Alle inzendingen over uitputting aarde; afschieten edelherten Oostvaardersplassen

blokje om, half verdoofd De uitlaat van een rechtsprekende meester is verstopt Door een trillende neushaar achter een enorme olifant In de bergen naast een beek tijdens een safari gefopt Oftewel een Franse picknick met echte jachtluipaarden Die miljoenen keren opnieuw verlekkerd wordt bekeken Wachtend op een bloederig tafereel dat niet wil aarden…

Zoeken brengt ons in de uitputting. Eenmaal uitgeput vallen we diep. Vallen onverwacht schellen, van onze verblinde ogen. Worden we gevonden. Door wie? Door wat? Luister! Proef! Zie!…

Waar het stil is Op ongebaande wegen Een wildernis Waar geen mens zich wil begeven Waar de bossen oud zijn en krom Menselijk geluid altijd is verstomd Slechts vogels zingen Door struwelen kleine paadjes gingen Hier is het hertendomein De rust is er zo fijn Niemand hoeft hier te komen Een hert mag er dromen…

het Chinese meisje verleerde het dansen in zijdestoffen kilte haar rijst op de planken de uitputting verweeft haar pedalen van katoen om het leven te stikken in lappen van jaren nu rest haar dansen naar de pijpen der bazen door het oog van de naald en genaaid voor het leven…

maan De strepen op het wegdek Die flitsend aan me voorbij gaan Net als de filmbeelden Waarin ik in gedachten Terugkeer naar de afgelopen drie dagen De tussenliggende nachten Waarin we in elkaar’s armen lagen De snelweg naar Nederland is leeg Het hart is vol En overschrijdt de snelheidslimiet Een geladen vuurwapen Dat zijn emoties afschiet…

Zoekend naar een zeldzaam ras, door bloedzuigers gekweld, uitputting trotserend, ver van je geliefden, door jezelf gedreven blijkt hetgeen je zocht te worden opgemerkt tussen de bessenstruiken van je eigen huis door wie je liefhad, achterliet. Zo dreef je haar in armen van de ander en zo verloor je wat je had.…

Natuur is niet gebaat bij dierenvrienden Maar ach: wat is natuur nog in dit land? Dat polderplasgedoe loopt uit de hand Door actiedruk van minder helderzienden Ons land blijkt ongeschikt voor wilde beesten Al lopen er daarbuiten nog de meesten…

Het burlen van edelherten, is een gevaarlijk spektakel. Herten burlen in september. Trump burrelt het hele jaar. Het brallen van de grote Trump, klinkt machtig machteloos. Jij hebt geen kans Donald. De dwerg Macron is je de baas. Pas toch op, kijk toch uit! Die Macron is geen Napoleon, maar een charmante burrelaar.…

verschijnt mijn muze die me uitput me gebruikt mij bevrijdt die me meeneemt naar de diepte van hooggelegen dalen waarin ik val zachtjes vrij naar beneden glij struikel over de tijd tijd waaraan ik mijn woorden voor hem wijd ah mijn lief mijn muze jij die mij begrijpt…

Ik ben nog nooit zo geweest: na een en dertig jaar zo klein als een schelp en zo moe als een oud huis, waarin spoken tekeer gaan, onvermoeibaar, Géén schelp, geen huis. Wel het vluchtend omhulsel van het sidderende dier, levensgroot verschrikt, dat mijn naam draagt. Maar de naam liefde? Zo dikwijls die naam en zo zelden die stilte. Ik heb…

Ik draag mezelf met me mee. Soms ben ik loodzwaar, soms juist licht Mijn ziel vult soms slechts mijn halve lichaam, de rechterkant, links is leeg. Mijn hersenen echter, zijn compleet gevuld tot de nok overvol Ze kennen geen slaap, dat is de enige leegte, Die stuurt de lacune in mijn lichaam Is dit van mij? Het voelt me af en toe vreemd…

De vrouw trekt de schoenen van haar vermoeide voeten Een meeuw vliegt laag over alsof hij haar rechtop trekken wil Krom gebogen loopt ze verder Haar ogen starend in het niets, probeert ze in het nu te komen Los van alle teveel gedane concessies een leven lang Uitgeput zakt ze neer op het zand De lege schelp in haar…

Alsof een reuzenhand onzichtbaar om mijn torso klauwt Adem kwijt onderweg De trap een berg om tergend traag te bestijgen Mijn handen onder stroom uitval Oogleden dammen voor een wellende zee Oren uitgefloten In alle kleuren van de regenboog Vingers die de pen torsen Laat mij maar even liggen…

oude eikenbomenbos zoeken prachtige herten onder droef bewolkte luchten, mistige verten naar wat ingedroogde vruchten, eikels, noten alles wat eetbaar is, en niet in droom gegoten nu honger zo noodlottig kan zijn, kou is ingetreden zonneschijn een groot gemis, ‘t winterlicht verschenen in ’t oude bos van schimgezichten en bosgeesten eten edelherten…

