Alle inzendingen over straten

Ik ben een clown Maar toch depressief Mijn leven huilt Terwijl iedereen lacht Mijn ziel is vervuild Ik ben een clown Op de hoek van de straat Voer mijn show op En iedereen lacht Ze vinden me top Ik ben een clown Carrière ten einde Het clownsmasker op De laatste voorstelling Met m'n nek in een strop…

Heeft veel moeten leren Om te overleven op straat. Wilde dit steeds proberen Zonder crimineel verraad Uiteindelijk toch gelukt Zijn idealen nagestreefd Vruchten ervan geplukt Vrijheid intens beleefd…

Ze rijdt pronkend door de straat in een grote dure slee maar het contrast in groot als ze náást haar wagen staat. Ze loopt met een air in een truitje van Zeeman een broek van de markt en een versleten colbert.…

Vér van de drukke straten, Daar ligt alleen iets kouds.…

Ik weet niet of het mijn herinnering is waar ik eindeloze straten zie, waar de wind je in het gezicht striemt, blazend, en zie rauwe natte tegels onder voeten hozend het kleed van mijn verafgode begeleider waar ik het spel mee deed "ik zie dat wat jij niet ziet" laat maar waaien…

Een andere wereld waar lopen niet gaat Waar de mensen vliegend zweven over straat Waar de vogels zwemmen en de vissen lopen Waar de leeuwen temmen en de ongelovigen hopen Daar zal ik eindelijk vinden wat ik al weken zoek alle wijsheid van de wereld in één gebundeld boek…

Zonder verlichting in de straten, is het duister en eng. Ik loop vooruit, een donkere gedaante achter mij. Elke stap die ik zet, zet hij ook. Ik kijk uit mijn ooghoeken, maar zie niemand. Het is mijn tweede ik, die mij bij nacht en maanlicht, mijn schaduw brengt.…

Ramen openen de straten ze klinken als Parijs Ik kus je lippen wakker Voer je croissants met jam in bed De heerlijkste kruimels waarin ik ooit gelegen heb waren deze m'n lief met jou Ik zweer je dat de trambel je t'aime zingt als alle vogels deze dag…

de mens die wacht een winter lang staar wat naar buiten of naar het behang de kachel staat aan de gordijnen zijn zwaar wat duurt het lang voor voorjaar de mens die speelt een ganzenspel of plakt de zegeltjes van de shell de deur blijft dicht 't is stil op straat niets kleurt de dag ook geen gelaat…

met snelle passen loop ik door de met plassen bezaaide straten mijn hoofd zit vol en frustratie zoekt een uitweg langs de hoeken van mijn ogen nergens naartoe ergens vandaan in een plas zie ik de maan in dit witte schijnsel kleuren zwarte gedachten vrolijk grijs…

Dorpsgevoel nèt buiten de stad in de muziektent speelt Thé Lau met band onweer heeft vannacht de lucht geklaard warme geslotenheid open gemaakt het is afgekoeld hier op straat feestgedruis maskeert een slecht moment ik geef me over aan de roes van de muziek en geniet van wat het leven mij biedt…

op het plein werd nog gevoetbald aan open ramen werd muziek geoefend er was iets zuiders in de straat de deuren stonden op een kier wij brachten brieven naar de post blij en opgewonden als kinderen de avond voor de schoolreis elders kwamen de troepen weer in beweging ------------------------------------------ uit: 'Het verband tusen…

Het is rustig op de stoep De straten stromen stil Al het papieren geluid Wordt verscheurd, de wind Snippert langs mijn oren Ik wil alleen jouw gouden stem Smeltend over dat wat hoort De ramen roeien regels Die ik hoop niet te verstaan Het is rustig op het plein De geruisloze grachten En al het papieren geluid…

En zij blijkt niet de enige die voor zijn charmes is gevallen, want die blonde van twee straten verder staat op het punt van bevallen, en toch love is in the air.…

Wil jij dit nog voor me doen vóór je weggaat en de straat vergeet: zweren dat je toen je bij me was alleen om bestwil hebt gelogen en het verdriet dat ik heb helpen drogen zo echt was als dat wat wij hebben gedeeld, en zeg terloops dat tijd de wonden heelt en wil je wat ik vraag ook zweren op het hoofd van iemand die je dierbaar is, bijvoorbeeld…

nergens plek voor verdriet, nergens is er troost, nergens kan ik mijn verdriet uiten, waarom moet ik dit nu voelen, waarom ben je nu bij me weg, waarom naar die ander, waarom niet naar mij, ik voel verdriet veel verdriet, eenzaam zit ik op een bankje, eenzaam loop ik over de straat, langzaam voel ik de regen naar beneden komen...…

