Alle inzendingen over toebehoren

Maanlicht dat weerkaatst op water Waarna jouw mooie gezicht verschijnt En ik dat beeld onthou voor later Het is zo ontzettend fijn Als in de nachten jij zweeft In mijn dromen boven mijn bed En zoenen op mijn voorhoofd geeft Het zijn je fluisterende woorden Die weerklinken in mijn oren En vertellen dat ondanks alles Wij nog steeds aan elkaar toebehoren…

De roze bloesem in de bomen ach wat stelt het nog voor nu je me toegefluisterd hebt dat ik je niet meer toebehoor De strakblauwe lucht, de voorjaarszon laat ze blijven voor wat ze zijn denk nog slechts aan hoe alles begon je me mij koesterend Valentijn noemde stond ik niet altijd voor je klaar heb ik niet alles voor je gedaan stond je…

Tussen het kalme bos- en Maasgeruis onderneemt men met schappelijke gloed, toebehorend aan 't vrije Limburgse thuis.…

Ik stapte met de pizza op mijn hand tussen de stangen, wankelde, maar wist uiteindelijk fiets en toebehoren onder controle te krijgen. Opgelucht wilde ik mijn rechterbeen over het zadel slingeren. Een passant wees me op de zak met nectarines die uit de fietstas was gevallen. Bood- schappen doen is niet altijd een sinecure.…

De gratie van hun rennen en bewegen, half vliegen over het water, te licht voor zwaartekracht, samen alleen in lucht, nat zand en spiegeling, dat woordloze toebehoren aan elkaar en niemand anders - opeens zijn ze verdwenen zonder dat ik zag waarheen.…

Te voet door berg en dal gekomen beladen met ons toebehoren, bereikten wij vermoeid als op, de oever van de zee die vredig glad door zilver maanlicht werd beschenen en wenkte, dat vanavond lopen over water ons werd toegestaan zó uitgenodigd verbleven wij een volle tijd en hielden ons voldoende staande met vissen die in ons gespannen net…

In jou zie ik God's macht en grootheid ja, Hij maakte je zo mooi en zo volmaakt, jij bent bij ons geboren en jij mag ons toebehoren, maar 't is de Here die dag en nacht over je waakt.…

God gaf ons een hart Opdat het Hem zou toebehoren Hem met hart en ziel te bekoren. God gaf ons het leven Om te leven tot eer van Zijn naam Met al Zijn schepselen te saam.…

schudt knikt schudt nul een nul een nul een nul een waar gaat het met ons leven heen nooit had ik onder de Schreierstoren kunnen bedenken wat ik nu heb verloren mijn leefvermogen krimpt tot nul en een hoe arme vrouwen huilend stonden te wachten bij die Amsterdamse toren wenend om wie zij op zee hadden verloren die nooit meer innig haar zou toebehoren…

in een wonderlijk licht stond het hele heelal een grote ster flikkerde boven een schamele stal een lichtend teken dat het Kind werd geboren die aan ons allen op aarde zou toebehoren….…

Omdat wij Hem in alles zouden toebehoren God, die ons met Zijn liefde wil omgeven Dank U Heer, dat wij bij U mogen horen.…

Maar 't blauwe fluistert zacht, Daar 't vriendlijk lonkt en lacht: ‘Ik wil u toebehoren, Mits liefde u 't hart doe gloren!’ Nu, zeg mij eens oprecht: Voelt, liefste, uw boezem niet Wat mij de blauwheid zegt, Die m' in uw ogen ziet?…

Laten we naar Gods boodschap horen En ons verheugen op Zijn beloften En vertrouwen stellen in Zijn geloften Hij, onze God, die wij mogen toebehoren. Dank Heer, voor Uw grote liefde en zorg Dat U voor ons een toekomst hebt bereid Waar wij U mogen prijzen in eeuwigheid Want U bent voor ons de vaste rots en borg.…

dichter al sinds lang gedoemd tot démentie verdroogd, verdord, háást uit de tijd denk ik zo soms met wel wat spijt aan mijn al eeuwen terug vervluchtigde esprit mijn hart dat klopte voor zo menig jonge vrouw natuurkracht die zich niet liet ringeloren waarbij ik fluisterend mocht horen dát wat ik graag vernemen wou ooit mocht gíj mij eens toebehoren…

het tapijt beneden Onnodig..nu de liefde werd betracht Verheugd glimlachte de volle maan tussen wat wolkjes van louter satijn Gelukkig dat nog liefde kon bestaan op deze wereld van verdriet en pijn Zachtjes onze eeuwig trouw beloven tussen alle tedere liefdeskussen door Schenen mij vlot ‘t verstand te roven wetende aan wie ik slechts toebehoor…

Het was de allereerste stoet die ik ooit zag waarin de namen van allen waren uitgewist en waarin elk gezicht toch toebehoren bleef aan wie daar samen waren. Geen leus kwam uit de vele monden, alleen ging keer op keer de donder, de zachte donder van de vrede door de gelederen die niet marcheerden.…

heur moeder, 't heelal, ontnomen Levenbelaân; Zo zal de zielenvonk, ontnomen Levenbelaân, Aan de W e r e l d z i e l, het Godslicht, komen, Groeien en gaan, Gloren en deinzen, deinzen en gloren, Door schijnbre dood heen nieuw geboren, Tot nieuwe sfeer en nieuw bestaan, Totdat zij àlles zal verstaan, En eeuwig 't Licht zal toebehoren…

nergens stromen nadert snel het ademloze voelen lege bleek geworden bellen ploffen voor het laatst een teken van verwachting hoge zandmotieven zien verstoffen klaagt de zinnen aan tot doodsverachting de beweging staat nu vast in stenen golven, hard en star, verdicht bevroren niemand kan aan woorden iets ontlenen als ze aan de aardkorst toebehoren…

van Samaria Het kleine volk met beperkte’ Grondteksten’ Woorspelende dorst zij putte uit Water Wat is trouw Jeruzalem Waar is uw vrouw Verborgen is een nis Uit het zicht Lag een gehavende naakte ’s Ridders Sint’ sneed met zijn scherpe 'Zwaard Zijn "Mantel" in twee Zijn klederen die de Keizer toe-hoorden Geef zoals de Keizer zou toebehoren…