Alle inzendingen over snoeiden

....,zeiden wij en wij snoeiden de struiken wij kapten de takken en rooiden de stronk wij sleepten het snoeihout en bouwden een stapel wij vormden een houtberg bevonden hem goed de vuurtoorts ontstoken daar stijgt al een rookpluim hoor toch hoe het knettert de laai voert omhoog Het vuur onderhouden vraagt brandstof en zuurstof zo…

ik ken mijn vader niet meer hij zit daarginds de hele tijd zijn verschrompelde huid lijkt op versleten leer hij snoeide vele bloemen in zijn geliefde achtertuin en bond er kaarten met woordjes want zijn geheugen lag in puin kon ik hem nog maar troosten maar hij is zichzelf kwijt alleen het boekje in zijn lade geeft alles prijs, van tuin…

je zag kans om cirkels te doorbreken die je boeiden maar je vrijheid snoeiden je hebt het goud dat in de verte blonk met beide handen aangegrepen het schitterde als wijn op dronk je jeugd deed pijn en is verweven met afhankelijk zijn, bouwen zonder enig stuk vertrouwen je ogen glanzen weer dagen lijken uren je nieuwe baan heeft…

jouw oogopslag zat altijd boordevol illustere ideeën vandaar mijn wat afwachtende lach je handen spraken gaven vorm aan wat jij al tijden in gedachten had dat nu het zonlicht zag plannen groeiden maar tijd en geld snoeiden hun bloeien met wanhopige groet wierp jij het boeket de hemel tegemoet ik heb de bloemen in armoe opgeraapt…

sigaartjes koffiekaatjes en likeurtjes Jonge klare, sterke drank en Irish coffee om te zoenen echt teveel om op te noemen want zij kreeg van hem steeds bloemen die zij aannam met veel dank Hij gaf haar rozen, wilde rozen fuchsia's en gladiolen sanseveria's, cyclamen gentianen, druivenrank en ook hortensia's die bloeiden morgensterren die hij snoeide…

ik herfstte in het monogaam liet jouw gebed de vrije loop plukte uit een verre boom vruchten die ik niet had mogen eten jij snoeide niet terug, maar liet de akker het koren rijpen, pelde mijn behoeftes aan eens mijn gegeven belofte en traanden je wangen op mijn lege kussen nu september ik naar de herfst en sterf in mijn nachtelijke adempauzes…

je dacht dat dood hout was gevallen twijgt in soepel samenzijn die buigzaamheid is niet bevallen jij wortelde een nieuwe lente zomert al seizoenen lang jouw loten hebben zich vermeerderd gaan hun volwassen gang hij wette bijl en snoeide eindelijk de helft van zijn leven helaas wat over bleef was ook aan anderen niet weg te geven…

ze hipte over loos kabaal als einde van een triest verhaal snoeide snel de grove woorden met goedbeslagen slotakkoorden. ze plantte zich voorspoedig voort werd zo van verre reeds gehoord. De roepstem om die lach te delen werd slap gelachen nu door velen. Chatfant - 23 oktober 2006…

Ooit was er alleen platteland Men snoeide natuur om te vergaren In alle rust en met de blote hand Dorpjes groeiden langzaam met de jaren Mensen waren altijd in hun sas Met de stukjes groen in elke buurt De perkjes, hegjes en het volle gras Waar je je kind zo graag naar toe stuurt Nu snoeit iemand snerpend op benzine Daarna volgt het luide…

eerst is het onkruid opgeschoten zijn macht aan groen deed veel beloven diversiteit heeft alles uit de kast gehaald alleen het bloeien bleef wat soberder en schaars heb struiken geplant als ordening van leven ik snoeide het snelle groeien om er vorm aan te geven ook bomen zijn er gekomen in naar de hemel reiken dacht ik dat zij…

Een tuinman snoeide rozen in een gaarde, Gelegen in een duivengrijze streek, Het was opeens, dat hij de Dood ontwaarde, Die roerloos, spottend grijnzend naar hem keek. Zijn adem stokt, hij beeft en wordt zeer bleek, Zou graag nog toeven op de goede aarde, Die hem zo weinig zorgen baarde, Voor hem steeds mild en goedertieren bleek.…

Streng verleden, vol knedende handen, kneep, duwde, snoeide, deed hen belanden op grond, verkruimeld als omwoeld door bijen. Geuren van hars en bezweet geld vrijen hier met elkaar, willen zich verpanden aan onstuimig leven zonder banden. Laat die kooplustige toekomst betijen.…

Ik zou het uit willen schreeuwen: "SHARE, SHARE, SHARE" Maar God snoeide me de mond en sprak: "Ik heb je al gehoord voor je een woord sprak, je gedachten zijn mij bekend, ik koester ze, bescherm ze en doceer ze voor je Jan, maar 'Aken en Keulen zijn ook niet op een dag gebouwd'".…

Nu denk ik dat hij uiting gaf aan zijn verdriet om afstand die er groeide, het oorlogs-mes dat snoeide in de ongedwongenheid, zijn eigen onbezorgde kindertijd. Zodra ze groot zijn, zijn ze druk bezet, gaan ze ijverend bestaan, vrezen ze, dat morgen tijd ontbreekt voor noodzakelijke taken, stoten op de feiten. Jij bent ze dan kwijt.…

Ginds, in de rooshof, snoeide ik loot na loot, Toen keek ik achter mij. Daar stond de Dood. Ik schrok, en haastte mij langs de andere kant, Maar zag nog juist de dreiging van zijn hand. Meester, uw paard, en laat mij spoorslags gaan, Voor de avond nog bereik ik Ispahaan!…