Alle inzendingen over taal is beeld

verhalen in beelden die wij konden delen…

bakstenen slorpen beloftevol de woorden op letters maken halt hier hangt een groot verlangen gestolde beelden spreken een zwartwitte taal het beenmerg van de stenen hunkert naar de dromen die aan de muur zijn blijven kleven…

Het beeld daarvan in mij is verinwendiging, grenzeloos band van beeld en denkwerk: dioraam. De naam een ding ook, daarvan de onaanraakbaarheid, tot van de naam het beeld met beeld en beeld verbindt, en taal het al in strengen vangt van labyrinth.…

Even vlug trok jij een ander plan zwom aan land rekte je uit toen de zon haar warmte en licht aan je gaf jij glinsterend mooie water fee het zoute water droop van je af maar de golven wenkten je terug je riep nog kom het kan ik liep met je mee maar bleef op het strand en dacht was ik maar een zeemeerman…

achtervolgen beelden nu om woorden aan het zwijgen te onttrekken ongestoord laat ik hen in hun nieuwe bestaan…

in stappen meten ze passen spreken wat woorden maar die gaan verloren tegen de wind zij lachen met handen in liefdesbestanden vingers typen nog letters maar eigenlijk zonder belang de icoontjes die sluiten beelden hun taal houden de wereld zo buiten…

Geeft antwoord Zonder woorden Speelt een akkoord Zonder akkoorden Je hoort geen muziek Er is geen publiek In deze enige taal Is het non-verbaal Je gevoel vertaalt Wat er in jou speelt Het hart verhaalt Je bent close in beeld… In liefde…

vertrouwd, teder, zachtaardig beantwoordt hij mijn vragen zonder verbazing; terughoudend voorzichtig met zijn poëzie kleedt hij mij in zijden georgette wikkelt mijn verlangen in een jas van zacht soepele kasjmier hier is alleen het mooiste goed geen moeite om mij mee te delen dat het goed is wat ik doe ik ben zijn open boek hij prijst…

Jouw ogen vingeren huidvluchtig door de stille ruimte. Je raakt ontroert vervoert haar als een gevleugelde engel in een snuifje Jasmijn van winter tot lente in Mei. Een stiekem vleugje Parfum vlindert zinnenprikkelend doelvrij. Als in een droom vervaag je stervend op haar huid. Te luchtig in hunkering het moment voorbij...!…

In mij huist de drang beeld en woord te vangen In mij huist dat onbedwingbare verlangen Te schilderen, te schrijven Om in jouw geest en op jouw netvlies te beklijven. Geef mij woorden en ik weef Er gedichten van voor jou of een verhaal Dat is het doel waar ik naar streef Schilderen voor jou met taal.…

Hier kan ik ademhalen met diepe teugen ademhalen Hier kan ik beelden drinken uit het blauw uit het groen Hier spreken aarde en lucht water en vuur wel duizend talen Hier staan struik en boom boom en struik in boezelaar en boezeroen Hier kan ik ademhalen.…

Zij spreken hun woorden in duizenden talen. Ondanks verschillen kennen zij dezelfde verhalen. Spreken in tongen, mensen spreken in dezelfde geest. Van al wat hen vormt, vormt het woord hen het meest. Zij spreken de wereld rond in duizenden talen. Helaas, zal vaak hetzelfde beeld door hun tongval verdwalen.…

Dwaas om te verlangen Naar jouw kus Dwaas om te jagen Naar jouw beeld Maar het hart hongert Naar een handvol Zachte woorden troostend Uitgestrooid over de stilte Je kijkt me na Maar zwijgt in alle talen En nog dwazer dan dwaas Groeit de stilte groter…

Ongeschreven is de zin verscholen in het vers dat als een boreling te drogen ligt eruptie van de geest wellicht de boodschap in ’t verhaal staccato neergekwakt soms langzaam neergevloeid er is met taal geknoeid totdat een beeld geschetst voor elk een ander…

