Alle inzendingen over schuifelen

buiten zie ik de winter langzaam sterven oren tuiten van de stilte mijn gedachten zwerven familiefeestjes, polonaises, monden die bewegen klanken dringen sterker door 'schön ist die Jugendzeit' later handen losjes op de schouders 'smoke gets in your eyes' allen die vertrokken zijn schuifelen voorbij 'sie kommt nicht…

jij kent de poorten van de hel het hek met gouden deuren een marmeren trap met zonden geplaveid mensen zo ver de horizon reikt je kijkt ze aan in alle ogen staat begeren nergens berouw verdriet of traan er is geen duivel die ze binnenlaat een bordje met alleen de onverlaat ze schuifelen gezichten in de plooi dat goud blinkt eindeloos…

sta je daar in een raamloze kamer naarstig opzoek naar iets dat niet te vinden lijkt koortsachtig schuifelend ondanks benen van lood gaan handen op de tast naar een punt van herkenning in een ijl stukje licht is het silouet van net zichtbaar de weg erheen oogt onmogelijk als door klimop omsingeld baan je je een weg om te kunnen…

Zie ze schuifelen langs de rekken, als een schaduw: grijs en anachroon, volmaakt vergroeid met haar rollator valt haar traagheid uit de toon. En ook... gedachtenpauzes die steeds langer worden, dat zie ik wanneer ze hinderlijk en schuin voor de zuivel stationeert en wellicht denkt; wat doe ik toch verkeerd.…

hij ziet hoe prominenten door het prominentenpoortje bij hun kuipje en katharsis komen euer grab und leichenstein soll dem ängstlichen gewissen ein bequemes ruhekissen und der seelen ruhstatt sein en hij mag naamloos in de rij voetje voor voetje naar het loket schuifelen om daar te horen dat zijn passie helaas is uitverkocht…

Schuifelen op platen met krassen die hangen blijven tussen dag en nacht. En als je dan de slaap verwacht, ben je vast al weer vergeten dat de slaap nooit hoeft te komen; in je dromen, in het diepste van de dag en nacht. Maar dat ben jij.…

soms voelt ruimte aan als leegstand en zie ik ieder ander niet meer als verwant verblijf dan in de stoet van zwijgende ogen schuifelend meegezogen en waar de richting er niet meer toe doet het duidt op dwalen in stuurloos denken ik even niets meer in woorden kan vertalen waarbij gevoelens ook nog eens onduidelijk wenken…

het is nog vroeg in Munnikenland als de nacht eindigt en een zwarte stern ginds aan de oever landt ik schuifel naar een plek, nog droog, en gelegen nabij de waterkant en neem plaats in het gras ik zie de dag traag dagen; het licht kan en wil geen schaduw meer verdragen op deze woordeloze plek schept het gloren haar…

in een lange rij schuifelen ze langzaam naar voren de moeder ingeklemd tussen haar dochters daar staat hij de engel engel des doods ze kijkt weg weg van zijn koude ogen met zijn wijsvinger bepaalt hij hun onverbiddelijke lot hij gebaart de moeder naar links te gaan met zachte stem zegt hij je zult mama snel weer…

In de stilte van de avond voor het afscheid van het licht zie ik nog langs lange lanen jouw silhouet stil verdwijnen uit zicht je schouders wat gebogen je blik op de horizon gericht zacht hoor ik schuifelende voeten door het mulle stoffige zand denk aan handen alsof ze zoekend vragen naar een vriendschapsband een stem die vraagt om waarheid…

ik zie geen ogen hoofden gebogen zo schuifelen ze voorbij de volgers die mijn leven delen zij schuwen werkelijkheid ze weten enkel hoe ik was en ben geweest zijn afwezig op mijn feest niet even langs gekomen in het achterna jagen van mijn virtuele dromen blikken zijn verweesd zij denken enkel geest als solitairen met kleine schermen…

Toegerust met nieuwe lentes is de wachtkamer emotieloos terwijl ieders hart om een vergeet - me – nietje vraagt al zijn ze reeds geplukt en verwaterd door de langen vazen waarin droogboeketten zwijgen en zich rijpen aan het frêle licht zachtjes schuifelen de voeten onder de langgerekte benen en is verveling het uur van het moment…

weer schreeuwen anoniemen hun mantra’s in vele talen die zonder te herhalen hun menselijk handelen laten falen toch worden ook zij misbruikt door lieden die ook van hun ellende profiteren en leven in sferen van geld jij bent de enige die zich verheft in de grauwzwarte menigte die schuifelend tergend langzaam…

wanneer gaat het weer sneeuwen op het lange voorhout zal het schreeuwen van meeuwen verdwijnen in de wit neerdalende rust waar mensen gestaag schuifelend voorwaarts bewegen omdat de trams het hebben begeven langs kade en muur oprijzend uit de hofvijver waar het bestuur zijn laatste uur torent komt die winter er nog na verhitte…

