Alle inzendingen over verbaasd

Herman valt als 'n steen ik kan helemaal niet vliegen roept hij verbaasd; die stufvogel in m’n kop liegt als ik dat beest tegenkom.....…

nu eens een schaap dat niet over de dam gaat maar voor het avontuur kiest met z'n poten in de sloot pootje badend niets ontziend verbaasd het schaap vijand en vriend…

verloren in gedachten vergeten in de tijd vermoeid van al het wachten verslagen zonder strijd verdreven uit jouw leven verpletterd zonder pijn verdwaald in het vergeven verbaasd in … “het niet zijn”…

in verbaasde ogenblikken schonk het leven jou aan mij verwondert door het wonder toch uit het niets kwam jij. jij gaf me iets wat niet bestond voordat ik jou aanschouwde wie was ik dat jij je aan mij toevertouwde.…

Heel lang geleden heb ik jou bedacht zo had ik altijd iets waar ik naartoe kon leven en toen jij zei hier ben ik was ik niet verbaasd je was precies zoals ik had verwacht maar nu pas weet ik dat ik je niet verzonnen heb…

In verbaasde ogenblikken schonk het leven jou aan mij verwonderd door het wonder toch uit het niets kwam jij. Jij gaf me iets wat niet bestond voordat ik jou aanschouwde wie was ik dat jij je aan mij toevertrouwde.…

Kwam het voorjaar, met witte bloesems zoete seringengeur en warme avondzon aten wij evengoed in de tuin van dromen bedreven wij liefde, in aardse wegen omhelsden we compost verheugden wij regen en dansten tenslotte met vrije geesten, rond het woordenspel van liefde, was jij voor even, mijn geliefde. *…

Hij voelde zich een houthakker in een land vol droom verbaasde bomen liep hij met een bijl in zijn handen om tot een oordeel snel te komen maar geen boom in dit land beviel hem geen beslissing kon hem bekoren hij hoorde zijn hart, een lieve stem zoveel natuur was er reeds verloren totdat hij zag, een oude eik stam zo dik, kon hij niet…

ik spreek met wie je eigenlijk bent streel wat je nooit echt genietend hebt gekend ik zie het blonde wicht een zacht verbaasd gezicht op deze wereld handen schrijven poëzie in zand en dichten blanke duinen we gingen op en in elkaar toen vloed het strand afstruinde lachend naar een halve maan die in rood de zon opruimde…

Ik heb het klokje rond geslapen Was er eigenlijk aan toe Verbaasd wakker kijkend in de rondte nog steeds wat duf, een beetje moe, zie ‘k mijn wekker staan. Vierkant!…

gespeend van enig talent werpt hij zich op het schrijven van een gedicht in chaotische gedrevenheid maar met weinig inzicht plaatst hij de ene frase onder de andere en is totaal niet verbaasd dat iedere samenhang ontbreekt…

Ik heb verbaasd naar Wilders’ speech gekeken. In de VS besprak dit meesterbrein de noodzaak van het trekken van een lijn. Hij wordt daar al met Churchill vergeleken. Maar volgens mij, als ik het goed verstond, mist deze vergelijking elke grond.…

ze kijken me aan verbaasd en geschokt maar ik weet dat zij later mijn woorden ten grave zullen dragen het geluid van passie en gevoel in rook laten opgaan en aan de stilte van mijn as geen boodschap hebben…

De slotsom was, en dat verbaasde allen, Dat hij in zijn pensioengat is gevallen.…

Daar Mabel nog zo groen was als het gras Waar zij als een onschuldig lam in graasde Begrijp ik wel dat het haar ooit verbaasde Toen bleek dat Klaas een zware jongen was. Ze dacht dat hij de prins was van haar dromen, Maar zij werd door hem in de boot genomen.…

Vanmorgen gezien dat de morgenster er opnieuw even eerder was dan de zon met zijn rozeringerige dageraad Jij was daarbij verbaasd dat een ster ook een planeet kan zijn en dat de maan even ervoor zo groots en prachtig scheen…

Hij flikt het weer, die slimme Italiaan: Verbaasde hij eerst met een gouden plee, nu heeft hij lachers maar ook kopers mee met zijn verlokkelijke muurbanaan. Wie zou, met lege winkels in het land, niet blij zijn met zo’n kunstwerk aan de wand!…

De liefde glipt als fijn wit zand Tussen mijn verbaasde vingers Verzet is vergeefs Niemand kan een boom scheppen uit planken Noch een foto nemen van de geur van zuivere sneeuw…

je wiegde traag weende dauwe druppels in de morgenstond de zon warmde nog vaag maar je ging open in bloeien keek verbaasd lichtte op in kleur ik heb je geur geproefd had ineens geen haast…

De lucht kleurt oranje, ik kijk verbaasd omhoog, voel opeens druppels vallen, nee, 't is niet langer droog. Aan de hemel staat fier en strak en zo verschrikkelijk mooi een REGENBOOG.…

De prins heeft ons nu eindelijk geschreven Dat wat van een Oranje boven komt Door schrijvers heel vaak fout wordt opgesomd Waarna ze van de royalty’s gaan leven Ik ben verbaasd dat ik nog nergens las Dat Bernhard vroeger ook een kikker was…

in verbaasde ogenblikken kwam jij in ons leven verwonderd door het wonder toch werd jij aan ons gegeven jij gaf ons iets dat niet bestond totdat jij werd geboren wie waren wij dat jij zo lief en klein bij ons wilde horen.…

Er wordt geen slag meer om de arm gehouden De wet wordt niet met voeten meer getreden En ook de gouden handdruk wordt vermeden Door hen die ellebogenwerk vertrouwden Het voetvolk zegt verbaasd: ´Nou breekt mijn klomp, Het kabinet is nog alleen een romp´…

"Hier zijn ze dan, de lottocijfers van vandaag, zaterdag, april" zo sprak, hoorbaar zenuwachtig, de nieuwe omroepster Jill, thuis keek men verbaasd naar de buis, er was overduidelijk iets niet pluis, de dame leed aan "numerofobie", het werd dus opeens heel stil ...…

Verbaasd zie ik de krant die voor mij ligt: Het meisje dat gevonden is bij Nulde Wier aanblik mij met huivering vervulde Heeft eindelijk een menselijk gezicht. Dat kale kopje van een plastic pop Daar lijkt geen enkel levend meisje op.…

America, veel luchtvaartmaatschappijen verzwijgen dat dit oord in Limburg ligt, men treft toeristen met verbaasd gezicht in het Zeeuws-Vlaamse dorpje Turkye. Want reisleiders beleven gouden tijden door reis- en tevens om de tuin te leiden.…

En daarop vroeg toen de bruidegom verbaasd: ‘Wáárop !?’…

Zoals bladeren niet vallen, van zijn verbaasde mond.…

Verbaasd kijk ik om me heen en luister. Iemand klopt ritmisch op mijn deur. Ik ben nieuwsgierig als een kat. Is het een dichter? Een drummer? Een gitarist? Een kater?…

Twee zwanen drijven verbaasd in het meer achter mijn paleis. Met hun lange nekken kijken ze hun ogen uit, ze maken geen haast en ze raken niet echt van de wijs. Ik had ze nog ingelicht, maar ze malen er niet om, sterker nog, ik had ze uitgenodigd, kan toch, maar ze zagen geen gevaar, zowaar.…