Alle inzendingen over trauma

in een diep gesloten gedachtengang waarin het trauma is geslopen kan het laatste hoopje tranen de emotie laten vloeien naar onze harten,want de warmhartigheid van liefde kleurt het laatste beetje kracht tot aan de horizon waarin de vogels in een koor gezamelijk lopen te kraaien bij jouw raampje in het ziekenhuis.onze diepste stemmen recht…

Het hart puur als orgaan Breekbaar door het lichaam Beschadigd door de jaren Gekwetst door groei en teer geweld Als het hart slechts een orgaan was Was de ziel niet meer dan lucht Een afwijking van de hersenen Een hart dat niet te kwetsen is Door ander trauma dan fysiek Is een hart vrij van interne ruis Geruisloos pompt het voort Onbetwist…

Trauma bezet haar innerlijk verwerken lukt nog niet het trekt diepe sporen pijnigt haar lichaam en ziel Die nare gebeurtenis het is altijd nabij als de dag van gisteren voelt het, elke dag opnieuw Geestelijke hulp mag niet baten het netwerk is niet al te groot de wonden maken eenzaam de lust tot leven dooft uit Dan stapt hij haar leven…

In het land van trauma's bestonden enkel onbaatzuchtigheid, verantwoordelijkheid en ontvankelijkheid. Er geldt geen één regel. Het is mijn liefde voor het leven de wil tot leven die het leven voor de liefde nog altijd elke dag, elk uur en iedere seconde in leven houdt.…

Ik weet het wel, je hebt behoefte aan zeer subtiele hulp, de meest zachte tederheid en eindeloze centimeterkussen om jouw gruwelijke trauma te doen helen, om uit je schulp te komen, om de vurige pijn te blussen en om al je leed ineens uit te braken!...…

De tropen en het vuur nog in zijn zaad Werd ik warmbloedig ernstig kind verwekt Met onderhuids, werd later pas ontdekt De trauma´s van een Hollandse soldaat Het Vaderland was nauwelijks bevrijd Toen hij, net terug van werk in Duits gebied Zijn teerbeminden wederom verliet Om mee te doen aan een verloren strijd Mijn vader was een jonge…

inboorlingenbotten Die venijnige klaagzang toont de blanke het verwrongen lijden van roemloos verzande tropen en laat hem vrijwillig vluchten Eindelijk terug bij 't druilerige weer glibberen bevroren tegels zijn zolen onderdoor en storten lawines gemis zich over het avontuur heen Nu draait hij zijn delirium door tot zijn gebarsten trauma…

(Stad zonder rivier*) Deze stad staat droog spoelt niet schoon als de stenen in een rivier die uiteindelijk gevormd van de aarde rollen, terwijl de zon zich spaarzaam laat zien Deze stad danst niet Door trauma van op- gelopen oorlogswonden zuigt misschien wel laatste adem door katoenen lappendeken over haar mooie huid Haar liefde…

Ouders die hun kinderen geestelijk en lichamelijk mishandelen, zodat ze er een levenslang trauma aan overhouden, En de wereld drááit gewoon door... Gasexplosie in Belgie, brandweermannen en werknemers verloren hun leven in "de hitte van de strijd", Én de wereld draait gewoon door...…

Door trauma. Door liefde. Waarnaar dichters luisteren, is lichter dan duisternissen. Gaat door zwarigheid heen. Is wat minnaars voelen willen. Is luisteren naar ons verlangen. Naar dat vrijgeworden verdriet. Naar die tijdloos vrije stem. Luisteren naar de stem van liefde, die onze harten op doet springen.…

Flitsen, trauma, spoor en rails. Zo wit kan zwart zijn..…

Gezwicht en in kwetsbare staat, ondergaat hij d'trauma"s in zijn wezen. Verrezen en geopenbaard staart hij onbewogen. Ingetogen zoals hij is geweest onbevreesd maar zonder blaam. Eenzaam nu en van hulp verstoken, spoken beelden door zijn hoofd. Verdoofd en van vrijheid beroofd.…

Na het Dictee, dat ik braaf elk jaar maak, Dringt Philip Freriks vaak mijn dromen binnen En kwelt mij ‘s nachts met niet te spellen zinnen Totdat ik in het bange zweet ontwaak. En ’s avonds als hij nieuwsleest op teevee Schrijf ik nog wekenlang krampachtig mee.…

De treinen zijn lang weggerot toch rijden zij nog elke nacht hun gruwelritten naar de dood Het schrille kermen van de remmen de stemmen, och…, ze zijn verstomd maar klagen luidkeels nog hun nood De barakken staan verlaten muren uitgemergeld overeind diep in geleden pijn gestoken De ovenpijpen zijn kapot als rook in dromen opgegaan van…

het heelal in jouw hoofd is de bron van mijn gedachten oneindigheid in denken beëindiging van leven stuurt rusteloosheid naar waanzin…

