Alle inzendingen over verandering OR veranderen

omdat het pad dat voor haar ligt grauw en donker grillig en eenzaam lijkt haalt ze diep adem draait zich om begint heuvelopwaarts te klauteren haar haren speels lokkend in de wind een andere route volgend in haar oren en op haar netvlies de fluister om juist elk moment van de dag te plukken geen seconde te hoeven missen hoog boven haar…

zonder het uit te spreken had ze het zichzelf beloofd ze zou niet meer omkijken naar wijzende vingers ze zou niet meer luisteren naar honende tongen naar pijpen zou ze niet nee nooit meer dansen ze trok het kleed van schuld en boete uit naakt sprong ze in de golven liet zich drijven zeesterren sponnen een nieuw kleed om te dragen…

we begaan nieuwe paden als goede vreemden zo is het althans te benoemen als emotioneel ontheemde hoor ik jouw gedachten enkel zoemen in wolken van ont-moeten of die blikken van verstilde diepte op de vlucht voor aards boeten iedere dag is gebouwd op verleden van ver terug soms als restant van heden morgen wordt gebouwd op…

Herwonnen gevoel door verloren momenten veranderen mij kameleon zijn steeds weer van kleur verschieten ben ik voorlopig morgen daagt mij uit worden wat ik nog niet was hoop voor de toekomst…

Borden met codes wijzen het bouwverkeer: daar – was eerst de heide.…

Jouw kus in de morgen verjaagt kommer en kwel maar nu heb ik andere zorgen wil ik dat wel....…

ja maar alles verandert en het verandert alweer voordat ik er eigenlijk tegen kan dus dan dan kan ik niet ertegen en wou ik dat er iets anders kwam…

Wensvol de zalen in levendige paleizen waar passievolle dansen weerklinken in stijl achtergebleven glazen de resten van kortstondig geluk weerspiegelen op ondergelopen tafels achtergelaten kledingstukken getuigen van minnekozende warmte na immer hunkerende blikken want het moment verscheen dat binnenvallende droefheid vreugde…

Ik ben een kind dat zich soms vergeet een poppetje op papier tekent en zich afvraagt wat is hier De wereld ken ik wel het is de zaak van pa boordevol krijtjes waarmee je een bord bekladt Ik lever in nu de jaren verstrijken er een grijze mantel om het lijf zit Tekenen kon ik een boom een vliegtuig en nog veel meer Alleen ben ik…

Als tongstrelend zoenen geen nasmaak meer geeft en op gehoorafstand een handkus liplezen wordt niets mondjesmaat rood op rood taal slaat uit ontleedt ontkleedt het smoelenboek de naakte waarheid kent vrij spel zwaai me gerust uit want een hand los van de arm herken ik niet…

Mijn handen houwen ruwe steen en ruwe steen – beeldhouwt mijn handen.…

een waterdruppel blijkt luchtdoorlatend waarmee vrieskou zomaar kan verdampen het heelal weigert nog langer uit te dijen waarbij het uiteinde nog zacht na blijft ijlen ruggengraten rekken zich gewichtloos op zodat schouders elkaars rug toekeren verder in het nieuws; man plast wild en de tijd kan men niet doden…

We kunnen het niet vatten het is nog maar augustus en de zomer geeft al een afscheidskus. Waar is de zon gebleven met een klein beetje strandleven. Overal buien en onweer het leek herfstweer. We konden niet genieten de wolken begonnen met regen te gieten. Bloemen konden niet meer bloeien. De kinderen konden niet meer stoeien. Het kampleven…

dit kind is een boek, boordevol gebreken waar je niet toekomt aan een nieuwe zin wat vooruitgang betreft is er geen begin er wordt zelden naar de inhoud gekeken soms leg je het weg en stof het later af want ook zijn overslag vraagt om contact ook al heeft hij veel krassen en is beplakt niet elk woord van hem is een zware straf toch hoort…

