Alle inzendingen over verliezen

Onduidelijk doch scherp gesneden kerven de laatste zinnen vloeiend langs vochtige stromen bloedige werkelijkheid vertrouwen stil verbonden met gisteren tekent sommige lijnen met wazig zicht verblind door klamme mist verscholen achter donkere wimpers ogen diezelfde ogen grenzeloos pijn en verliezen op een zelfde moment de lach…

voorbij het vervaagde landschap richt ik mijn blik naar het zuiden terwijl dromen hun glans verliezen grauwe wolken razen door de lucht nemen de gedachten met zich mee het gevoel verbergt zich achter mij niet onzichtbaar, slechts beschermd te kwetsbaar voor de openheid deze weg voert naar oneindigheid ver van wat ik nu nog weten kan zelfs…

was een lichtflits op de blauwe zee een verpakt moment in grijze dagen verloren in de zon bracht ik je in mijn aura waar mijn contouren jou opnamen jouw zoenen mij versmolten maar de vrijheid van je ziel won het van de zachtheid van de lichamen de contouren van die decembernacht deden beseffen dat jij niet geklonken aan de ander je verliezen…

Soms zou jij je hart graag delen En is het zo moeilijk te kiezen Je weet wat je ermee zou winnen Maar tevens wat je zal verliezen Soms heb ik slapeloze nachten Gedachten zweven in mijn hoofd Twijfel gezaaid in mn vlindertuin Beloftes die je mij hebt beloofd Soms lijkt mijn wereld zo mooi Je stem zo warm en even dichtbij De passie die dan…

Liefdessappen vormen een brede stroom en verliezen zich loom in een deinende zee voor een tijdloos moment lijkt alles een droom smelt lichaam en ziel samen ineen extase als schuimende hoge golven waarop ontspanning en serene rust volgen.…

een wilde nacht met de vriendin van haar Het late ochtendlicht bracht hem de kater Koppijn en schuldgevoel tergden zijn hoofd De loden last van een gebroken belofte drukte zwaar op zijn hart Uit liefde voor haar bekent hij zijn schuld en hoopt op vergeving Hij stottert Zij zwijgt ademloos stil Hij ziet hoe haar ogen hun glans verliezen…

Ongelovig kijken handen als blind naar jaren, maanden en weken nagels, niet gelakt, spitten en draaien om en om het voelt en voelt en voelt ja het voelt als bijna niets geen tijd meer te verliezen om driehoekjes te plakken iets meer pit in de pritt verdorie, waar is die blauwe pen hij schrijft zo soepel alsof letters lijken te dansen…

De kunst van kopen en verliezen doet uw vaak valse tanden kniezen en winst in geld en rendement verandert u in een serpent. Maar liedjes kunt gij nog wel zingen en lachend met uw partner swingen als uwen handel lekker loopt. Doch blijft van wat gij hebt geweten door uw en andermensen's zweten niet vragend in u opgehoopt?…

hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels gegraven als de mollen vervullen zij hun plicht om onderdrukking te ondergraven gaza’s strijders verliezen…

Waar lentezon, in zomerse warmte geladen zorgt voor liedjes, fluitend over de paden waar mannen, soms hun plicht verzaken en mussen zwijgen op de zolderdaken ontwaakt de stad in tussenpozen voor hen, die slechts de droom verkiezen tot nieuwe wegen, andere plichten desnoods het schrijven, over verliezen waar menigeen, hen op komt zoeken…

leven is een tijdreis op het ‘ruimteschip Aarde’ met weekeinden als levensritme bepalende baken in een zee van tijd voor ouderen hebben alle dagen hetzelfde gezicht verliezen soms de oriënterende grip op ‘t leven gevaar van sleur onbewust bestaan in ‘n flow ligt op de loer op wegen zonder pleisterplaats van vermaak de kale…

mijn verstand zegt dat ik zonder jou moet leven maar mijn hart wil jou nog zoveel liefde geven mijn verstand zegt dat er voor ons geen toekomst is maar mijn hart zegt dat ik me vergis mijn hart zegt mijn verstand om toch voor jou te gaan en al die twijfels achter me te laten staan want het is niet verstandig om door de angst jou te verliezen…

Bang je te verliezen bang je pijn te doen Ik weet geen woorden voor het verdriet dat ik heb...…

jou verliezen is een van de moeilijkste delen, maar dat horen wat je gedood heeft om mij heen dat doodt mij ook!…

beleeft de toekomst in een droom, een vermetel gebaar om de tijd te willen ophouden, verwijzing naar vroeger eeuwen, zo de mythe wil geloven om in elkaars armen en gedachten te verstenen als lot, dat geluk niet zal benijden, vandaag te beitelen in contouren van de morgen vloeit samen in een angst, in duisternis verborgen, te verliezen…

Jouw parel verliezen, ik wens het je niet toe Je waardevolste bezit verspelen, spijt wordt je deel. Ga elders wat mediteren en zet alles keurig op een rijtje. Later vers herbeginnen met een proper leitje?…

