Alle inzendingen over verbaasd

Mensen hebben haast Een goedendag, en men kijkt enkel verbaasd Mensen hebben haast Alleen hun naasten hebben ze lief Hoor je daar niet bij Dan word je nog slechter behandeld als een dief Mensen hebben haast Ligt men rottend op straat Dan is er het excuus Ik heb haast…

wachten in de trein op 't moment van rijden in het raam schuift een wagon voorbij gaan wij, zij of beiden ploeterend en knarsend verbaasd de bergen door scheef staan alle huizen de trein beklimt het spoor…

Het dichtgeslagen boek geklemd onder mijn armen twee gezichten verbaasd, verdrietig en zelfs opgelucht wij, ons verkleurd tot gebroken wit en in de laatste loodzware stappen zie ik foto’s, herinneringen en het kind dat altijd een wens bleef…

de bomen fluisterden die avond in het maanlicht stonden zij statig en zongen zacht een lied van liefde en verdriet en geheimen doodstil stond hij daar, zijn hoofd schuin, hoorde hen verbaasd dat de bomen wisten alles wisten… was dat niet wonderlijk ?…

Wind, regen, ik kan er tegen, hagel en bliksemschichten zullen me niet laten zwichten, dondergod laat van zich horen, ik laat me bij het verschijnen van de zon alleen bekoren, verbaasd kijk ik omhoog, want in al haar glorie staat aan de hemel prijkend de regenboog!…

Het liedjesfestival is weer begonnen, En Nederland wil winnen met S10, Maar veel ‘verbaasde’ ogen zullen zien, Dat Oekraïne’s liedje heeft gewonnen. Ook dit jaar gaat het volgens goed gebruik: De winst staat vast, schrijf die maar op je buik.…

Dan zeggen mensen heel verbaasd, Er zijn toch ook nog anderen, die van je houden, om je geven? En niemand snapt of wil begrijpen Dat ik niet aan het zoeken ben, naar mensen die nog om mij geven. Ik ben nog maar een kind, een vrouw mag ik mij nog niet noemen. Misschien een losgelaten meisje, die zoveel van één jongen houdt.…

Ik heb het zeker twintig keer gelezen, ‘t bericht dat over pannenkoeken gaat, verbaasd, verward zelfs, over wat er staat. Dat kán toch niet, of zou ‘t echt zo wezen ? Het blijft iets waaraan ik maar moeilijk wen: 't woord “pannenkoeken” met een tussen-n.…

je ging voor even nee niet weg zag je open tas de knuffelbeer keek wat verbaasd alsof niet alles al geregeld was in nonchalante pas het hek piepte subtiel sloot de armzwaai pas later wist ik dat even levenslang kan zijn…

Je kleuren verbaasden mij. Jij vrij in de natuur en zo puur. Een genietmomentje voor mij op deze dag. De zon scheen dan wel niet maar jij maakte mijn dag meer dan compleet. Tekst en foto Dick Voogd…

Minister Zalm heeft menigeen verbaasd: Hij blijkt niet tot de rekensom bij machte Wat hij per jaar aan gelden mag verwachten, Want weer zit hij er veel miljarden naast. Zolang hij daar geen kaas van heeft gegeten Blijft onze schatkist echt een schatkist heten.…

Ze hingen vlakbij elkaar, De avondjurk en het spijkerpak Het pak was een hork, de jurk best kak ‘Zeg kerel schuif es op ‘, sprak zij keurig doch streng Het pak keek verbaasd op en sprak ‘ ach krijg de klere kreng ‘…

Verbaasd was ik, toen een glimp van jou mijn hartje in een magische zomergloed omtoverde; en ik niet goed wist wat te doen. Jij wist het evenmin; en keek dus maar de andere richting op. Een koude herfstwind blies door mijn gloeiend hartje.…

Als ik een glimp opvang van de blik in mijn eígen ogen, ben ik verbaasd over de liefde die daarin te lezen is voor jou. Dan weet ik weer héél zeker wat ons toen heeft bezield en waarom ik zo oneindig veel van je hou.…

