Alle inzendingen over toebehoren

Gij langstlevende, ga nog niet draag mijn kindsdeel in uw hart het mooiste ligt in het verschiet voor wie gewisse doden tart mijn erfenis behoort u toe tot in de diepste genen gezaam zijn wij nooit levensmoe zo God ons tijd wil lenen zijt elkanders toebehoren boven doffe droefenis wie uit doden wordt herboren verschoont zich van verdoemenis…

herinnering tekent al vroeg je huid de buitenkant in letters en symbolen zie de rijkdom die er onderhuids verscholen ligt in ongesproken woorden wist jouw blik mij te bekoren in zielscontact je hand en warme lach met alle toebehoren wij zien de wereld niet als prooi gaan nooit voor buit maar delen slechts in liefde uit…

Wat alles nog voor mij beschoren zo in de schoot der goden lag, ik strekte naar de nieuwe dag opdat het mij zou toebehoren. En wat mij wacht aan gene zijde van dit bestaan aan zacht soelaas: als ik mijn laatste zucht uitblaas, mag het mij eeuwig nog verblijden.…

Niets meer te zeggen of uit te leggen tussen jou en mij Voorbij Geen warmte meer schenken niet langer meer denken aan jou en aan mij Voorbij Niet langer bekoren elkaar toebehoren van jou en van mij Voorbij Zijn de nachten dat wij samen lachten om jou en om mij Voorbij ook het huilen het bij elkaar schuilen bij jou en bij mij…

subtiele kraken dat mijn gang naar boven maakte rook de geuren die in kamers woonden zag gezichten van passanten in hun vroeger gaan en komen raakte aan herinneringen in het stof op zolder werd bedolven door mysteries uit mijn jeugd angst en vreugde kwamen terug in koude rilling op de rug nog is er niets verloren van de jaren die mij toebehoren…

Langs zachtjes ingestreelde sporen ging ik jou steeds meer toebehoren; ik voel me nu je vrouw. Je armen houden mij gevangen, ik kan alleen nog maar verlangen om vrij te zijn met jou.…

gekneusde hoofd klopt en bonst de pijn hoe zeer bedreigend ook rondom mijn hart grijpt de ontroering om wie mij nabij zijn in het beklemmend heden waar wordt gebeden duldend waakzaam volhardend gestreden aan de sprankelende rivier daar trekt het zachte levende water met ons op opnieuw geboren strijdt de duif voor wie hem toebehoren…

God, als zij U niet toebehoren, Waarom blaast Gij hun lichten aan?…

In jou heb ik mij verloren, mijn hart met alle toebehoren. In jou zie ik de toekomst gloren, die zich door storm, regen en wind niet laat storen. Met jou wil ik tussen de sterren zweven, over sneeuw witte stranden gaan. Met jou wil ik opnieuw weer leven, op de hoogste bergtoppen staan.…

niet uitgesproken vragen wensen en gebeden door de tocht flakkerden vlammen hun toegeeflijkheid langzaam droop het vet waarin oude zielen verstillend leken te huizen heb de drukte niet gezien in mijn visioenen waarbij ik de heer zou willen zoenen als hij mij verhoort en ik met een engelenkoor liefde ga betuigen aan wie ik toebehoor…

Met mijn uitgeholde schoenen liep ik murmelend verloren door de dichtvertakte bossen die verstierven in hun blad Waar in stilte ik het fluiten van de kierewiet kon horen en verdroomd nog voor mij uit de eikels trapte van het pad In de schemer zag ik bankjes die de elfen toebehoren en ik viel op hen in slaap met dromen die ik nooit vergat…

Vol vertrouwen leg ik alles in jouw handen om te gaan naar zon sterren en maan waar we elkander toebehoren. Zolang de eeuwigheid ons niet zal roepen zullen wij samen van het leven genieten elke nieuwe dag met vreugde gaan begroeten…

Zij wilde hem desnoods wel toebehoren, Mits hij in het leven wist te scoren. Dus meldde hij zich bij een voetbalclub, En droomde van een hattrick in d'Europacup. Heel doelgericht ging hij te werk, Maar scoren deed hij helaas niet, En bij elke scoringskans dacht Derk: "Als ik maar niet overschiet".…

Er is geen tijd voor de verweesde die zijn voorland heeft geerfd maar gebogen door de regen gaat een arm om zichzelf slaat en tussen de gevreesden als een stenen boom versterft Er is geen ruimte voor de loze die zijn luiken heeft verstaald gebukt zoekt naar de sporen die anderen toebehoren en tenslotte als een broze in niemandsland verdwaalt…

Ik heb een doosje waar ik alles in bewaar Aan dingen die hun waarde zijn verloren Maar die ik toch met goed fatsoen Niet zomaar even weg kan doen Omdat ze ook een ander toebehoren Een prille zoen door Greetje mij gegeven Een lief gedicht van mij aan haar geschreven Een rode lok, die kreeg ik van haar toen Voor wat er kwam, een poosje na die…

