Alle inzendingen over verbergen

Het is een gruwelijk spel ruk het masker af op het liggende masker ligt een ander masker ruk het af - kijk het volgende en volgende, tot in het oneindige men is helemaal masker in deze vreemde komedie De beschaving moeder! (Want ik had lust naakt over straat te gaan. Maar in Parijs?) ---------------------------------------- uit…

Een keer in de veertien dagen neem ik afscheid van mijn vader. Een lange man op het perron geduldig wachtend bij het raam daarachter ik. Van afscheid nemen hou ik niet en van wachten nog veel minder maar door het glas raken mij zijn vermoeide ogen. En ik ben druk ik pak een boek doe of ik mijn kaartje zoek hij wuift en kijkt mij…

voor een grijze achtergrond lijken kleuren voller mensen mooier maar ook drukker en we willen wel zo zijn maar niet echter dat en alleen soms willen we zijn net als om ons heen…

De leraar die ons Kafka lezen leerde was twee cyclopen in één lijf. En ik, ik deed alsof ik Niemand heet alsof ik zijn vraag stellen hoorde als ieder ander, hij mij aankeek als ieder ander Jaren later, op een cursus, is Niemand nog altijd dertien: als ik het weet vraag ik geen beurt - als ik de beurt heb weet ik niets Onder de kudde verborgen…

Ik kan mezelf niet langer meer verbergen achter smoesjes en omhalen Nu de tranen dwalen alles blootgelegd Valt er niks te halen…

je haren zijn van pure schoonheid laat ze strelen door zon en wind verberg ze niet onder die doek je hoeft ze niet te beschermen voor hongerige blikken want elke vrouw bezit die schoonheid er zal geen God zijn die dat verbiedt het is een wet verzonnen door de mannen jezelf alleen tonen aan hem dat kun je met je hart doen vanuit liefde…

Het geheim van de dichter mag niemand zien. Hij schrijft met onzichtbare inkt. Maar als je goed leest dan ontdek je misschien dat er tussen de regels iets zingt. Het geheim van de dichter is niet zo groot. Hij verstopt het gewoon waar hij wil. Hij vliegt als een vogel of vaart als een boot maar houdt zich verschrikkelijk stil. Het geheim…

De poelen van het kleine bosmoeras gaan schuil tussen elzen en krullende struiken. Harde slijkbanken vol muntkruid ruiken zelfs in de dichte kluwens knellend gewas. Moeder eend onderricht haar kuikens kras: al zwemmend verkennen, telkens duiken doet aanstaande levensstrijd speels ontluiken. Wenkt of weert de wereld achter het wollegras?…

Huizen met torens van prijzen en schuine balken in de etalage achtertuinen en serres openslaande deuren en een zilveren bus die in de toekomst rijdt; noch de paraplu met het opengeslagen hart in de prullenbak noch de dorre palm op de begane grond kan mij dragen. Laat iemand hem weghalen hij siert niets en niemand zo vaal en geknakt. ik…

de façade belooft heel wat oppervlakkig gezien lijkt dat als bescherming nog niet zo gek maar met kracht heeft het niets te maken diepe gekwetstheid en bange vragen hokken samen onder vliesdun dek en gluren door gleeën in dit laken of ze zich wellicht toch buiten gaan wagen toch denken ze er niet aan in hun te zeer gekrenkte bestaan zich…

Omdat het geluk een herinnering is bestaat het geluk omdat tevens het omgekeerde het geval is, ik bedoel dit: omdat het geluk ons herinnert aan het geluk achtervolgt het ons en daarom ontvluchten wij het en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij het geluk zoeken omdat het zich verbergt in onze herinnering en omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk…

Mijn lichaam had nergens iets te verbergen, maar het verborg zich toch uit huiver voor de grote vinder die er enkel op uit was het mee te nemen naar elders. Het dierf niet te kijken, zocht beschutting achter veel te kleine handen en met die handen wist het zich geen raad.…

In een natijd bewoon ik je al Voor ogen heb ik ons steeds opnieuw: gescheiden lijken we te worden geboren in iemand anders, zelf zijn we het misschien buiten ons om Is dit genoeg, vraag ik, aan wie niet voor wie? Zelf ben ik van binnen als een ander die ik ook niet zie We leven als een gelijkenis, hoor ik, gelijk aan ons lichaam waarin…

Ze verbergen mysteries, waar ik enkel over kan dromen. Ze verbergen een waarheid, een diepte vol verlangen. Die zich opent, waar geluk je hart betreedt. Ze stralen als een zonnestraal, verdwaald in het duister, zoekend naar een hart, om te vervullen van geluk. Maar wie ben jij? Verstopt achter je ogen laat je met dromen.…

wat dan als alle sneeuw gesmolten is er geen verbergen meer is onder het schuim van magnolia’s mijn winter enkel nog nageurt als een opgeloste vlucht…

Kruip maar weg, verberg je maar, Tovenaar, Beest dat verlangt naar zijn Belle. Op een dag vind je haar wel. Ze is altijd al in jou geweest.…

Ik ben moe van het verbergen, Het verbergen van mijn gevoel. Rust, dat heb ik nodig, Dat is mijn doel. Ik zie één weg, Maar daarna kan ik nooit meer terug. Daarna heb ik wel eindelijk rust. Geen fouten meer, Geen gedachten meer, Geen geschreeuw meer, Eindelijk rust, altijd rust. Is dit de weg? De weg waarna ik toe wil.…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…

We hoeven onze beperktheid niet te verbergen door ons steeds maar groot voor te doen de goddelijk vonk in ons doet ons groeien in kleinheid om volwassen te worden…

Wolken die de zon verbergen Geven de regenboog de ruimte Om te vluchten en zich te verbergen. Waar is toch de regenboog?…

Een helgroene wei en toch regen ook diep in mij de schapen verbergen zich de iris kleurt geel aan de vijver wat is de zomer kil als jij er niet meer bent.…

Maar zijn collega uit Schaarsbeek Die er anders naar keek Had niets te verbergen. Zoals je er naar wil kijken Zal het zich laten blijken.…

Ilussie Is het verdoezelen Het verbergen Van de harde waarheid Illusie Is het tegenovergestelde Van de realiteit.…

Gouden woorden van de overwonnen angst die ik zoek verbergen mijn gedachten in de blik van de tijd die me nooit vragend aankijkt als ik mijn ontwaken weer vervloek…

Vier ogen zwijgen met de lippen die woorden verbergen en veranderen in een gebed dat niemand bereikt in het eenzame wachten dat al twee levens duurt…

Als ik dan mijn hoofd buig Boven het geschoond toilet Weet ik alcoholist te zijn De sluimerende toon is gezet Beschroomd verberg ik het gelaat In smetteloos toiletpapier…

In ons hart vinden wij het hier fijn Maar door een dankbare allerbescheidenste inslag verbergen wij dat door chagrijn…

voor de rurale ogen van de regen verberg ik het ritme in een gedicht van luid naar stil op alle wegen gerechtigd door mijn zielsgewicht verberg ik het ritme in een gedicht en wat ik stervend heb gedragen gerechtigd door mijn zielsgewicht naar de overkant van vele dagen en wat ik stervend heb gedragen het daglicht dat verloren ging naar…

Je leeft toch openbaar en ’t is onzinnig Wat heb je te verbergen aan ’t strand in bikini Maar als gewoonlijk jaagt de media De angst bij iedereen erin Het is toch pure logica Zij zijn gewoon bang voor verlies van eigen gewin.…