De jager toonde zich verbaasd dat hij zo spoedig was “onthaasd”.…

Ik kijk om 8 uur naar het nieuws, verbaasd naar hoe het in de mensenwereld raast.…

de man raakte in zijn eigen tijd al vergeten zijn leven leek voorbij voor het begon op de deur een naam die nooit de zijne was een oude man haalde hem op met de kruiwagen de vergeten man was verbaasd noch verwonderd hij verstond de kunst van het verdwijnen…

" (vraag) "dat is de dokter in mij" (2e maal bevestigend) reactie "Dokter Inmij" (zeer verbaasd) "ja de dokter diep in mij" (3e maal bevestigend) reactie "Dokter Diepinmij" (nog meer verbaasd) "ja de dokter zeer diep in mij (ik hoor nog geen haan kraaien), want diep in mij maar ook in jou zit een dokter die ik, jij op elk moment kan…

een vlinder met natte vleugels nog vers uit de cocon met verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van die zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Een vlinder vers uit de cocon met natte vleugels nog en verbaasde ogen het felle van zijn eigen kleuren en dan die bloemen ze wiegen zo mooi in de zon op hun ranke stengels om te stelen dronken van hun zoete geur fladdert hij verrukt van geel naar rood naar blauw een regenboog…

Ik laat mijn woorden uit me vloeien rangschik stil en kijk verbaasd, hoe kunnen zinnen zo gaan groeien diep van binnen zonder haast.…

Zo te bestaan bij een sloot in de gedachte van een verbaasde wandelaar en voorbij razende treinen met reizigers die je geduldig in de rij zien staan.…

Dacht je te kennen en jij mij wij samen waren ondubbelzinnig gezegd we doen het weer bij elkaar de sleur onzinnig gezeur apart op een kamer verbaasd turend naar éénzelfde sterrenhemel verwijtende gedachten snel hard als kogels kennen…… we doen het weer!…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…

ik zie je hart in je gedichten je woorden kussen mij maar in de regels lees ik je onzekerheid je kijkt verbaasd als woorden niet meer zeggen wat je voelt als in de zinnen jouw emoties niet meer klinken je voelt je bloot kwetsbaar zonder tanden handen heb je vrij je hoeft nu niet meer terug te bijten in onzekerheid…

Verbaasde kleuren, uitrekken, krimpen, weglaten, toevoegen wat er al bijhoort vanaf het begin. Verbuigen, vervoegen, contaminatie: taal maakt beelden tot rake sculpturen van vege tekens. En het publiek in trage gang beleeft ootmoedig, telkens opnieuw, haar eerste bezoek.…

Dat we door de tuin lopen Dat we er hand in hand lopen Dat bloemen ons verbaasd aankijken De voorjaarszon op onze schouders gloeit Wij weten van geen wijken Het is aan lente wennen Willen het pad terug naar de tuindeur niet kennen Knopen het zingen van merels in ons oor.…

lig op veren wolkjes op een hoge wind hoor toch het huilen van een eenzaam kind zie het lopen op vaal strand verloren in veel zand schreeuw over golven voorbij het tij verbaasd kijken zij allebei het tegenlicht ontdekt de zoon de moeder vindt haar droom…

Tussen de stromen van het leven door stuur je jouw schip dat wordt meegevoerd en heen en weer geslingerd geduwd, geketend, getrokken, gebogen, gedreven, gedragen vervuld, ontroerd, verbaasd, gevonden, verloren, vermaakt stuur je als een rivier meandert door de stromen van het leven heen…

zijn verbaasde ogen keken mij doordringend aan wij hadden hem belogen over Sint Nicolaas’ bestaan zijn hersentjes verwerkten de informatie traag maalden en bewerkten een te verwachten vraag “de Kerstman en de Paashaas zijn beiden een verklede vent dat geldt dus ook voor Sinterklaas papa . . ., ben jij wel wie je bent?”…