Netgedichten

netgedicht (nr. 35.253):

verdwijning in een schim

In gesloten kamers vol met haat
vlogen de jaren als bladeren door de wind
waarin hij zich realiseerde dat de schaduwzijde
de relatie met familie verduisterde in een donker geschilderde nacht

Waar vergiffenis de weg naar het licht verschalkte
tot een blokkade waarin hoop vervlogen was
als een molecuul deeltje stof waarin emotionele
tranen vervormd waren als kristallen vlokjes vol met haat.

Grenzeloze stilte beschilderde eenvoudig genoeg
De leegte van het hart waarin ze de liefde zagen
Als een verafschuwend beeld van eenzaamheid,
Want zijn familie was verdwenen in een schim.