Alle inzendingen over spelend kind

Spelende kinderen in de sneeuw Alles lijkt rustig en fijn Dan opeens een schot, een schreeuw En je weet weer hoe wreed de wereld kan zijn…

Het kind met het omhoog Gestoken vuistje vraagt Aandacht voor zijn recht Op de straat.Waar het beton Niet langer meer de regels Van het spelende kind toelaat.…

Nooit gekomen is, nooit is Aangebroken; het spelende kind Dat onwetend oud werd heeft Hooguit van alle moois kunnen dromen, Het is verdronken in later, Aan leven in het hier en nu Is het immers nooit toegekomen…

Voel je als een vlinder fladderend in de zachte wind Voel je als in vervlogen tijden als een zorgeloos spelend kind Voel hoe het was om te spelen in het gras toen je die fladderende vlinder was…

priemende ogen slachtoffergepraat de spelende kinderen hebben ze niet gezien…

Het kind en de vijver. Avondgeschater rimpelt de nevel. Water, glimmend, het water knippert. Het spelende kind, zo zoekend reiken zijn handen. En de oude vijver lacht, mistig lachen.…

Hoewel nog wat te vroeg voor weemoed Zie ik nu toch In die stille wintertuin De zon, het bad, het spelende kind Dat heel even Zijn hoofd in mijn schoot legt En "beppe" zegt.…

Dit spelend kind kan de sterren niet plukken Maar zijn ziel plukt bonte bundels te saam. Ik leed zó veel en in naamloos verrukken Zegent mijn Lied Gods Heilige Naam.…

Niet meer aarzelend in de wind nooit meer zwaaien naar een spelend kind. Ik hoef alleen nog maar te zijn kan slechts mijn wezen delen. Ik ben alleen met velen.…

Blijdschap is een lach alles wat je aanraakt krijgt hem mee als in een koor buldert hij van je gezicht alles is zomaar vrolijk ieder voelt zijn bloed vrijelijk in zich stromen en een gedachte springt op aan zonneschijn aan spelende kinderen en natuurlijk aan boterbloemen.…

Buiten schijnt de zon, spelende kinderen op straat, buren die een babbeltje slaan, de boer die al fluitend zijn werk doet, maar hier binnen is alles zo somber en stil, hangt de geur nog van je bedrog, de leugen nog steeds niet weggedreven, is er slechts doffe pijn.…

Tijd bestaat niet voor spelende kinderen,tijd kan helen maar ook hinderen Tijd verdeelt ons hele leven,je kunt 't geven moet 't nemen Tijd verdrijven,tijd voor liefde in tijden van haat Doch voor wie wacht komt alles steeds te laat...…

Als zachte, verfrissende regendruppels in de zomer als een dikke wollen winterjas, die mij verwarmt tegen de kou als buiten spelende kinderen in de lente, maar ook als vergankelijke dorre bladeren van de bomen in de herfst. Zo vind ik je iedere dag, neen soms ieder uur, weer uit.…

met de blaren luisterend naar vertelsels van de takken, de taal praat van de dieren en argeloos de mensen geheimen prijs geeft waar men wat om lacht Dan pakt een storm het spelend kind de bomen schrikken, het mos kleurt grijs en 't lijkt nu of de adem van de eeuwigheid niet meer vertelt maar wel gelukkig schreit…

ik hang mijn wil aan groene bomen kleur de lucht roze rood als in mijn dromen verf mijn haren in de westen wind bol de rokken van 't spelend kind zoek 'n lieveheersbeestje al in 't verse gras kon 't maar voor altijd zo blijven, zo vredig als 't nu was…

uit water voortgekomen vocht zij zich eeuwen vrij bedacht het vaartuig dreef af op golven spelend kind zich ver gewaagd in onderstroom 't laatste ademhalen het kraambed werd tot deinend graf gegeven heeft de zee en ook genomen uit "De Zee en Ommelanden" (tweede reeks)…