Ik benevel ze, strekkend tot dwaze taal. Druppels rollen van mijn tong. Beelden dansen op mijn iris. Ik omarm de kou en dompel mij onder in de sneeuw van het onbeschreven wit.…

Ruimte en vrijheid bij zonsondergang aan zee. Golven die ruisen.…

, ze spoelen aan in mijn onherbergzaam oord de beelden bewegen taal tot liefde verlangen niet meer…

Je moet nu zuinig zijn met woorden, en beelden moeten duister zijn, verborgen en zeker nog niets zeggen over morgen want niemand kent de dag die komen gaat. Ik denk dat ik het hier nu maar bij laat want anders wek ik boosheid op van echte dichters die het weten en mag ik mooie cijfers weer vergeten.…

Knibbel, knabbel , knuisje Kom je straks in m’n huisje Flip, flap, flop Kom je achter m’n laptop Les, las, loos Kijken we naar ‘Boos’ Pricht, precht, pracht Gaan we op seksenjacht Binden, banden, bonden Ik voel me al zo opgewonden Blijf je nog even in m’n huisje Ik wil zo graag in je kruisje…

Voel het zwart aan zekerheden zagen als de onmacht weer gedijt voel de pijn aan witte randen knagen tot de tijd de scherpte slijt want het leven laat zich niet voorspellen elke uitkomst is onzekerheid maar te leven is altijd wel een keuze elke keuze een mogelijkheid…

Het voelt dat het lijkt of het kan maar vraag niet hoe ten koste van wat op welke termijn wil je er over denken ooit over praten hoe het voelt als we elkaar zouden verwarmen in de kou…

Zacht is de wind die lippen streelt van geliefden steeds dichter bij elkaar op zo’n lentedag waarbij de wens de tijd vertraagt tot eeuwigheid Toch blijven woorden loze letters zolang ze niet in beeld verschijnen is het smachten niet te horen als het niet hardop wordt geboren Leg een zachte hand op een warme plek waardoor beiden in elkaar…

wat mezelf het meest eigen is geef ik uit handen wanneer jouw tederheid de boventoon voert een aanzetting tot ontbolstering…

beelden stromen zonder omweg van taal en gedachten naar binnen het is net zoiets als dromen je kunt ze navertellen maar of ze echt zijn weet niemand tegengestelde onzichtbare onderstromingen als het zeeoppervlak een voortdurende verandering je opende deuren om stil het oeroude aardse verbeeldend te aanschouwen…

Juist dat is het daar buitenom zo snel denkend dat het liever wacht tot dat het de moeite loont en dan centreren tot abstractie taal. En is juist dat wat afkomstig uit het zelf niet van zich terug heeft. beeld – be - grip…

mijn stilte is nooit leeg maar loopt vol beelden het is een feest waarin kleuren en vormen verschijnen in afgestemde tonen laten zij tal van emoties boven komen die mijn geest verslaan als ik me volledig laat gaan dan moet ik dansen op klanken die alleen in mijn stilte bestaan…

Eenfout maakt een taal toch niet ferfoeilijk? Self fin ik so’n fersimpeling normaal. Ferfang dus dat AN door kleutertaal!…

Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid.…

het gaat mij allemaal veel te snel, aanprijzingen flitsen van het scherm, knallen uit geluidsdragers ik moet dit, ik moet dat staatspostbus en stromannen van het kapitaal maken mij bang in verloederende taal, schitterend en schetterend willen ze mij als consument in deze teringherrie probeer ik met vertraagde beelden een andere dimensie…

Het beeld wordt gekneed in Liefde vervormd door verkrampte handen gesneden met het mes glijdt klei door vele lagen, dieper dan ooit raken kartels verstrengelde vingers in het zoeken naar elkaar daar waar woorden tekort schieten spreekt het lichaam nimmer gesproken taal…