Alle inzendingen over verdwijn-truc

tranen recht uit het hart parelend mooi helder kristal lijken zalig bitterzoet breekbaar in harten zachtjes gehuild vallen op uiten verdriet ooit raken ze op…

Waar het dovende vuur van hartstocht de warmte mist van onversneden liefde, daar spelen ego’s hun macaber spel van compromissen met pijnlijk winstbejag en trekken zielen gekwetst zich terug achter de grijze sluiers van een winters landschap…

wind door jouw haren streling zo zacht geschitter door tranen gehuild in de nacht verdriet door dromen een wens in jouw ogen elke ster droogt een traan verdrijft stil verdriet tot in het ochtendgloren sterren zich verschuilen de wereld stopt met huilen jouw hart de vreugde voelt van liefde ontluikend warm als de zon waar een…

Al het blauw komt samen In de verre horizon. Waar alles in verdwijnt. En weer in zicht komt. Golven spoelen aan Na een lange reis. En keren meteen terug Naar de wereld op 't water. Het zet me aan het denken. Terwijl ik naar de horizon kijk Ben ik gelukkig en hoop ik Dat ik ooit de reis terug zal maken. Ik op los in de horizon. En terug…

Top Secret-talks tussen generaals codeert men bij Uncle Sam meermaals. Die zwaardoenerij hoeft er hier niet bij : wij spreken gewoon ons Vlaams koeterwaals.…

De zon komt op en gaat weer onder De maan verschijnt en verdwijnt Jij bent daar en gaat weer weg Ik hou van jou Dat blijft…

Ik wandel Over het Zanderige Duinpad Het is Stil Alléén de rustgevende geluiden van de wind en af en toe een andere wandelaar die langs Loopt met hond Ik sta Stil op het hoogste punt in het duingebied Kijk de diepte in van de helder blauwe lucht en Laat me erin verdwijnen…

In gesloten kamers vol met haat vlogen de jaren als bladeren door de wind waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte tot een blokkade waarin hoop vervlogen was als een molecuul deeltje stof waarin emotionele tranen vervormd…

de toekomst gesloten van dit oude uur waarin de avond zich niet hoeden laat ik faal opnieuw, twee of driemaal rond mijn ogen, trek een kring van mist rond een lege stoel en leg mijn oor te luisteren op mezelf in dit tijdelijk, papieren huis; de blik gedwongen, zo dichtbij…

We hielden elkaar aan de lijn, emoties heen en weer, kies ik nu voor een rustig meer en zoek de ware zielenvlam word heen en weer geslingerd van jou naar wie me roept ik hoor de universele klank van een eeuwig liefdeslied de sterke kracht in al wat is…

Zielenpijn die alles overheerst En een uitweg zoekt uit hersens Die te zwaar beladen zijn, Geen APK die hier nog iets aan kan doen, Maar de pen brengt redding! Het verwoorden van al dat donkers Dat depressie heet, het benoemen Van al dat bijdraagt aan de pijn, Brengt verlichting, Het verwoordt de opluchting Van het opgeschreven zijn…

zacht gleed zijn hand uit de mijne ik voelde de kou zijn langzaam verdwijnen verbonden als kind voel ik nog zijn knuisten pas later gebruikte hij soms ook zijn vuisten maar in de strijd om bestaan heeft hij zich nooit laten gaan relativeerde en blies dan wat pluizen het laatste gevecht heeft hij niet kunnen winnen het onzichtbaar…

Zijn lege woorden slokken de ruimte gulzig, stelen momenten. Dat waren de mijne. Als sporen van zijn stroom vervagen, slaat hij wanhopig terug, maar in lucht is er geen houvast. Paniek’rig het laatste woord, Maar geruisloos was zijn val. De stilte kwam en bleek zijn ballast.…

er bewoog iets zwarts donkerde venijn uit angstig makend klein niet offensief als een dief in de nacht die onverwacht verschijnt met flitsende nagels krassend sporen trok in de angstige vloer zonder een eenduidiger doel dan te intimideren door onbekendheid met scheurend jankende muziek die zijn bestaan niet ontleende aan wat…

het er is helaas iets tussen gekomen namelijk een kogel met zijn naam er op recht tussen zijn ogen maar de stank van zijn rottend lijk zal nooit de paleizen van de keizer bereiken en alle moedermelk en bloed goedkoop verspild met het allergoedkoopste stengun en leugens naar de hel gestuurd twintig jaar hebben we nodig voor weer dezelfde truc…

Laat me verdwijnen onder je vleugels in een slaap van ongerepte warmte Laat me verdwijnen in de slagen tegen mijn borst Laat me onder je vleugels in de engte van een zware herinnering naast je verdwaalde voeten Laat me verdwijnen als mijzelf…

