Alle inzendingen over schrijven

letters zijn simpel aan elkaar geplakte bolletjes en streepjes met hier en daar een puntje, meer niet maar pas op een half rondje teveel bij een l en je noemt je lief een dief één keer een h vergeten en je bent een kannibaal - dag, ik .eet Hans - twee uitschieten in een dictee en hij krabde zijn hond wordt hij krabte zijn kond en dat is…

je schreef me maar de letters dansten niet de krullen in je schrift kleurden geen passie waren hoekig in de tegendraadse vorm zwart op wit je tekst vol dissonanten in een vlakke symfonie door de laatste zin vaarwel het is voorbij doofde voor mij jouw melodie…

boeken kropen in het rood mijn rekeningen sloten zich verloren wanend in balans een aantal bladzijden is wit gebleven we hebben toen elkaar in pijn beschreven maar we bloedden dood geen tekst om tranen vloeibaarder te maken geen zin om scherper de gevoelens te gaan raken in dit rancuneus bestaan zwijgen kreeg geen letter op papier…

ik gooi gedachten weg die niet meer willen rijpen zich niet meer laten grijpen en wil daarvoor mijn rust ze hebben lang genoeg mijn hart en hand beheerd ze deden dat verkeerd waardoor ik niet bewegen kon ze maken vleugellam dragen angst voor morgen aan ik kan er niet mee verder gaan verlies de dagen en mezelf ik zoek stilte in geluid…

ik haal uit niets iets leuks om mee te maken een zucht en een moment zo van de straat geplukt zie hoe handen rusten of de tijd verprutsen hoe ze morrelen aan de dag door het borrelen in de nacht ik pak lucht en mix met winden vlagen tekst wolken letters drijven zinnen tot een vers ik inhaleer de vorm beloof emoties…

' Die hadden niet veel op met 't riekend zweet van heksenvoeten Ze plukte nog wat takjes om de soep mee te versieren En prevelde een metrum over kleine wilde dieren De soep begon te koken, peentjes kwamen boven drijven Nog snel een komma en een punt; toen was ze klaar met schrijven!…

in deze volte van vernietiging spreek ik niet hun namen uit. dichters begraaf ik in mijn koude dagelijks. hun zwijgen ettert, zweert letters uit mijn mond en de namen kleven de leegte van de namen aan de tegels van de leegte die de leegte betegelen zodat er middenin een leegte kan ontstaan genaamd verlangen waarin de woorden witte tranen…

Hoe ik jou eerlijk mag beschrijven kost me pijn, inkt en ook papier de woorden wilde je niet zo horen maar of ze ook zo, in je gedachten blijven ik ken jou als 'n knaap met veel plezier alleen iets heb jij helaas verloren. Eventjes, mocht jij mijn gevoelens lezen m'n mening, over dingen uit mijn leven soms hard, teder, lief of met een traan…

duizend keer tegen de muur toetsen. De juiste spreidstand vinden, zonder je te scheuren, en niemand kan zo heel precies je vingers plooien. Dat moet je zelf, tot je eindelijk dat ene punt, net over de band, die unieke ace van woorden slaat. Misschien met sprong, misschien fluweel.…

Twijfelend verschijnen opstandige woorden op een maagdelijk, wit papier Fijne details, soepel aangebracht Hersenspinsels, vervaagd en uitgedaagd en zorgvuldig in het hier en nu geplaatst Er dwarrelen wel duizend woorden en hartenkreten steevast op het eerst nog zo schone vel. Met zo hier en daar een komma, een…

Een pen kan op papier begrijpend zijn, naar de waarheid zoeken, kan ook met zeer veel sier verwarring scheppen of zelfs vervloeken. Ze kan soms helpen leegten te vullen. Mededelingen te doen De waarheid verhullen. Ze kan zelfs verzachten, de waarheid ontkrachten. Slechts enkele woorden vertragen de tijd; Een verrukkelijke waanzinnigheid…

mag ik dichten in open gaan je vingers even langs me laten gaan je blik weer zien de gedachten in je ogen geen gedogen ons samenzijn kent niet die pijn…

een gedicht zijn slechts wat woorden op een rij gezet goed overwogen keurig gerangschikt of als wild bouquet herinneringen zijn slechts wat beelden flarden van geweest ze kunnen overdonderen maar ook verwonderen als een pakkend gedicht die je leest een wijze les een warm hart besef van tijd verzwijgen is niet nodig spreken…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