In het heden wordt hij in de nacht beheerst door het verleden. Onverwacht praat hij in zijn dromen over mensen die in zijn buurt komen voor het plegen van een roofoverval. Men hoort alleen gebral: “Ga opzij; ik hoor er niet bij!”… Doch zijn rollende oogleden tijdens zijn diepe slaap vertellen ongelogen en recht voor zijn raap: Het…

hoe kan ik zeggen dat vrijheid bestaat als de nacht nog vaak mij in zweet doet leggen en de vroege angst mij in het donker geenszins verlaat ik zie kinderen spelen op het puin van mijn jeugd immers een deel van de zwarte aarde vind ik nog steeds in mijn tuin ook al herhaalt de lente zich telkenmale ja, hoe lang al in jaren…

Nog geen dag of drie logé geweest of heel mijn heimwee vierde feest. Mijn tante was mijn moeder niet, terwijl ze op haar leek. Mijn vader zag ik nergens meer, mijn oom leek op mijn neef. Ik wist nu niet wie wie nog was en sliep niet meer voor straf. De huiswei bood nog apppels aan de ochtend van vertrek. Ik raapte ze voor thuis en…

Mijn starre ogen staren Wezenloos in verre leegten De lucht is drachtig Van geuren des doods Het verderf is tastbaar Mijn verdriet onzichtbaar Doch immenselijk groot Ik zak op mijn knieën Betast met mijn vinger De koperen stank van Smerig verhalend zand Mijn geboortegrond is rood Doordrenkt van het leed Getekend en besmeurd Door de moordende…

De filosofie van de waanzin vertelde over de afstand die de oorlog afgelegd had vluchtend voor zijn gevoel. De beelden weggevoerd naar de verre horizon van de abstractie bouwden stalen muren waarachter in het diepste geheim het kind jammerlijk huilde. Naast het zweet- woelende bed stonden de spoken van verjaagde beelden bestreden met…

Huilend loop je, ren je door de massa. Je ogen nat, verschrikt en rond. Radeloos, je speentje uit je mond. Zoekend tussen zuivel, fris en kassa. Chips beschenen door het neon-licht. Muren van kratten bier en Coke. Bergen komkommers, rode kool en look. Angstrimpels op je drie-jarige gezicht. Kom, ventje, houd je maar wat groot. Je moeder…

ooit zat ze met samengeknepen billen op een kotter tijdens een zeetripje haar hart klopte haar ogen vertelden het verhaal van ooit vroeger op de Schelde ze moest het roer overnemen van haar papa als rechtgeaarde schippersdochter binnen de vaargeul van de boeien blijven het ging fout een zeestomer loeide angst geboren deed haar…

Goed hoor, antwoord ik op je vraag hoe het met me gaat Als ik naar waarheid zeggen zou dat ’t leven me tegenstaat, dat alles stuk ging sinds toen – open wonde in mijn ziel Liever lieg ik dan te praten over wat niet te helen viel…

ineens was er een grijns en een glinster in zijn ogen de zon brak even in hem door hij deed een bombastisch loopje uit het niets overviel mij de drang mijn passen te vergroten zo deed mijn vader dat omdat hij daar zomaar zin in had antwoordde hij op de verbazing in mijn ogen de grijns trok weg en hij ging gebogen zijn rug om niets…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

Gebroken lig je daar, zwart van die nacht nog in je haar. Na die grote val bleek je tóch niet onschendbaar! Jij dacht : "Ik kan de wereld aan" Wat kan het in 1 seconde anders gaan ... Gebroken lig je daar, na 't zwart van die nacht die ons nu allemaal tart. Na jouw ongeluk je lichaam stuk, en daarmee ook een Moederhart!…

in het park om de hoek langs een haag van hazelaar op een veldje van kort gras staan twee bomen naast elkaar links een treurwilg, rechts een berk of een boom die daarop lijkt maar het kan ook andersom ligt eraan vanwaar je kijkt maar die treurwilg van de twee staat het dichtste langs het pad maakt een buiging met haar kroon heeft haar…

Het brommen Van de gele horzel Eigen geworden op Het plein der genezing Klinkt bij thuiskomst Al weer even vertrouwd Als hij grommend Langs het lint Van asfalt en Bitumen zoeft Naar het bieden van hulp Bij weer nieuwe ellende In een te haastige Niet zo vertrouwde wereld Afdalend naar de Plek van nieuwe pijn Zweven twee…

Hij stond daar maar, om warmte verlegen, beide knuisten verscholen in zakken. Ook uit zijn mond werd toen niets verkregen, die zocht vergeefs, kon geen woorden pakken. Hem was geleerd zich niet te verlakken: “Duw het maar weg waarvan jij te veel weet.” Het beetje licht, dat langs zijn lichaam gleed, trof wel zijn blik. Daarin sprak zijn wezen…

stilte maakt van zwijgende woorden een snoer van gebeuren ogen schieten vuur armen gesticuleren het onzegbare drama je verbijt de pijn die snijdt door je ziel op de plaats van verlaten waar de tijd als wit laken het stille lichaam bedekt…