Alle inzendingen over slachtoffer zelf ver

Ver van hier in mijn hart zo dichtbij tranen glinsteren als zonlicht in de rivier gedachten lijken dwaalwegen als schimmen glijden zij voort gelijk wolken in de nacht dromen zijn onvatbaar vast gehecht aan de maan ver weg maar ik ben zo blij dat jij er bent…

het komt mij voor alsof je vers gewassen van al wat overtollig is ontdaan mij laat delen behaaglijk uitgestrekt ontvankelijk als een handpalm die je spreidt…

Ik hou van zwarte versgeploegde aarde vettig het ploegmes glimt er nog in na…

de zwaarte van miljoenen zuchten is voelbaar in de lucht restjes kerstdiner worden geserveerd op kliekjesdag mensen slepen zich naar supermarkten zoeken een vers jaar verloren illusies knallen als sterbloemen dromen bloeien open…

mijn gemijmer hoort het is een prachtig landschap vol bijna rijp gewas een goddelijk panorama als in een prent van vroeger aan de muur in de klas ben gelukkig dat ik hier besta knappp… zegt de krop ik ruik het vers gemaaide gras leef het leven om mij aan jou te geven bestaat er nog iets zwoelers dan vers geplukt jong gewas ?…

Hier stond hij Niets kon hem meer raken Alleen nog slechts breken Veel was er al verloren Wellicht nog iets te winnen Toch was hij een vrolijk mens Hij was van ver gekomen Had al veel gezien Velen waren al gevallen Voor de hoogmoed en de trots En toch, hij stond er nog Fier en flink Als nooit tevoren.…

Kattestaarten in een sloot van een purper waarbij zelfs een distel bloost bramen blinkend zwart frambozen die bekoren hondsroos van een schuchter rood een landweg op een heuvel een helling vol van peren een uitzicht kerketorens ver…

Vers breekt het brood Zijn we jonger dan de tijd ooit kan dragen Zwaanloos is de nacht In de binnenzak van een zwerver.…

Buiten is er zon maar binnen verse koffie noir de noir de noir…

Ver wil ik vliegen Zo ver als ik maar kan Verder dan de horizon Waar ik de eeuwigheid Ontdekken kan, het Verst van allemaal Waar de lucht het schoonst Is om mijn longen mee Te vullen en verse lucht mijn Gedachten de vrijheid geven kan…

Eeuwig zweven Op een handvol Veren die gewichtloos Bij elkaar worden Gehouden door pennen Die niet meer dan Holle scheden zijn - Tonnen aan schoonheid, Grammen slechts aan Netto gewicht waarin Ik op wil lossen Ontdaan van mijn Menselijke zwaarmoedigheid En zweven wil ik, Gewichtloos zweven Tot in alle eeuwigheid…

wat ons verlicht en wat zich uitbreid als we de helderste sterren gadeslaan een gouden stip aan de horizon van verre kusten, worden afstanden driedimensionaal overbrugd, dan ben je zwijgend uit het niets gegaan, in beide handen contouren van verhalen, aubade aan momenten waarin we ademhalen zijn die meridianen van geluk niet ver…

als ik ben gezeten in 'n welgevallige fauteuil met oude veren, ouder dan ik in jaren tel te hard vind ik de lederen strakke gestaalde steun; het is mijn wens te spelen van uit een cocon, kan ook zijn dat ik op mijn luiheid leun heb graag de warmte in de rug.…

'Zo vaak detoneert er een mijn, dat er talloze slachtoffers zijn. Is doden uw streven, dan heb ik geen leven,' zo kankerde magere Hein.…

om een minuut vóór achten is nog veel onheil te verwachten nadat het journaal is verstreken is de rampspoed weer geweken hoe vluchtig is ons besef van ellende en verdriet vluchtelingen ver weg die je waarneemt maar niet ziet hoe weinig zijn we echt verbonden met die slachtoffers en gewonden het continue oorlogsgeweld heeft onze emoties…

Blind en doof voor hoe er werkelijk is geleden, zij zitten er, ver .. heel ver weg .., niet mee. Soldaten marcheren langs hen onbekende grenzen, "Bevel is bevel", dat wordt hen hard meegegeven. Ze laten een kil spoor na van bloed en van dood; kinderen nog, eindeloos ver van haard en huis.…

