Netgedichten

netgedicht (nr. 22.303):

lieveke in de nacht

als het nacht is roept mijn schrijfgerei
breekt de stilte ieverans in het heelal
gedachten die alleen de dichter kent
laten radertjes draaien, beelden klotsen
tegen mijnen binnenkop, onrust zet zich
vast en de letterkes vliegen in de ronde

de maan zwijgt stillekes, ligt op zijn gat
wiegt op het zwarte scherm en er krijst
een verdwaalde meeuw in de donkerte
dan schrijf ik de letters uit de lucht, hou
van haar en van haar, lach om haar en
om haar, peins dat ik efkes bij haar sliep

plots komt er een klein liedeke bij mij af
pak mijn gitaar en zoek de zjuste tonen
- och mijn lieveke, gij bent zo schoon
ik kom vannacht, ik kom vannacht
och mijn lieveke, gij bent zo schoon
weet dat ge op mij hebt gewacht –

maar de regels verdwijnen weer, gelijk
de droom spatten zij uiteen, verkrampen
onder het geweld van mijn schrijf – ijver
en de morgen, de zotte morgen komt op
mee een gouden randje, een tas thee
dan hoor ik geluidjes en schouwschijterkes

weet ik dat gij mij niet meer zult lezen na
vandaag, u prevelende woordjes stil zijn
hoor, het luidt over de dood, de kwartels
roepen al uit het land, zij gaan mij vooruit
weten waar de wegskes hun kronkels bij
het voorbijsteken lichtelijk omhoog voeren