De zon draalt laag stralen breken in het loof tot gouden twinkelingen dansend op een vleugje wind namiddag leunt zwoel tegen de avond glooiend rust de heide in haar purperen pracht tot onverwacht de stilte scheurt door ‘t burlen van een edelhert de lokroep troont bronstige hinden voor de toekomst naderbij en als het woud in mijmer zwijgt…

Over de weidse Oostvaardersplassen hangt in de kilte der morgenstond de wazige damp van een manshoge nevel, schuilplaats voor duizenden gasten Onder de brede vleugels van Jara wacht ik, onzichtbaar voor andere vogels, in slinkend duister aan drempels van licht, op de rossige gloed van Aurora Door galerijen verspreidt zich…

Lodeizen de onrust voor 't onbekende het lange wachten op dat wat je nog niet weet maar vreest het grote ongewisse maakt onzeker doch wanneer de boodschapper eindelijk komt lijk ik verslagen en is uitputting zeer nabij maar ik ben buigzaam als het riet en tegenweer maakt mij veelal zoveel sterker...…

M’n armen zijn te kort als ik alles wil omhelzen alle bomen van het verre bos de geuren van het gemaaide gras de glinstering van de stromende beek de witte wolken drijvend in de blauwe lucht het edelhert, met zijn trotse blik in d’ogen het mos liggend aan de voet van de eik muis knabbelend aan een beukenoot wuivend riet, de wortels kletsnat…

ingesleten treden het was al lang geleden dat wij hier waren heb het lang gemeden ik was het zelf die deze weg als het ware vergat ik ruik nog de zomer van toen met zoemende muggen maar hoor ook de kwetsbare stilte tussen ons beiden je sprak in sprankelende blikken over jouw luchtige dromen en ik, ik dwaalde over mijn heide zag edelherten…

Al vind ik het van hele grote klasse, ’t heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen.…

beklim ook de berg richt je gezicht naar de hemel wie weet breekt hij ook voor jou open en gunt je het inzicht waar we op mogen hopen ga niet uitputtend zoeken stel je open en het zal spontaan bij je naar binnen lopen het ware licht * *n.a.v het interview met Hinne Wagenaar in het TV- programma ‘De Verwondering’.…

Subtitel: Ik vraag bootvluchtelinge (II) Ik vraag wat haar heeft doen vluchten 'Na drie keer verkracht te zijn' (respectloos) 'En reeds daarvoor verlangde ik al naar een land met VREDE VRIJHEID (GELUK)' Leugens waarmee jij bent geconfronteerd Betreffen nimmer, echt nooit een waarheid Mijn God, waarom vieren wij straks feest'lijk…

heten ze met bijna drie meter spanwijd al twee jaar in de oostvaardersplassen zie je ze 's zomers niet meer verkassen inpoldering in de flevo lijkt een feit boven moeras hoog in de boom stil afgemeerd moest ons gezag weer weten wat ze schransen vanwege de resten muskusratten jonge ganzen zijn ze door faunabeheer nu al geïntegreerd privacy…

’t Heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen, zoals mijn tuintje nu is omgebouwd. Je loopt hem rond in net aan honderd passen; ik vind het ruim voldoende, wel beschouwd. Er grazen paarden noch hooglander koeien en ganzen speur ik slechts hoog in de lucht.…

Totale uitputting,loomheid en ongelukkig zijnde. Overrompeld en teneer geslagen door dit overwicht. In een gebed verzonken wachtend op het verlossend licht. Hij heeft mij 't leven gegeven, hij zal mij 't leven nemen.…

je roept me en ik hol, zoals in oude spelletjes naar het rode doel dat me trouwens altijd onverschillig heeft gelaten het was meer het uitputten onderweg of de dwaze doodsstrijd die de bekende pijn van verlies verlaagde en zo mijn lot aangaf als tijdverdrijf ik lag nooit aan de oppervlakte in welke kleur dan ook maar ik hol…

Uitgeput, niet meer in staat een vin te verroeren, vervliegt de laatste adem, ze zakt nog dieper weg, vervolgens geeft de laatste zucht aan, dat het met haar leven van uitputting is gedaan! Vaarwel…

Bruggen zijn geen rijkdom meer, ze bieden geen ruimte maar drukte boven mijn hoofd, ze scheiden mensen af en sluiten ze op op een eiland zonder energie een leegte die me uitput en die ik niet kan vullen met de contacten die ik leg over al de bruggen waarmee ik me behelp bij gebrek aan tijd om de deur uit te gaan en mijn eiland te…

Mijn tuin, ach zo reusachtig is hij niet, ’t Heeft weinig weg van de Oostvaardersplassen, de kanten zijn wel dicht begroeid met riet. Wat daar niet leeft in ’t water, kruid en grassen. Toch voel je dat de boel is aangelegd, ondanks de reiger die stil staat te vissen.…

Het zou voor één keer zijn, als je het daar dan maar bij liet… Je had nog iemand thuis, echter een uitputtende bron. De liefde was daar wel, maar onze seks overwon.…