Alle inzendingen over vergaderde

Hij stoeide met Wouter Bos en vergaderde er stevig op los. Nu moet hij Zalm weer bellen.…

Er is wat af vergaderd en gekletst Maar Mora, Kwekkeboom en ook van Dobben Die blijven nog een tijdje eenzaam tobben Europa heeft de fusie afgeketst Ze mogen samen niet in één kroket. En smoren verder in hun eigen vet.…

Wekenlang wordt er vergaderd over het bezuinigingspakket in het Catshuis. Omdat men het niet eens kan worden, zal het politieke gekissebis er niet van de lucht zijn. Met Duitsers heb ik donderdag staan kletsen, Het was die dag de “Dag der Duitse Taal”, En wat ik zei, begreep men allemaal, Holländisch läßt sich einfach übersetzen.…

De kamer verrast door mijn aanwezigheid mijn ogen gericht op iets dat dood was, althans voor mij Het glaswerkmanifest nog in haar hand geklampt de conversatie met flessen, glasgeworden tranen Elke keer weer niets en telkens minder Ik vergaderde ook met hen, de glazen conversatie maar ik ben gestorven als gevolg van het leven Ik en m'n grootheidswanen…

Na de horkig horlogerader werk is plaveidiepgeplet alree het bijbelschooltje vergaderd en naar hare hoogheid in het kader van Okeanos gaat mijn hoezee uit van de konijnengrootvader. ----------------------------- Uit: 'Zeezang', 1997.…

Ik koop kleren die zomer en winter passen bij zijn sjaal, de bonte waar mijn herinneringen niet uit te wassen zijn Ik heb hem geslagen omdat hij op mij ging lijken geëist dat ik alleen hem wou in onze driehoeksverhouding van aandacht, aanraking en liefde we hebben er over vergaderd punt voor punt in bed elke zenuwcel in mijn huid…

bezinning en toef langer niet ‘Uw Heiland’ kwam er in mijn jeugd na tot We zongen in verzuilde tijden, spot Was kwetsend en gemeen op elk gebied Met ‘heerlijk, heerlijk, klinkt de vreugdetoon’ Begon altijd blijgeestig het refrein Het komt zomaar tevoorschijn uit mijn brein Daar lag het blijkbaar al die tijd gewoon Er waren zaal’gen die vergaderden…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht.…

Ik ben op handen en voeten vergaderd, volwassen als een baby, volwassen als een aap. In deze houding wordt alles onwezenlijk. Onwezenlijk snel, in onwezenlijke haast: andermans armen en andermans romp schieten daarboven jagend voorbij. Als kogels. Als wolken. Als lijkenlucht.…

Het gaat niet goed met onze planeet, zo hier en daar wordt het wat heet, in Afrika is ‘t wat verdroogd, dus wordt er weer vergaderd en betoogd. Maar waarom zouden we zeuren, we hebben een auto en televisie in kleuren, en na een paar maanden hard werken, vliegen we naar de zon om aan te sterken.…

Wat is er dan met haast Zo dievelings vergaderd? En rept en roert en raast In 't ronkende gebladert? Daar woelt en walewiept Een wereld kleine gekjes; En piepe-tjiepe-kriept Met schrille snebberbekjes. Meteen een dof gezoef, Bijwijlen aan 't versterken Door hier en daar een roef Van openslaande vlerken.…

Gisteren nog vergaderden de boeren. Smoezelige vingers graaiden in zakken tussen stof en knopen en moeren. Ze vonden er gekreukte biljetten. Hun schreeuw: “Ik zet een halve oogst in.” Hun grimmige blikken wanneer de hanen elkaar verwonden met aangebonden dolken. Koperen veren dwarrelen neer maar het duel kent geen winnaar.…

Theaters mogen binnenkort weer open Het maximum is dertig man publiek Maar ben je werkzaam in de politiek Dan kan je wel met meer naar binnen lopen De Haagse raad met vijfenveertig man Liet zien hoe dat coronaveilig kan…

staan het is weer zo ver om toe te slaan Onder schot door een medeagent verkrachten zij kinderen en meisjes moeders bang voor hun leven weggerend The Black Harleys achttien man sterk tot de tanden gewapend staken hun werk Nu zes agenten in tightrips en eigen boeien auto's branden rook aan de horizon sirenes loeien een opklaptafel vergaderd…

kleinheid onverdoofbaar weet; neen, gelijk karpers die ter dikste drabben wat leven gapen, tot de Dood ze treft die dan eerst, door de peerlemoeren schabben hun blonde buik naar 't waaiend lichten heft; maar neen, maar neen ; 'lijk aarde en 'lijk metalen, verdicht bij dringen en zuigen van 't heelal, worden verholen en ongenaakbaar stralen vergaderd…