Alle inzendingen over verliezen

waarom zo bang om te verliezen wat je nooit bezeten hebt zijn lach en lijf de warmte van het ogenblik dat zijn passie jullie schikt het samenzijn is een refrein waarvan de woorden al vergeten zijn je droomt nog lente weet dat je talenten steeds aanwezig zijn breek schuld die je is aangepraat, steel de uren die hij overlaat…

er heeft zich angst genesteld in mijn buik hoe ik ook rek de spanning trek ik er niet uit naast warmte van weten van woorden die ik niet meer wil vergeten zinnen die je sprak toen je mijn zon nog in je ogen had handen je nog streelden stilte niet verveelde in het koesteren van elkaar samen weten te verliezen liet zich door passie niet…

Wolken vliegen met een noodgang langs verliezen water met een grote kans dat het juist hier valt? Al weken valt er meer hier- dan daar een plens het vocht was van de zomer ieders wens, toen we zuinig moesten doen?…

Iemand zo slap als jij Verdient het niet om te bestaan De strijd verliezende Zal ik vechtend ten onder gaan Want ook al kijkt het mij aan: Waardeloos wicht! Ik zal verder gaan Met opgeheven hoofd en vol liefde Ga ik naar de stilte In rust…

Braaf staan de stewardessen aangetreden. De personeelschef (hoezo, bulderbaan?) spreekt tot de dames, kondigt bondig aan de dienstverlenings-tak flink uit te kleden. En wie dat wil, wordt stijlvol en discreet door Playboy zelfs nog verder uitgekleed.…

Zo teder en zo puur Puurheid in het verdriet In verdriet zo alleen Alleenstaande moederziel Moeder zijn is voor altijd En altijd blijft dit gat leeg Leeg is het hart van ons voortaan Vanaf nu is het hart verloren Verloren in verbijstering Verbijstering voor iedere ziel Allen rouwen voor het kindbestaan Door het leven van ons gestolen…

zit weer aardig mee spaarzaam zijn de donk're dagen dat ik klaag van ach en wee Weg het veilige gevoel van ik kan niet dieper zinken weg verbetering als doel Ik kan slechts op het heden klinken Gelukkig zit ik hier te wezen van een zenuwachtig soort want tegelijk kan ik slechts vrezen dat het zeer snel wordt verstoord Een dierbare verliezen…

Je ogen zijn geopend het einde komt in zicht je weet dat je gaat verliezen toch heb je je altijd op winnen gericht Je hebt ervoor gevochten je hebt er alles aan gedaan maar niemand kon je redden je moet de hoop nu laten gaan Tranen in m'n ogen tranen van de pijn die pijn die ik zal voelen wanneer jij er niet zal zijn het einde is…

Een hele struise struis kwam toen voorbij, Bekeek die konten op een rij, Zij wilde hier geen tijd verliezen, Miste zuiver zand tussen hare kiezen, Riep ‘Al die bagger is maar larie’ En ging terug naar de Kalahari.…

zweefden zij als witte meeuwen loom verwarmd door moeder zon de twee kinderen van de wind Als verliefde vlinders fladderend rondom elkaar steeds even rakend waarbij vurige vonkjes oversprongen zoals bij sterke elektrische magneten In het dal van de engelenkloof daalden zij in cirkels naar omlaag bedreven hemels de volle liefde zich verliezend…

je draait je om en gaat voor me staan elkaar plezieren met de tong en de mond sensueel en ongeremd alsof er geen eind aan komt ik til je op duw je tegen de wand laat je zachtjes zakken en we verliezen ons verstand hete natte lijven gekreun echoot door de douche genieten tot een climax nagenieten in een roes…

Ik loop naar links Niet wat ik wil Hier moet ik uit De doolhof is oneindig Niet voor mij Winnen wil ik Wat is winnen Eerst verliezen En opnieuw beginnen? Rechts of Links? Mijn hart of mijn kop? Doolhof Ik sta in het midden Steeds dichter bij het eind Het begin achter me…

worstelend in een hevige strijd waar gevoel en verstand hun eigen weg kiezen ik wil niet het leven leiden wat ik nu lijd zal ik het deze keer van mezelf verliezen?…

volledig mezelf mag zijn dat heel veel kan en niets moet hoe jij me ophemelt ik niets verkeerd schijn te doen of anders vergeef je me wel ik kan nog steeds niet vatten dat je me mooi vindt ondanks al die littekens op mijn lichaam op mijn hart en ziel ik kan al helemaal niet meer volgen nu jij me weer echt vrouw laat voelen hoe ik me kan verliezen…

Nu heb je schrik om je dagelijks traject te verliezen, maar je kunt niet kiezen. Rode ogen voor jou, in die wolken van kou, laten je hart minder angstig kloppen. Die rode ogen doen je wel op tijd stoppen. Opgepast hij heeft ook geen zicht, ook hij rijdt met de ogen dicht.…

