Alle inzendingen over verkrampen

stilte geboden zwijgen in verstikking Verkramping in twee harten hemel en hel vallen samen verstrengeld in elkaar Hij steelt harten, zielen, lichamen maakt ze koud in kalmte en tederheid (dit gedicht hoort bij het gedicht 'De verstikking', een derde en laatste deel volgt)…

gif in mijn onderlip spoot Voelde ik vloeiend de warmte in mijn lendenen Mijn angel vulde zich klaar om toe te steken Het strekken van jouw slanke schoonheid Bevochtigde mijn hand en onderarm En rusteloos gleden mijn vingers in jou weg Je ontspande en gleed slijmerig onder mij in Sissend bedreef jij jouw zwarte mystieke liefde Na mijn verkramping…

mijn angst heeft vingers van een droom gekregen ze aaien teder en ik lach heel onverhoeds verkrampen ze en scheuren dat wat ik als kwetsbaar zag ze graaien buiten zinnen met nagels giftig in mijn geest wat heel voorzichtig was geheeld blijkt nooit echt dicht te zijn geweest ik gil de werkelijkheid te hulp jank badend in mijn zweet verbijsterd…

realiteit waarin onvoldoende ruimte is om te ademen laat staan eisen te stellen aan de luchtkwaliteit met een uiterste krachtsinspanning bevrijd ik me van vijandige vingers weet op de tast een eind te maken aan de kwalijke lozing van giftig gas herademend probeer ik mijn gezicht in de plooi te krijgen haal kreukels uit de kleren verdrijf verkramping…

oksel zweet druipt langs mijn kin een opblaaspak belet het bloed dat naar mijn tenen zakt ik genees hier hoog van overmoed schotels op een vliegdekschip volgen hun schichtig doelwit ik ben de stip op een scherm het snelvuurkanon op scherp er valt hier weinig te ontwijken nergens een zachte berm één toets en de vleugel knakt ik verkramp…

40 kilometer De verzengende kilometers van het verkrampende zweet splijten het lijf van de geest, raken opgebrand in kortademigheid van spieren die het verrekken ongevraagd beginnen te trekken zich nauwelijks nog kunnen strekken en streng protesteren tegen dit eindeloos lijkende tijdverdrijf.…

Een vuist die zich ontworstelt aan verkramping, Wekt, opgeheven hier en daar, Het rechtopgaande met vingerspitsgevoel.…

mijn keel ik ben niet eens ontwaakt ik slaap terwijl ik wakker lijk het donker weer gezichten op de muren schrijft die staren met hun dode ogen ik moest beloven dat ik het aan niemand ooit vertel spelen met hem was een hel dit had dat nooit gemogen ik voel de pijn als zijn gezicht weer dichter bij me is zijn hitte brandt en ik verkramp…

kletterend neer druppels als kogels in mijn kop mijn lemen huis staat langs een meer de omgekeerde kegel nadert een luw oog dat zuigt het is zinloos dat de stad vergadert ik verwacht niets minder dan de grootste ramp het afgerukte dak een krakend gebinte het nagelaten wrak in een werveling van splinters waarna ik van overmacht verkramp…

immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren, oh zo klein kan de letters niet meer vinden schrijf geen namen in het zand wil de cirkel weer verbinden doch mijn zinnen staan in brand wanhopig stormt hoop voorbij op vlagen van de draaiende wind verbrijzelt honderden vragen in mij waarop ik toch geen antwoord vind verbijsterd verkrampen…

Een intens gevoel tot uitdagen met subtiele verkramping, zoekend en verlangend. Een hernieuwde kennismaking, waarin wij Eros zoeken, die ons doet versmelten tot op het puntje van ons schaambeen. Het gebied waar je soms de weg kwijt bent in alle gewoonte van het zijn.…

Duisternis sluit zich voor mijn ogen Terwijl de wijzer richting twaalf sluipt Ik wen langzaam aan het donker Schaduwen tekenen zich af Ik duw mijn handen tegen mijn oren Om hun stemmen niet te horen fluisteren Vingers verkrampen en angst overheerst Bang om te verliezen wat het daglicht zag Ze bewegen achter de meubels Raken me aan in mijn…

Wat zou haar rijzend zweet toch zwaar verkrampen als zij zelf nog voor de herfst valt? Draaitoltuimelende zon krult krolt kris kras rond verhakseld stro, rafelt het uit als hongerige klimop. De muziek staat absurd luid. Och arme ach de oortjes van de lente zijn anders in de winter ook verloren.…

ik neem een schelp en ik begin te krassen het is niet makkelijk maar waarschijnlijk de gedachte aan haar zoals ik 'Odette' schreef op mijn studietafeltje en je spieren moeten verkrampen na al dat krassen op een schelp onder een agressieve hemel terwijl je voor het eerst gelukkig bent door het eerste schrijven van haar naam in…

En dan rijst de twijfel Wanneer verdomd ziet hij haar weer De smeltende ogen verdampen Hij denkt: Het wordt tijd dat ik me scheer Terwijl zijn rauwe kaken verkrampen En hoger, dieper, verder in de nacht Lonkt de Zwaan, de Grote Beer…

om haar, peins dat ik efkes bij haar sliep plots komt er een klein liedeke bij mij af pak mijn gitaar en zoek de zjuste tonen - och mijn lieveke, gij bent zo schoon ik kom vannacht, ik kom vannacht och mijn lieveke, gij bent zo schoon weet dat ge op mij hebt gewacht – maar de regels verdwijnen weer, gelijk de droom spatten zij uiteen, verkrampen…

Het dichten is vooral liefhebberij: zodra de schouders lichtelijk verkrampen de adem stokt en zware hersendampen het hoofd omgeven, voelt het zich onvrij Het dichten werkt het best als spielerei niet al te serieus; een boodschap wrochten dat is slechts de garantie voor gedrochten voor draken, leguanen en harpij Het dichten zoekt een opening…

knijpen de tonen van genot uit je stembanden Nog een knoopje gaat open Jouw handen dalen en Mijn lippen landen in jouw dal strelen bespelend langs de binnenkant van je bevende dijen richting de ring van jouw extase waar de meest gevoelige snaren van pure verrukking in elkaar kronkelen Nog een knoopje gaat open Jouw handen knijpen verkrampend…

Mijn wezen draaide om de lengte-as van wat een mens kan dragen bij zijn leven; ik ben nu iemand anders dan ik vroeger was: een dichter, met het woord verweven, een ziener, soms, die het gekerkerd woord bevrijdt maar zelf niet weet waarvoor hij naamloos lijdt, die niet weet waar hij dit verkrampen aan verdient maar zich toch van de klankkleur…

ik spreek over de mens Andro de Geworpene hij ontwaarde licht onbekend met een gekozen of bewuste wens, gevallen als een wicht o, Andro, jij wordt een held jij bevecht het leven maar wordt door het heilig sterven uiteindelijk geveld bevrucht door genot en drijvende in een vrouw totdat de natuur besloot over een verkrampende…