Alle inzendingen over vergetelheid

de oude meester, opgedoekt een kroontjespen, uitgeschreven de cineast, stom zwart en wit ook doodgewone mensen gaan eens gewoon dood niemand ontsnapt aan ieders keurslijf ik zit er wel mee ik kom er niet mee weg…

hopen Af en toe stopt ze even om uit te rusten Kijkt over haar afgezakte bril naar de mensen Een hevig verlangen overspoelt haar naar de tijd dat zij zich nog alles kon wensen Haar gebogen lichaam schaduwt over straat en duwt haar karretje geduldig voor zich uit In haar mandje een kleurige bos rode rozen Spoedig zal zij weer zitten in vergetelheid…

het was ons vlammetje dat speelde warmte lekte en pijn deed die maar langzaam heelde onze blikken liet vonken in kostbaar samenzijn liefde kleurde in uren zonder tijd met fluweelzachte vergetelheid een vuur dat nog altijd brandt tussen hart en hand…

ze kent nog de namen van bloemen herinnert zich veel van de glans van de dag van toen maar op het vuur staan de eieren te ontploffen is de rijst vaak zwart geblakerd in de pan het doet haar pijn de momenten van pas nog kwijt te raken een stille traan als ze zich weer eens vergist of vergeet dan kan zelfs de wind niet meer…

Zachte stille regen, zuiverend het Zijn, ’k wil mij laten dragen door wolken van vergetelheid.…

ik zag de eindeloze rij zwaaiende handen in snelle vaart wilde ik voorbij maar moest ze in de ogen kijken om ook hun afscheid te begrijpen voelde nog de warmte van samen ook al kende ik niet alle namen stukjes leven kwamen in herinnering die oplichtten in hun blikken weer doofden in vergetelheid van geest het was mooi geweest…

leven in het zicht doodgaan weten als een plicht hunkering naar morgen door de honger van vandaag de tijd passeren met herinnering en dromend door ruïnes struinen van een toekomst in verval het ongeweten ogenblik van liefde in zweet genomen zacht gekomen triomferend heersen tot het eind laatste stilte van genot verrookt gesnoven tot vergetelheid…

steeds dikker worden bladeren die het blauw groenwaaien in de lucht van wortels waarvoor stenen zijn gevlucht jarenlange traagheid die ze plet in grondverzet van dichte ramen met hun blinde ogen in beton dat rotter wordt door oxiderend leven van dagen die als zand hun levens slijten in woestijnen van de tijd duindromend in vergetelheid…

het late zonlicht wordt gevangen door de fles die groot genoeg is om de pijn naar vergetelheid te sturen het dienblad is een toevalligheid bij het magere bed waar niets meer kraakt…

Verbolgen stapte ik uit mijn weerbaarheid, zette ongenadig strepen door een asgrauw verleden liet het verdwijnen in vergetelheid werd broos en breekbaar als porselein ...en brak!…

de nacht bracht de stilte nog dieper alle woorden vervaagden verward in een lege droom achtergebleven tijd dwong me tegen een muur van vergetelheid…

Aan de rafelranden van de nacht in 't schaduwrijk zwijmelen verzonkene gedachten in vergetelheid donkerblauw en violet van diepgezonkenheid in sepia en indigo van nachtdoorwakenheid overvaart naar duisternis als tijdelijk anonymus een verblijf incognito naar een etherisch geestenrijk vergetelheid, gezapig slapend in het…

bestaan en in vergetelheid ontkomen aan de druk een deurkruk opent soms onvermoed ik schrijf maar iets glimlach een leven voorbij ik schrijf maar niets ik schuif een leven opzij ben ik er toch nog geweest…

verdwalen in de nacht die mij omsluiert met vergetelheid zodat de ochtend niet te vinden lijkt en de zorgen van morgen mij niet zullen ontwaren, laat mij nog een nacht in de waan alles komt goed…

de dag herpakt zich niet nu de duister invalt om deze opgang te krijgen lukt al even niet meer door vergetelheid omarmd zinkt hij iedere dag een stukje dieper in zijn vergeelde canapé…

ik voel het licht als warme lampen, deinend in geboortevocht naar boven, de strijd naar boven, weg van de bodem geluidloos stoot ik op het donkere ijs en zink weg in vergetelheid…

oeverloos gemis vreet aan mij als een woekerende tumor die gulzig aan mijn leven zuigt tot ik op een nacht bij volle maan van het dak zal stappen en uitzinnig lachend te pletter zal zweven tot vergetelheid…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

de laatste gloed is sissend uitgeregend en kille ijsgang heeft mijn hart omkneld ik ben verworden tot een zuil van zand schurend verweert me de wind tot korrels vergetelheid, in de woestijn verwaaid.…

Morgen gaan we hem ophalen, de trouwe Philips 17 TX 123U, na zestig jaren vergetelheid. Benieuwd ben ik, of hij nog voor me spelen wil. Benieuwd ben ik, naar mijn goede ouwe tijd.…

ze wandelt door het lage land langs grijze rivieren waar vergetelheid in verzen samenstroomt meanderend door uitgesleten tijd buigt de wind hen heen en weer…

slechts een uil nestelt hier nog binnen gewijde muren ruist in de geur van gedoofde kaarsen nog een vrome psalm schuilt de toren tussen stokoude bomen in lome vergetelheid…

Nog half in slaap voel ik jouw aanwezigheid In mijn hoofd tussen mijn lakens uren van vergetelheid ...Langzaam straal voor straal zonlicht op mijn hoofd Was dit echt? toch een droom? had er zo graag in geloofd...…

Geholpen door mijn competentie Van selectief vergetelheid Overleef ik wederom de dag Hoef ik niet te voelen, van al die nare dingen Op simpele gedichten zingen Probeer ik van mezelf te houden Ben alleen vergeten hoe…

Wanneer ook ‘t niet meer weten in de vergetelheid is verdwenen weten we, dat waar ooit onwetendheid bestond alles nu vergeten is.…

Verborgen in vergetelheid Gekleurd door tijd Ligt het schrift tientallen jaren Stof en vuiligheid te vergaren Het kind ooit vol enthousiasme Krijgt nooit meer een schrijvers orgasme…

Maar vol vertrouwen ga ik door met achter mij elk voetspoor dat geraakt in vergetelheid.…

De duizend doden Die ik ben gestorven Liggen begraven Ver achter mij In de wereld van Vergetelheid, Alle momenten Die mij van mijzelf Vervreemdden - Aan de einder lang En breed verdwenen - Zijn niet meer, Want in het verleden Is de tijd niet meer…

In het schrapen van de tijd waar uren stil verloren gaan en dagen kralen rijgen aan het snoer van eeuwigheid, laten weken maanden sterven raken jaren in vergetelheid verstrikt…

dromen In spiegelingen van de gracht waarin twijfel wacht zij wel of niet zal komen tegenbeweging gaat er door vergetelheid schoorvoetend water handbeweging dat een beeld achterliet blijdschap naar verdriet van eindige tijd…