Een vluchtig avontuur Houdt me even opgetogen: Meeuw, door een golf bewogen, Veilig bevleugeld, toebehorend aan ’t Onmeetlijk, onuitputtelijk azuur.…

is de plas die koeler dan ooit oogde bomen zuchten in de luwte van hun blad de regen is vergeten dat zij ook schaduw nodig had kom donderbui verlos ons van de zon die zeven weken lang al schijnt als weergaloze warmtebron geef ons wat lentegroen dan wordt de herfst in rood geboren en kan de zomeroogst ons nog een stukje toebehoren…

Hij leidt mij in rechte sporen Zodat ik nooit verdwalen zal Hij ziet mij en volgt mij overal Ik wil Hem blijven toebehoren Mijn goede Herder is de Heer Ik mag mij veilig voelen bij Hem Als ik maar luister naar Zijn stem Wil Hij mij behoeden, steeds weer.…

Lang geleden en voorbij de vergetelheid Bestonden al symbolisme en metaforen Ik vind dat deze beslist moeten toebehoren aan Magere Hein en aan Vadertje Tijd.…

verloren je liefde zwervend door dingen klein die veelvuldig herkenbaar als rechte lijn zijn getrokken tussen mijn slingersporen tot zelfs het kaf zich van mijn koren liet scheiden tot een fluisterend geheim waarna geen stem meer luider klinkt dan het stille pure dat ons omringt en zich eeuwig herhaalt in omhelzende rijm ja, ik wil je toebehoren…

edoch ook het volk morde opgejaagd door wetsgeleerden men riep luid van uit de horde wij bouwden deze Babilonische toren met eigenhandig gebakken lucht Julius, daar moogt gij toch niet vertoeven hij staat ten dienste van onze plaatselijke folklore zoek toch in uw eigen nog te graven groeve daar zullen de wormen slechts u toebehoren…

het enige wat mij scheidt van de val naar beneden is de val naar boven die ik maak in de andere schaal zonder verdieping en frase en zonder verheffing te zijn de dingen zijn het onderdanig zijn moe hebben ons met hun dood ingenomen wij hebben zelf de dingen toegerust zodat ze nu niet meer aan ons toebehoren maar aan zichzelf.…

Het ware-in-ons is dat wat onverloren ’t schokken en geweldig deinen doorstaat waarmee ons weze-in-wording zich ontlaadt van dinge’ in hem die hem niet toebehoren. Gedachte’ en voelingen, daaruit geboren vormen iets blijvends dat ons niet verlaat en dat we als ons hart stil is, kunnen horen als een klok die diep onder wat’ren slaat.…

vruchtbaar zaad jouw zinderend zwart zal het beletten in de schaduw van een grijze oase speel ik een lied op de gitaar zonder snaren het kent geen ritme of herkenbare noten ik zing dan over onttroonde mazen of stervende bomen zonder loten in mijn borst galmen slechts de slagen van mijn hart niemand zal ze horen, dus ook jou niet toebehoren…

mijn leven met haar schamel toebehoren voelt steeds meer als een klap in het gezicht en toont daarvan de afdruk in de voren als ik mij 's morgens tot de spiegel richt ik krijg al diarree bij 't ochtendlicht, want elke dag tegen mijn zin geboren, met telkens weer die nieuwe levensplicht kan mij op nucht're maag echt niet bekoren.…

De overdracht van vreugde naar onze medemens De kringen van ons leven bereiken ongekende hoogten Leren aanvaarden en leren geven De aarde voelen onder onze voeten, waar we aan toebehoren! Het teken dat wij allen beloftevol zijn, mogen voelen en aannemen, in een verruimde geest.…

U volgt mij in mijn voetsporen Waar ik ook zal gaan of staan U blijft steeds met mij begaan Mijn God, ik wil U toebehoren. O Heer, U houdt mij op het juiste pad Ook al dwaal ik soms wel eens af U haalt mij op met Uw stok en Uw staf Uw liefdevolle armen houden mij omvat.…

Vertrouwvol ademen in ’t koude licht en weten dat de lente straks weer wordt geboren; je vindt de woorden voor een blij gedicht en wil zo graag aan ’t leven dieper toebehoren.…

Mijn lichaam zal jou toebehoren buigzaam als een zachte veer en teder, zacht in jou verloren niet één moment maar telkens weer. Dan zullen wij samen komen samen één zijn in ons moment in honingzoete zachte dromen een die zijn einde nimmer kent.…

Het moede dier staat stil in een spookdal; goede schimmen willen hem toebehoren, verzadigen zijn wezen geheel en al. Hier wordt gestalteloze kunst geboren, die zich, altijd veranderend, geven zal aan denkende handen, wijze oren.…