Mijn moeder bezemt in haar oude woning want de restjes van de ruzie moeten eruit ze is druk en bemerkt niet het onkruid dat de buitenmuren ziet als beloning de hal doet ze het liefste aan het begin want daar liggen de meeste problemen niet alles wat er is kan ze wegnemen alleen een paar klappen en slechte zin haar leven moet weer zoals vroeger…

drukte verwarring geen lucht geen adem geen rust geen tijd door verandering van verandering constant voortdurend nooit stilstaand nooit niets en dan niet niets wat er nog niet is nee niets als kalmte nee niets als niets…

Ik ben zo bang zo bang als ik me omdraai verander je misschien als ik me omdraai bedenk je je misschien neem je alles terug wat je zei Ik ben zo bang zo bang als ik verander zie je me dan niet meer als ik verander ben je er dan niet meer trek je alles terug wie je was Ik ben zo bang zo bang als ik je woorden niet goed interpreteer…

Niet snel veranderend de dingen…

Zoek uit, hoe je zelf kunt veranderen, In plaats van te verwachten dat anderen Zich zullen gaan veranderen. Mensen kunnen boeien, Maar ook boeien.…

Ik moet me minder focussen op een ander, Maar moet me focussen op mezelf want ik verander. Ik verander van meisje tot vrouw, Dat is iets wat ik nog niet echt vertrouw. Die verandering was ik ook nog niet van plan, Maar ik weet zeker dat ik het kan.…

Zal je dan veranderen in je doen en welzijn? Zal je dan aardig en lief zijn? Zal je dan wel je eigen IK durven laten zien? Zal je dan je hart openstellen en je ziel laten zien? Wat zal je doen als er geen morgen zal zijn? Zal je hart die nu van steen is, veranderen in een warme gloed? Zal je dan geen vijand meer van jezelf zijn?…

Schemering verdwijnt mijn zijn in niet zijn het felle lichten van mijn hopen dimmen grotere dingen veranderen in kleinere prioriteiten veranderen tussen al dit strijd en gevecht voel ik de vrede en rust ik heb mijn doel bereikt het doel zonder bestemming…

Ja kan alles aan jezelf veranderen, maar niets aan wie je werkelijk bent…

Ze richtten zich uit de ellende op om te veranderen, de socialisten. Veranderen deden ze! Na honderd jaar draaide Wim Kok gedienstig de dageraad uit want de markt werkt het liefst in het donker. Wie vandaag nog PvdA stemt verdient alles wat over ons heen komt.…

Ooit begint beweging, ongeduld denkt wanneer verander ik? De stappen die wij zetten, zien we soms niet. totdat we aankomen, waar wij naar zochten. Is het verandering? Is het toekomst? Is het acceptatie? Is het te zijn, durven zijn, ons zelf?…

de dagen veranderen zolang corona niet verslagen kan worden ons tot een ongrijpbare vijand geworden die als de schaduw van een donkere wolk de hemel bedekt de dagen veranderen zolang corona niet verslagen kan worden als in een oorlog die niet is verklaard in gehoorzaamheid aan elk bevel…

God, geef me de sereniteit Om wat ik niet kan veranderen te accepteren De moed om te veranderen wat ik kan En de wijsheid om het verschil te weten Mijn sereniteit wordt al mijn hele leven afgebroken door de mensheid Uit haat en woede opereren, is wat ze mij leren Tegen wie moet ik die botvieren dan? We mogen toch ook niet vergeten?…

Ik verander niet echt Ik verander mijn gedachten Ik leef niet echt Ik wacht Dagen worden weken Leegte wordt lucht Schoonheid blijft achter Zucht Adem Rook kanker Peuken als anker Om in de tijd stil te blijven staan…

Laat het nu maar los je kunt niet veranderen wat onhaalbaar is…

Verander niet mijn schat, blijf je knap moedige sterke ik, dat mooi open blad vanaf je eerste geboorte kik. Verander niet mijn schat, blijf gelijk ik je zò goed ken, zelfs met jaren die trekken aan je yin en je yang, helemaal geen belang. Verander niet mijn schat, laat de jaren maar voltooien, je groeit mooier en mooier.…