Ik wil verdwijnen in de wolken en als regendruppels dalen om de droge aarde te voorzien van water. Ik wil verdwijnen in de zon om als zonnestraal terug te keren en de aarde doen verwarmen. Ik wil verdwijnen achter de sterren om de mooiste uit te zoeken die ik voor jou altijd zal laten schijnen.…

Terwijl je surft als het geld mag kosten Geen grijze muis met een reukje in de lucht De perfecte dubbel bij aankoop Ik denk via de breedbandverbinding De slimste koop krijgt een broertje Rond de nek; sympathieke eenvoud Niemand hoeft je de weg te wijzen Voor elke truc een eigen pakket Toon je leukste op metazoektocht Eén dag op de helpdesk…

Het vooroordeel dat men wel te dom zal wezen Wordt omzeild met trucs en vleierij. Woorden schieten te kort wanneer op een dag Het besef doorbreekt; en de moed aanwezig is Meer te kunnen met de taal die men spreekt. Het lezen en schrijven zal dan weldra geen Hindernis meer zijn voor de analfabeet die Zich vrijmaakt van schaamte en pijn.…

Voorbij de gedachte Aan de gediggelde toekomst Spiegelt mijn hoofd Zich Aan het verleden Voorbij de chantage Van een inktzwart scenario Verbeidt mijn zijn Zich Vergane delen Voorbij de beleving Van een gekenschetste glorie Prikkelt mijn zin Zich Naar jouw verlangen KUNSTGREEP (truc) Voorbij de kunstgrepen…

Ik dacht aan steroide atleten; stuk geslagen boksers; jong gestorven worstelaars en in ‘t harnas gestorven Epo fietsers- droom die nacht van ‘n bezoek aan Real Genetica van succes trainer Gepetto; zijn voetballers hebben door genetisch trucs- een gespierd schietbeen, een snelle slanke passeerpoot en ‘n dikke lege schedel voor het…

Draai om, schat in, vertraag, leid af, versnel, een tik met links, dan door met rechts, een schaar, de trucs van ’s werelds beste dribbelaar, pionnetje voorbij: een vers duel De slingerslangenkoning in persona, vandaag wordt Wilkes eenendertig jaar, geen snipperdag: de bal die ligt al klaar, Valencia speelt tegen Barcelona Faas heeft zich…

Woorden heb ik verloren. Woorden heb ik gegeven. Woorden die me lieten zoeken naar jouw verhaal en de puzzels die je me gaf toen ik mijn verstand verloor en dacht dat je mij jouw liefdesalfabet gaf om momenten te weven met onze liefde die alleen een spinneweb van hoopvolle woorden is gebleven…

Wanhoop niet, er komt een dag, dat de zon weer zal gaan schijnen en die tovert weer een lach op je, nu bedroefd gelaat, die je tranen doet verdwijnen... Hoop doet leven, dus, geef de hoop nooit op Je zult het echt beleven Je komt er boven-op... Verdwijnen zullen zorgen verdwijnen in het Niet!…

Het was dinsdag de vogels slaan zwart op het paleis, net als zondag ook de boot strak rondvoer, net als vandaag de stad zich roert en ik verdwijnen zal naar thuis - waar? - en niks legt zich erbij neer.…

De nachtegaal trilt het winterwit uit het vroege morgenkleed in een waas berijpt en strakke snit vleugelt hij zorgenbreed door een asgrauwe dageraad door breekbaar grijs en olmenlaan tot aan de rand van het bestaan waar de tijd geen tijd beslaat Daar verdampt zijn verenjas buigt zijn vlucht naar nooit meer terug het koele ijs en het geknakte…

de weg naar de toekomst is onbegaanbaar grote woorden barricaderen de blik vooruit een stap voorwaarts verzandt in frustratie het verleden biedt een uitweg herinneringen vormen vluchtroutes achterom kijken doet de therapeut gnuiven het heden staart zich blind doelloos hou ik me bezig met braille verzet de bakens verdwijn spoorloos in…

woorden die ik wilde horen verborgen morgen gaat verloren als ik me afsluit voor de dag Toe laat het duren laat het kwijnen laat vaarwel een metrum schikken licht omsloten loden blikken dichtersdromen lot verfijnen Dan de zon die bot blijft schijnen tot een straal mijn netvlies raakt de wending die mij wakker maakt Nee, ik kan niet meer verdwijnen…

Morgenvroeg zal ik als een pop Mij ontdoen van al het oude Alles wat ik zo vertrouwde Keurslijf en juk, ik geef het op Ik ga stad en taal verlaten Laat vijand en vriend in de steek Zomaar ergens in deze week Niemand heeft iets in de gaten De feniks ontwaakt nu beslist Zoek mij niet meer, ik ben heen Slechts as rest vanwaar ik verdween…

'O denkt men er zo over!' zei het jongetje dat de wet van Newton gelezen had en hij steeg als een leeuwerik in de dampige najaarshemel en geen sterveling op aarde heeft hem ooit nog teruggezien ------------------------------- uit: Gedichten 1938-1970…