Het wordt stil op straat Het wordt stil in huis Het wordt stil in mijn hart Ik voel de Grote stille ‘Hij de’ Schepper van Hemel en Aarde Maar Hij blijft ook stil Stilte voor de storm? Zal Hij zijn openbaringen waar maken! Of vertrekt Hij weer met stille trom!…

Niet wetend wat te doen Staart ze voor zich uit Mensen rijden langs haar Roepen elkaar luid Toch reageert ze niet op wat er gebeurt Haar lichaam is ergens anders dan haar geest Ze ziet niet waar haar ogen naar kijken Weet niet waar ze is geweest Lopend over die onbekende straat Kijkend naar iets wat ze niet ziet Lopen mensen…

slonzen voor de brunch uit het warme waterbed niet te vroeg opstaan te schoon aangekleed op en neer de kempenaer straat in de regen truitje strak trekken warm broodje met spinazie en gatenkaas ... kaasblokjes met spek op twee spiegeleieren een sportbustehouder op het zebrapad een meisje met grote tas een boodschappentas…

Regen zingt tegen de ruiten, tegen de onderkant van de auto's die snel en ondoordacht door de straten gieren. Regen zingt tegen de ruiten, en soms is er even wat licht - niet te stuiten - maar onverplicht zoals de zon die morgen weer schijnt, het kind dat lacht, de lente die onhoorbaar wint en de zachte krachten.…

Waarvan de stemmen schril weerklonken en de schreeuwen einderloos weergalmden waar ze de stenen van de straten met hun rode modder kleurden. maar werd doodgezwegen tot een niet bestaan.…

gisteren liep de volmaakte man zo maar bij ons door de straat edel waren zijn tred en oogopslag die mij aan de grond nagelden hoe mij nu los te rukken vanuit die verdwaasde staat de nagels trok ik uit mijn voeten wreef droomzand uit de ogen gelukkig zag ik mijn onvolmaakte lief die uitgeslapen goede morgen wenste…

Hij weet van toeten en ook blazen Bespeelt zijn trompet van kindsbeen af Zijn instrument kreeg hij van 'Sinterklazen' Zijn partituren van korps,fanfare en harmonie Hij kende alle straten van z'n woonplaats Groeide op met marsen serenades en aubades Het zal u zeker niet verbazen: Geen noot te spelen...…

het avondlicht dooft in de nacht eerder dan de maan haar schijnsel door de lege straten weeft muren weerkaatsen verte geluid dat strijdt met neonlicht langs een golvend lint van mensen op jacht naar vergeten hier in de schaduw van de stad is de nacht stilte de kille verlatenheid een niemandsland dat wacht…

Er staat een boom in m'n straat die langzaam haar blaadjes loslaat maar heeft nog steeds haar schitterende kleurentooi in groen, geel en rood zo mooi stilaan bekleedt ze de aarde met een gemeleerd tapijt iedere dag weer anders de herfst die gepaard gaat met afscheid en waterlanders…

Het leven hurkt in schuine straten Heulende schichten stil verstomd De geest verglaast in vreemde gaten En kleur verliest er elke blom Ravijnen zijn er dicht gegleden Angstig doolt gedogen schijn Nog levend in het licht van heden Vergetend boven wolken zijn…

Had ik mijn fiets in orde kon ik naar Katwijk rijden, De straat Van Duivenvoorde zou ik dan niet vermijden. Ik drink nu Coca-Cola waar stukjes ijsberg drijven, en ben gelukkig solo gedachten te verdrijven.…

stond aan de straat toegepaste kunst: Een bank om in strepen weg te zinken Koek-met-koffie uit mokken te drinken met uitzicht Op de Rijn het heen & weer van vaartuig,aken We zouden uitroepen slaken van verwondering Want...een ding: kunst is er voor ieder de lopers en 'de zitters'.…

een glimlach hotsebotselt door straten en stegen verandert door weerkaatsing van mens, plant en dier hij beroert de stervende bij zijn laatste zuchten een minnend paartje heeft slechts oog voor elkaar een boom ritselt even in zijn zacht voorbijgaan een kind pakt een krijtje tekent een grote zon…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…