Ik kan niet meer zwaarmoedig schrijven het zwarte wolkenpak wist jij te verdrijven gewoon die keer dat ik jou zag dansen op de wind licht als een veertje, een glimlach als van een spelend kind gewoon iedere keer als onze lijven zacht tegen elkaar aan wrijven lach ik stil.…

waar ijzige kringen bevroren water de rust van zacht gekabbel breekt kristallentranen als deken van wit deze verkleumde aarde toedekken wil zullen spelende kinderen hun droom beleven een levenszucht in dolle pret aanschouwen zij hun magische wensen feeëriek als winters tafereel…

de brandende zon wordt verzwolgen door de zee op de zandbank - het is altijd lente in de hal van het station bij het koffietentje de zorgvuldige achter de nieuwste computer wacht op zijn beurt de van der made weg maalt de polder tot waste land eenzaam spelend kind investeringen van een wandelende tak zondag in de file…

ik vul de kuip tot aan de rand schuif schoorvoetend in het hete water zoek in mijn hoofd het laatste woord van een moeizaam gedicht laat mijn gedachten stilaan varen, dobber en drijf weer als een golvend schip geniet van het pure moment waarin het spelend kind met rust wordt gelaten…

kwetterende vogels spelende kinderen ontluikend groen brengen de lente tot leven de sneeuw is verdwenen; heeft zich aan de warmte overgegeven, de natuur staat paraat voor een nieuw seizoen. ik kom binnen en zie dat de telefoon meldt dat mijn moeder zojuist heeft gebeld… zou ze aangifte hebben willen doen van Zinvol Natuurgeweld?…

Een deken van sneeuw Glinsterend als kristallen Gevangen Door zonnestralen Je blik oneindig ver De natuur Gevangen door sneeuw en ijs Genietend Van wat je ziet Een plaatje Een waar paradijs Spelende kinderen Wat een feest Ze kennen geen kou Lopende neusjes Maar niets zal hen hinderen Te genieten Van dit geweldige Winterfeest…

Het zijn niet alleen dromen die het gebrokene helen in je gedachten gestrand: vlucht weg uit die nevels en reik me je hand Er is een binnenkomen in dit teder strelen een fluisterende wind: je bent weer thuis herinner een spelend kind Er is nog aarde in dit zwijgend dal dus luister nog even binnen is het warm hier huist nog leven…

door die ogen in de spiegel staart zij in haar jeugd op zoek naar toekomstdromen haar verdriet nog te gaan waar herinneringen vervagen in verdwenen helderheid een keuze ooit gemaakt haar wil ontneemt te leven en zij bevrijd van alle tranen zichzelf verliest in het staren breekt het geluid van spelende kinderen haar hart een laatste…

Zomerse zondag in het Vondelpark spelende kinderen in het kinderbad kleedjes overal neergevleid loom luierende mensen nippend aan een meegebracht glas Zijlstra speelt in de muziektent zweet gutst op het ritme van de jazz publiek deint mee op de maten van hun blues de zon gaat nog lang niet onder hier in het Vondelpark…

Vanmorgen was ik nog een spelend kind in een tuin vol beelden, vanmiddag een jongleur met toverballen op een marktplein, in de schemering een hemellichaam aan een trapeze zonder net, maar met de avond viel ik uit mijn luchtig leven in het vlees terug van een schouwer, zijn twee handen om mijn kop gevouwen, overdenkend hoe het kind dat…

zacht dalen de vlokken uit buiig wit het losraken van de kristallen haken geeft hen gewicht de zweefvlucht op minimale wind is een en al rust waar stilte weer woorden hoort is aarde nabij een groene wei met spelende kinderen wordt plotseling verblijd met ruimte voor het sneeuwprettig bewegen in onverwachte wintertijd…

ben ik de druppel in een regenbui het blaadje dat dwarrelt op de wind een spelend kind dat zand het einde vindt ik voel hun eenheid in bestaan het samen gaan in tal van vormen om zo leven zijn gestalte te geven waar harmonie als warme deken de scherpe kantjes laat verdwijnen van donkere schaduw als zon te fel gaat schijnen…

jij spreekt met glazen toontjes die verwaaien in de wind waar ik vaagjes melodieën hoor uit jouw jeugd als spelend kind in je haren dartelt zon op zoek naar lichtend blond heldere ogen kaatsen lente als jij dansend naar mij komt wij schaduwen de boulevard spiegelen samen het verliefde paar…

Aan wie hij toen was, een spelend kind, maakt hij nu zijn handen niet meer vuil.…