Alle inzendingen over verkrampen

Schreeuwend verkrampen Ademloos grieven Luisterend ontdekken Ademloos lieven…

Ik zorg Verzorg Maak me Zorgen Ga over Mijn grens Verkramp Lig wakker…

Om haar schouders draagt zij zijn huid zielloos doelloos ging hij ten onder klauwen verkrampen en raken weelde haar lichaam tooit rijkdom zijn pels belichaamde warmte ooit wasecht…

bemint gij mij in het oude gras zo tussen hemel en aarde och lieve, mijn handen verkrampen ik krijg uw strik niet losgepeuterd en het sap van u kussen trekt mij verder in de boezem welke gij de voorbije jaren bijeen gevormd tussen al het volk zo fier tot vrouw liet zijn, schitterde in oude straten hoeveel zonnen gaan er nog onder terwijl…

Ik zit alléén Niemand Om me heen Ieder sociaal Gebeuren Kost me Zoveel Inspanning En verkramping Van te voren Ik voel me Zo vaak verloren En verborgen In Sociale Contacten Verdwijn Zelfs Soms Het voelt Voor mij Dan zo Zo alléén…

Mijn voeten die verkrampen mijn knieën worden stijf. dat trekt zo naar mijn nekkie door mij hele lijf. Maar als ik in de pauze wat biertjes heb gehad dan moet je komen kijken dan zie je nog eens wat.…

Spieren verkrampen, trainingen verdampen Stap na stap verzuurt het zoet. Te hard gestart, het noodlot getart Het is maar een hobby, godzijdank……

ik heb gezien dat leven vallen is de één wordt hoger losgelaten dan de ander we leunen en we steunen wat klampen en verkrampen wat raken en verzaken wat beloven en geloven wat even wint de zwaartekracht en raken we de grond dan draaien we weer om…

Stuiterend baal ik vanuit onheil geboren geef de moed op verkramping blijft uit duizelingwekkend gulzig plant het zich voort in vrijgevigheid voortgestuwd ten prooi aan de tijd bevooroordeeld vernederd nagalm is te horen kom terug uit je spelonk schud de schuld van je af.…

Als knieën verkrampen en benen stotteren, verstijven spieren en schrompelen klieren. Als wervels krimpen en knoken kraken, lacht magere Hein in je suffe brein.…

Ach mijn kind, wie zal jou leren Dat jij niet verplicht bent aan de Verkramping van het handbereik. Het opdelende indelen, Een catalogus van vakken Wordt nooit een encyclopedie. Het waagstuk van het verzuimde Weten, de rede die omgeeft En omvat, gaat buiten elk boek En rang.…

waar ik die lach in jouw ogen niet langer ontwaar het speelse verdween in gelaten tranen verkrampen woorden gebroken door pijn worden onhoorbaar in de vraag waarom zoek ik het antwoord in betraande ogen aanzie het smeken dwars door mij heen schenk jouw de troost die woorden vermogen geef ons de lach die even verdween…

in de kraters van jouw vulkaan omringd door zwaveldampen ben ik al veel te ver gegaan voel ik mijn hart verkrampen in de geisers van jouw verdriet brand ik mijn ledematen ben jij het die mijn hand niet ziet en zal mijn roep niet baten in de diepte van jouw tranen trekt de stroming mij steeds mee zal mij nooit meer veilig wanen drijf…

ontelbare korrels op het wereldstrand duwen rollen verdringen elkaar in machteloosheid in blinde razernij stormen stenen naar het strand verstoren verstilde rust veranderen de structuur in wanhoop verkrampen de korrels lossen op in nietsontziende golven van brute macht tot de zwartste nacht het overneemt ontelbare korrels…

waar ik de lach in jouw ogen niet langer ontwaar het speelse verdwijnt in gelaten tranen verkramping van woorden gebroken door pijn onhoorbaar geworden in de vraag waarom zoek ik het antwoord in betraande ogen aanzie het smeken dwars door mij heen schenk jou de troost die woorden vermogen geef ons de lach die even verdween…

Overstelpt door gedachten vliegen woorden langs het duister op zoek naar licht en warmte naar jou, mijn seizoen niet de jas verwarmt zinnen in de tijd, noch handen in de zakken verstoppen het jou in mij, geknepen vuisten verkrampen niet meer de ooit gesloten handen geopend naar het voorjaar vliegen wij voorbij uren vinden…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

