…

"Mabeltje, hier is je vriendje Bruinsma Die heel vaak in gevangenissen zit En jou daar erg kan missen, Wisse Smit Ik weet 't wel: ik ben een schuinsma rcheerder van comme ça en ga maar na Dus trouw maar nooit een prins meid, hahaha"…