Zullen wij in elkaar verzinken de liefde met hart en ziel indrinken als nooit ervaren in geen miljoenen jaren en onszelf verliezen in elkaar. Zacht ontwaken en bij dageraad elkaar weer raken en onvoorstelbare Liefde maken, nooit meer loslaten en slechts omarmen dat wat je hart en ziel zal verwarmen.…

Het is onmogelijk mij te verstoppen, nog langer de luwte te kiezen zonder aan geborgenheid te verliezen achter het hart dat zich warm ontvouwt, de achternamiddag vult zich,, volledig aan de opstanding van marmeren pilaren om het geluk, de bekoring te kunnen dragen van alle beelden in jouw oogopslag, het geloof gebleven, doet alles veranderen…

rust hoe zou ik kunnen vergeten zelfs al zou ik willen… hoe je adem klonk in het ochtendgloren naast de bimbam van de klokkentoren je woont in mij, levenslang in de beweging van mijn hand het schrijven, mijn gedicht al ben je ver, uit mijn zicht de stroming van de wind echoot in mijn brein ik zou willen reizen, uitvaren mezelf verliezen…

Je kunt er alle eer verliezen wanneer je het slechte pad op gaat. Je goede voornemens ten spijt word je door twijfel soms besprongen, als zoet van ’t kwade wordt bezongen raak je de juiste koers soms kwijt. Er wordt geen richting aangegeven je hebt slechts het innerlijk kompas op het smalle pad van goed en kwaad.…

Als op een dag Er het besef komt Dat doorgaan Op deze weg Niet langer kan Niet langer gaat In deze Verrotte maatschappij Dat verharding, haat Alleen tot niets leidt Is er nog hoop Word ik wat blij Als men beseft Dat verder leven Langs deze weg Met zekerheid Voor verliezen En voor leegte staat Is er weer licht Zijn er nog kansen…

Die ooit de naam mens kreeg, Te lang geleden al om er Vandaag ook nog maar enige Consequentie aan te verbinden, Dreigt zijn waarde te verliezen In de draaikolk van dit redeloze Bestaan, een leven waarin woede En razernij het dagelijks winnen Van het gezonde verstand waarmee Hij weldegelijk geboren is, Maar dat niets betekent Zonder…

en ontvang je met een warme lach want alles in mij wil dicht bij jou Omarmd genietend van de voorjaarstijd waarin de vogels het voorbeeld geven tasten we elkaar bewust voorzichtig af tot de juiste plekjes zijn gevonden waar het bloed van binnen kookt Waar wacht je nu nog altijd op we hebben al een uur verloren er is geen tijd meer te verliezen…

blauw voel ik toch De aantrekking Van een sombere Onderlaag van Mijn gevoel De nacht Op het moeras Der somberheid Weerkaatst het Zonlicht via de maan En ik baad En wentel me Volop in Het maanlicht Voelt vertrouwd Even toeft het fijn Om dan toch te bieden Weerstand Want wetende Een been in Het moeras gezet Is mezelf verliezen…

en gemeende benaderingen Schatten van kinderen, onheus tactvol kleinkindje Zegeningen niet te tellen Dankbaar Gezond naar ziel en lichaam Muze steeds aanwezig Ochtendgloren wenkt Sterrenhemel lonkt De volle maan beste vriend Heelal zo heftig temperamentvol en wijs Machtig krachtig meeslepend hitsig stuwend Prachten om me compleet in te verliezen…

is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring…

deze druppels twinkelen zacht, vallen omfloerst vanuit een roomgrijs niets uit evenwijdige ruimte zonder voor- of achterkant; dit is niet de tijd voor een besluit het liefste valgewicht zoekt hemelloze aarde, omarming zonder lichaam, dit is een blad- verliezend bos, geen tuin van eeuwigdurende lente, het glas dat mij doorziet is hard…

bij het ouder worden rijst in mij de vraag wat doe ik met de eeuwigheid, valt er in het hier en nu dienaangaande nog iets te kiezen of zal ik slechts gaan vertragen en het stoffelijke, al dan niet vergezeld van de geest, verliezen ik heb besef van mijn beperking en weet niet of ik er in slaag of ik daarmee het inzicht vergroot dan wel…

Nachtdromers dromen in bed, waarin ze zichzelf verliezen. Ze herkauwen er problemen. Ze beleven ook avonturen. Ze slapen onrustig. Ze piekeren. Ze tobben. Koffiedromers dromen verder in rustige koffiehuizen. Daar vinden ze zichzelf terug. Ze bedenken er oplossingen. Ze ontmoeten er mensen. Ze ervaren verlichting.…

evenmin zijn hand omklemt een flesje met de andere houdt hij de blaastuit vast dit is zijn heilige Graal de onvaste stappen van een onwillig lichaam zijn vergeten het innerlijke kind geluidloos betoverd blaast de wereld in vorm en kleur doorzichtig mooi glimlachend ziet de moeder hoe haar kind zich steeds opnieuw in magie verliezen…