35 kilometer Sappen vloeien knarsetandend door de kolkende aderen van het stramme lijf De spieren verkrampen trainingen verdampen het zoet verzuurd. Stap na stap verloopt het mank.…

wat verkrijgt de dood in zonden die weemoedig kwetsbaarheden raken, een gestalte zonder vlees het verlegt des krijgers moed en herrijst als duizend soldaten in mijn hand het verhardt zoals de stolsels die hersenen verkrampen en bleke delen het schaambeen markeren met een oud medaillon het verstijft en verteert en reïncarneert in goddelijke…

Zie op tv de wereld aan mensen die daarginds creperen aarde-schokkend tenten-kampend hoe zij naast hun huis kamperen regen-schuilend leed-verkrampend wachtend op een nieuwe zon zich aan sprankjes hoop vastklampend waar een reddingsploeg begon kon hun leven toch weer verder gaan op zoek naar iets dat laat hanteren of hun geliefden veilig…

Ongetemd vleien tongen verkrampen de zintuigen in verstrengelde ademnood die de lucht doen ijlen... De tederheid sponst twee lijven in extase naar het glanspunt van ultieme bevrediging...…

Geschonden Ozon Het regent reeds elf maanden Wolken trekken samen ineen De lucht kan het niet verwerken De leegte eromheen Creërend ijle ruimte in het niets Angstig kijk ik omhoog Mijn ogen verkrampen Zoekend naar de regenboog Door betraande ogen zie ik kleuren Daar was hij mocht het toch gebeuren De kleurenboog aan de hemel Er…

Zag de manen zich in fletse kringen verkrampen in de handen van de nacht, verdwenen figuren trekken voorbij in een onafgebroken stoet om de vege huid te redden, vermoeide hoofden gebogen, de witte lippen stijf gesloten zonder klacht of vragen op het aambeeld van de dag gewogen, als de zon z’n rug opricht,wordt de droom een plicht…

ik pakte jouw hand in een liefkozend gebaar voelde je vingers verkrampen zag je ogen opeens donker glanzen wegkijkend van mij een zucht over je lippen wat woorden die ik niet hoorde en weg was jij pas later vertelde je dat raken oude wonden open maakte dat de pijnen van vroeger ervaren weer even heftig waren jij wilde vrijheid…

ik zie wat ik wilde zien de eeuwige flonkerende diamant die zich vormde in ruwe eeuwen ieder facet de geslepen glans geen verkrampende duisternis meer alleen lichtdruppels op mijn stenen bloesemwoorden waaien in najaarswind oneindige zonneschijn op lijnen geen vogel vlucht meer niet de geijkte paden de schaduw leeft niet in de nacht…

verdwenen Ik hoor de laatste mensen wenen Er daalt opeens een vogel neer Ik hoor gefladder, zie hem niet Ik steek mijn linkerarm naar voren Er wordt een requiem geboren Hij vindt mijn vinger, zingt zijn lied Een hersenschim met olielamp Waardoor we worden meegenomen Sommeert ons nu niet weg te dromen We volgen hem en ik verkramp…

Gezichten in het zand Handen verkrampen De kou is tastbaar als smeltend ijs Bloed stroomt op het strand De wonden prikken door het zoute water maar er is alleen de pijn Niet bewust van eigen kreten of van snikken Langzaam glijden ze mee met de woeste golven die met lichamen dollen en verdwijnen in de diepte voor een eeuwig graf…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

vandaag ben ik in gedachten bij onze jonge strijdende krachten in Uruzgan volgepland met opdrachten door kolonels met volmachten sober gelegerd in kampen om zich aan elkander vast te klampen 's nachts muisstil onder fletse lampen waakzaam zonder te verkrampen op missie leg ze vredig aan banden zijn ze gewapend tot op de tanden om bij vuur…

met nieuwsgierigheid keek ik ik heb je pijn gezien je angst je overgave ik heb je weg zien zinken in een onbekende zekerheid vol aandacht zag ik je stervende gezicht de verkramping en benauwdheid weggewist in een genadig zweven tussen leven en dood ik wist nu komt het de kalmte die je lichaam was de onrust geweken het hijgend ademen…