Hij buigt, het zomerlicht verdicht zich in de bijen die niet meer aan hun lot ontkomen, die reizen, dansen, zichzelf verliezen in de daad en daardoor langzaam eerst de tuin vergeten, de zwerm, de landheer met zijn dwaas gepraat, tenslotte ook het licht - het licht het laatst. --------------------------------------------- uit: 'De vrouw…

Hoe de verliezers de aftocht bliezen, beter te winnen dan te verliezen. Er was altijd het overtreffende waar mee men vereffende elkaars kwaadaardigheid. Nog is er altijd oorlog en vijandigheid. De mens wil niet op vrede wachten, blijft moorden plunderen en verkrachten.…

Gedenk de liefste, die hier ligt, de broeder, vrind of vader, maar gun Uw ogen wijder zicht, aanzie het land en alle mens tegader, hoor dit bericht: Wij staan tesaam voor het gericht voor goed of kwaad te kiezen, een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.…

En dan de fiets verliezen. Vele keren wachtte mijn fiets niet op mij. Ze was weg, verdwenen en niet naar huis gegaan. Is mijn fiets alleen, is ze eenzaam? Aan een andere fiets bond ik haar. Maar nog wachtte zij niet op mij. In Nederland is mijn fiets mijn fiets niet en mijn vrouw niet mijn vrouw.…

het brak mijn hart jou te verliezen maar je bent niet alleen gegaan. een stukje van mij is met jou meegegaan de dag dat god je mee naar huis nam.…

Tussen de bruine opgejaagde bomen die in rijen hun schoenen staan te strikken draagt mijn hart zich voort op een fantasie waarin ik het spel ben en mijn dode makkers de knikkers niemand hoeft te winnen, ofschoon het verliezen de noodzaak verkiest boven het geduld de fluit die de ketel doet bezinnen en stotterend alsof het moeite heeft…

Het is niet alleen de dood die me najaagt waarmee ik strijd, die ik aanklaag en zal verliezen, me in de nek ademt, oceanen stuwt en albatrossen draagt, houdt z’n geheim verborgen, verbond met wind en water wordt betaald als hij op de aarde beukt, breekt alleen in branding op rafelig land wijkt terug met schuim op kaken, berusting in…

Plots is er weer licht in ziel en zinnen en durf ik weer te zingen; niet heel luid maar ingehouden, want de laatste rozen bloeien en de weemoed nestelt zich al in de bomen die hun bladeren verliezen – die verkleuren tot hevig geel en bruin.…

Vandaag nog schijnt de zon maar stilaan meldt de herfst zich aan en bomen verliezen hun blaren. Ook dit seizoen brengt zijn vreugde want de herfstkoningin voelde plezier bij elk blad dat ze met veel liefde kleurde. De aarde is nu één groot kleurentapijt Het is het moment om ervan te genieten.…

met ieder blad of iedere noot die naar beneden valt of rolt raak ook ik iets kwijt ik sterf mee, verlies iets van mezelf soms wil ik het verliezen maar meestal niet houd ik het liever zelf tot de volgende lente koester ik het in mijn hart en wat dan… zeg het me bloei ik dan ook weer op tegelijk met jou?…

Ze zeggen, de farizeeërs dat ik U te veel bemin, en dat ik het hoofd verlieze en rake verward van zin. Zij juichen: hoe zoet de kussen van bloeiende lippekens zijn, de volle schaal smaakt zoeter met schuimende zuiderwijn.…

donker, half in het licht Twee gaten in een vergezicht Eén gat waarin het licht verdween Eén gat daar gluurde ik doorheen Ik zag het zand dat stoof in de wind Ik zag hoe de zon in het water scheen Half in het donker maar ongedoofd Kaatst het licht van wand tot wand door mijn hoofd Flitst en stuitert van hier naar daar Gedachten vinden, verliezen…

En weer zal ik je verliezen. Ik zal rouwen: 99 dagen lang. Ik zal zijn, hier op aarde, met jouw nagedachtenis, liefde en eenvoud. En toch, ook daar, eens zullen wij elkaar wederom begroeten; onze werkelijke elementen zullen zich herkennen in elkaar: lichtlichamen in zielen tussen mist en stofdeeltjes: wij zullen zijn!…

geen hand, die uitgestoken werd, werd aangenomen; hij besloot vast, er was geen hoop meer dan zich maar te verliezen in zijn grote verlies: het hart los van de ziel. Hij verloor zijn lach, zijn muziek, zijn glorie. Er was geen magie meer in zijn levenskrachten; de gedachten waren innerlijk dor.…

Dansen is dolen, is derven en zwerven, aarzelend verkiezen en rakelings verliezen, handen in handen staan bij het refrein; zingen en springen, de tranen verdringen: danst om de rozen die raadselen zijn. -------------------------------- uit: HET STERRESCHIP (1979)…