Wat kan een kind toch blij zijn. Zie hoe het lacht en speelt. Vol overgave en met alle aandacht; Geen moment dat het zich verveelt. Wat kan een kind toch vrij zijn. Onbewust dat iemand op het past. Geen zorgen om de dag van morgen Het draagt nog niet een zware last. Wat kan een kind toch droef zijn Als het leven om het heen verdwijnt…

Dus neem ik je weer in mijn armen, alsof jij het slachtoffer bent, kan je koude hart zich weer even verwarmen, en dat noemt zich een vent. Dan komen de tranen en de verontschuldiging, en ik sus je weer eens stil, je kijkt, en wacht op m'n bevestiging, en volgt dan gewoon weer je eigen wil.…

jouw ogen kenden geen genade hanteerden de bijl en ik ging er voor…

Een 'hoofd der school' stortte in het water En wilde een noodkreet slaken ook, Maar was in twijfel, wàt te roepen, Terwijl hij al meer onderdook. Zou 't 'Help!' zijn? Of, was 't meer taalkundig, Te roepen 'Hulp!'? - Een moeilijk iets. En midd'lerwijl verdronk de meester; Want door die twijfel riep hij niets.…

Veertig dagen zijn lang genoeg om stil te blijven staan was het de straf die Hij droeg of is het anders gegaan Jezus het offer of slachtoffer twee verschillende vragen onder het kruis beseffen we Zijn kracht dat Hij het wel heeft gedaan volbracht heeft gedragen veertig dagen zijn lang genoeg om in beweging te komen Hem…

Het lijkt ver, maar is dichtbij, het lijkt trouw, honds, zeg maar. En "en" eraan vast Is het mooiste woord gemaakt wat er op de wereld bestaat!…

Verkiezingsprogramma Partij Voor de Vrijheid: “Op 4 mei gedenken wij de slachtoffers van het (nationaal) socialisme. Op 5 mei vieren wij onze bevrijding. Dat blijft zo.”…

Maar de meesten vergeten Het grootste slachtoffer ben ik zelf…

slecht Ik heb mijn best gedaan maar de erfenis van mijn ex Blokkeert mij mij te geven ík ervaar dat als iets geks Ben echt "over haar heen" heb dat totaal afgesloten Maar wordt door mijn angst nu mooi weer teruggefloten Ooit zal ik me weer kunnen geven voor de volle honderd procent Maar voor nu spijt het me erg dat JIJ óók haar slachtoffer…

Mijn vader zei: hier liggen ze, de Canadezen. Ik zag ze staan aan de vaart, in hun grijze kleren. Eindeloze, slachtrijpe rijen. Man tegen man stonden ze: een beetje wind en ze gingen. Vrede. Aan beide kanten Canadezen. Te lang in het land om terug te keren. Te diep in de grond om weg te marcheren. ------------------------------------…

Onder mijn voetstappen trilt de aarde: doden klagen in hun graf steen en been, maar ik laat een ieder in zijn waarde en dus gaat niemand ooit nog zinloos heen. Dien ik enkel sinistere heren, of ben ik toch goed en u het kwaad, wanneer ik geen godsbeeld ooit zal eren? En wie neemt nu van wie de maat? Ik strooi de as van miljoenen doden op…

van alles met zich mee de pop aan een draadje veert op als iemand haar lege ziel doordrenkt met zijn kwaad een ontsnapping aan duistere eenzaamheid hij lokt zijn marionet met verhalen in een netwerk van draden l’histoire se répète haar ziel bloedt leeg het verdoolde kind vrouw en moeder verstrengeld in het web van slachtoffer…

Ik geloof het zeker Er liggen nog mensen Onder het puin Die kreunen om hulp Wat niet wordt gehoord Ik geloof het zeker Helpers, zoek...! Hun stemmen zijn gesmoord Geef het nog niet op Boor, hak, speur en sla Die stenen... Ze liggen daar nog En zijn doodop... Een nieuwe beving En hulpgeroep Een nieuwe angst Van dezelfde groep Uitgedroogde…

gestruikeld en zeven maal geslagen voor meer geld hetzelfde beleven de ene hand zal de andere vergeven en opnieuw om absolutie vragen verwijd de pupillen achter jampotglas van huizen de ramen zwart omkaderd verbergen huiden dicht genaderd huivert een hoofd in stoppelgras vergeefs de schuldenaren gezocht luistert het nauw gezien het verlopen…