Ze schuifelen langs mij heen en zetten mij gevangen in een wolk van onwelriekende zweetgeur. Ik troost de dames:‘morgen is de ergste hitte voorbij',las ik. 'Deo volente', zegt de ene, 'Deo gratias' zegt de ander. 'Deo dorant', zeg ik smekend.…

lievelingsprakjes van kralen en knopen die niemand proeft of lust er gebeuren wonderen daar wanneer de dokter gaat is er een maaltijd voorbij ik word gezocht, altijd gevonden ook een lepel levertraan als vrijbrief voor de reis naar potenland hoesten kan tegen mijn pop tot de volgende vieze slok de wereld klinkt anders daar voeten schuifelen…

Laat me ze vergeten De geheimen van de nacht Laat me haar vergeven Voor al het donker dat ze bracht Langzaam schuifelend Twijfelend slechts ben ik aanwezig De pijn die het donker in zich draagt Houdt me dagen bezig Slapend in het licht En wakker in het zwart De whisky en de vele sigaretten Geven mij die steken in mijn hart Laat me houden…

het donkert buiten een stilaan verwachten nog schuifelen mens en dier naar een schuilplaats hier sommige hebben al zicht op heden in verliezend verleden maar als tekens niet liegen en sterren nooit bedriegen zal een geboorte de vervulling van een belofte zijn uit de schrift te midden van hen door de volkstelling op drift…

Verdrongen door een vale schaduw Schuifel ik langs kale muren, Besmeurd door vertwijfeling, Uitgeput door gekwetste uren Aan het eind van de dag, Zo beklemmend zwaar, Hoor ik alleen nog maar stemmen, Zo verward en ondraagbaar Ik beweeg als een vreemde, Rusteloos in de tijd, Gebonden door een cirkel Neemt mijn falende adem afscheid…

Schuifelende pas, onzekerheid, teloor gaan van menselijke waardigheid, 28 December onnozele kinderen. Wie ben jij? Wie was je? Wie ben ik nog zonder jou?…

Een winterochtend lang geleden liep ik, nog net geen zeven jaar voorbij die oude hazelaar en zag voorzien van stok en hoed schuifelend langs de oude gracht een oude man van zeker zeventig jaar. Nu, en vele jaren later, loop ik zelf vermoeid en stil weer langs dezelfde oude laan en zie opnieuw een jongen van amper zeven staan.…

Kunnen we schuifelend ons onttrekken aan dit donkere gat , ogen niet meer dicht ? Is er dan tóch aan het eind van dit verhaal een "happy end" ? Kunnen we schoorvoetend elkaar toegeven : "Ik heb zolang mezélf niet echt herkend ." Ik verloor niet alleen jou maar ook mezelf uit het oog in deze "strijd" ...…

Kinderen van aarde en wolken, geboren met een wil te gaan of te staan, vrij de weg te kiezen, langs alle volken, langs de stroming van de grenslaag te gaan, op het spoor van brieven zonder woorden, met foto’s kreukbaar vergeeld in de zon van oneindige oorden, als globale nalatenschap, ongedeeld, op de tast, zwaaiend in ’t rond, schuifelend…

Met aarzelende voeten schuifel ik het lege landschap uit.…

ik zag haar bij de weg omhoog zoekend en toch duizendmaal gegaan later op de dag daalde zij af gekromd, schuifelend in de ouderdom waarin tijd vervloog in een slijtend bestaan kleren, kleurloos bejaard schoenen, sloffen ooit stof van aard zo ging ze traag vooruit en doorheen de jaren verdampte achter rimpels iedere vraag zij…

Met de vingertoppen van mijn geest Tast ik de wereld af: Een blinde zonder hond Tikt met zijn lange witte staf Verbaasd schuifel ik verder Onbewust van gapende kraters en kloven Steeds verder door de vreemde velden Anderen roepen woorden die ik moet geloven Als een ziend geboren blinde: Kwijn ik van verlangen te zien Toevallig grijp…

Dan, langzamerhand dronken wordend van pop, powezie en pils staat hij uit zijn stoel op zijn tikmasjiene duvelt op de grond; hij weet de rand van de taal bereikt voorzichtig naar een oude boekenkast schuifelend (soms wordt hij eeuwen stof) negeert hij het dode grijze oog bij een aantal tijdschriften en bundels blijft hij staan en probeert…

In mijn armen dansen de dagen ritmisch op gespeelde klanken, waar uren steeds sneller willen, schuifelen voeten naar de avond sierlijk bewegen zij en beroeren de snaren, licht geraakt draaien ze kleine pasjes, volgen slepend de tonen en zweven richting duister, waar zij verdwijnen voor een laatste wals, duizelig valt de nacht als een…

Van elke zin en betekenis beroofd, Loop ik schuifelend rond in mijn hoofd Een mist rond beelden en gedachten Geen mens die klaarheid kan verwachten.…

Nu 't rouwrumoer rondom jou is verstomd de stoet voorbij is, de schuifelende voeten nu voel ik dat er 'n diepe stilte komt en in die stilte zal ik je opnieuw ontmoeten en telkens weer zal ik je tegenkomen we zeggen al veel te gauw: het is voorbij hij heeft alleen je lichaam weggenomen niet wie je was en ook niet wat je zei ik zal nog altijd…