Ik heb met woorden gevochten als was het met de degen kom ik nu gedichten tegen sla ik het boek even open dom van mij om toch te gaan lezen ik weet hoe het gaan zal ik struikel al over het eerste woord poëzie lezen is soms als schermen poëzie schrijven daarentegen is als dansen op je eigen bal.…

je nu zo volop leeft liefde grijpt waar nodig is loslaat wat je kunt Vrouw van de zon toon me je oude handen waarmee je hebt geleefd laat me de sporen zien van al die lange jaren Diepe groeven van verdriet grillige lijnen van de liefde rimpels van verloren idealen alles heb je uit het leven gehaald je mag ze laten rusten of erover schrijven…

zag je stappen het licht dralen neusje opgericht in flitsend licht om het verhaal toch te vertalen je proefde snel de smaak van lezers vingers toetsten al de feiten er was geen verder kijken jij ging over lijken in het bijzijn van de dood…

schrijf letters in de lucht woorden kleuren jouw gezicht weer hemels roze jij bent mijn morgenstond de zon kust jou en mij haar warme zinnen op de mond samen lichten we de uren uit ieder in verplicht of eigen bezigheid tot het hoofdstuk sluit alleen het avondrood zal in alle rust de verhalen kunnen vertalen die vandaag…

zie, mijn versjes zijn om te vlaggen mijn haiku's zijn voor op je knie om mijn limericks mag je lachen om te huilen is mijn poëzie…

soms is er een opening waar woorden zinnen gaan ontstijgen een eigen intonatie krijgen beelden laten spreken die een eerst bedoelen zijn ontstegen en nu een eigen leven leiden in ontsnappen uit de context die hen begeleidt en diep in de emoties van de lezer snijdt is dat chemie waar schrijvers steeds om vragen hun woorden die door…

in zon verdwijnen langzaamaan de woorden stromen zinnen onsamenhangend uit het kabbelend water tevoorschijn maar schrijven gaat uitstekend in meanderend schrift is het midden constant zijn hoogte en diepte extravagant is de inhoud in contemplatieve rust als de drukste golfjes zijn gesust en schoonschrift onder de luchten weer…

je bent de woorden kwijt maar stilte blijft haar letters steeds dicteren je kunt je niet meer concentreren op de tekens die verschijnen op het wit papier het scherm hier staat vol met vreemde talen waarvan je de betekenissen niet kan binnenhalen geef mij je hand laat ons samen schrijven zo kunnen we de onrust uit de…

Soms strompelen woorden uit mijn hart. Zo lang vastgezeten in mij. Ze kleven meteen aan het papier. Op de verkeerde plek, ongeordend maar vrij. Wanneer ik ze wil verschuiven, sluit weerstand mij weer af. Want wat komt uit het hart blijft onbewogen leven.…

in de oudheid doopte men de ganzenveer in de inktpot tot de balpen uitgevonden werd schreef men vele bomen vol typemachines kwamen er met een rood-zwart lint typepootjes kwamen vast te zitten in de strijd voor de rechten van de mens ook vandaag voert Amnesty actie met drie klikken op de knop stuur je een ‘brief’ voor hen die wachten…

schreeuw maar papier ik kus je woorden zwarter dan gedrukt in witte regels leid jij toch je eigen leven hier ik onthoofd je letters zet geen punten neer kan je tekens niet meer lezen weet niet waar de zinnen en de komma's zijn gebleven ik stapel je in tijd maar heb geen nijd want jij ligt bovenaan en zal daar blijven na jou…

Als ik dood ben zal men mij meer willen, vooral kunnen begrijpen Dan komt al mijn schrijverij tot wasdom gerijpt en met mijn laatste adem geijkt Als ik leef zal men mij best willen begrijpen maar kunnen? Al dat 'geschrijverij', gezwets, zo stom "Jean Fermate, is ie niet 'n beetje dom!"…

Kon ik maar elke dag lezen wat jij schreef op papier. Dat heb je meermaals bewezen, met je mooie zinnen hier. Je bent beter dan literatuur, jouw pleonasme is mijn tautologie. Ik voel je passie en je vuur, wanneer ik je schrijversnaam zie. Betekenisvoller kan een vrouw niet zijn. Vanaf gisterenavond weet ik dat. Heerlijk wanneer ik in je…

mijn letters bleven hangen in maagdelijk verlangen naar papier wel inkt en kroontjespen altijd een handvol krullen voor de sier zinnen zweven binnen ondanks de tocht die in razendsnel verdwijnen de gordijnen zocht maar tegen het behang projecteerde zon met ochtendlicht mijn strofen in hun intieme samenhang…

zette letters op papier de kroontjespen weerspande met geklier mijn linkerhand en ik werd bang schoof vlekken op het zelfbeschreven blad hoe ik ook bad de inkt wilde niet drogen mijn hand verpakt in rechts model zou ik wel scoren was eigenwijs verdomde het ben links geboren zo was een kinderleven uit balans want ik…

Ik weet nog hoe het verzen schrijven vroeger was: je zocht en zuchtte maar plots kwam dan dat ene woord, die ene zin die alles op deed lichten. Zo schreef ik toen ook mijn gedichten. Maar ach, dat is niet meer, dat is voorbij.…