Metamorfose
zonder het uit te spreken
had ze het zichzelf beloofd
ze zou niet meer omkijken
naar wijzende vingers
ze zou niet meer luisteren
naar honende tongen
naar pijpen zou ze niet
nee nooit meer dansen
ze trok het kleed
van schuld en boete uit
naakt sprong ze in de golven
liet zich drijven
zeesterren sponnen
een nieuw kleed
om te dragen
de wind liet haar dobberen
de glimlach van de zon
toverde goud in haar lokken
als herboren
staat ze daar nu op het strand
de warmte van haar liefde
stralend uit haar ogen
klaar om te geven
open om te ontvangen
ze draagt schelpen
in haar handen
haar voetstappen
weerspiegelen
hoop en vertrouwen
ziggo.nlGeplaatst in de categorie: vrijheid
verandering 4.0 met 6 stemmen 
279
279
Geef je reactie op deze inzending:
Een gedicht waarin ik mezelf terug kan vinden: herkenbaar mooi.
En je beeldspraak in je gedicht spreekt boekdelen, voor mij althans.