Alle inzendingen over vermoeden

zacht zegt ze haar naam - de rest mag hij vermoeden deze winternacht…

alhoewel het woord iets anders doet vermoeden zink je in drijfzand…

De voorpost Aarde is slechts een vermoeden van de werkelijke beschaving in dit universum……

Donkerbruin Het vermoeden De waarheid gelijk Het gebrek aan verschil Eureka…

Blijf ik een mens met het vermoeden van iets dat altijd licht en schijnt, van leven dat in vorm verdwijnt maar langzaam,zeker heel gestaag zich telkens omdraait met de vraag: Blijf jij mijn eiland in een zee van woede? Blijf jij de mens die me blijft hoeden? Blijf jij bij mij in blauwe stilte? Blijf jij de warmte die ik wilde?…

maar heb het vermoeden dat het voor jou anders is als voor mij.. waarom dan? hoe dan? ik hou van je: zie je dat niet? ik wil met jou samen leven schatje..!! heel veel liefs, een meisje dat heel erg gek op je is!…

Veel vermoeden, weten dat je 't niet verklaart; zoveel hoofden, zoveel hoeden elk ziet het naar eigen aard, ieder leeft zijn rouw of woede.. Dichter is ... wie beelden baart.…

De geuren van verval en heimwee, van niet te begrijpen vergankelijkheid en toch toekomst en perspectief versmelten met een vleugje romantiek want niets is voorgoed afgelopen, gedaan, niets zal oeverloos vergaan; moeder aarde draagt haar kinderen tot zij zelf kunnen lopen, praten over wat er achter de horizon wordt vermoed; zo is het goed…

Het end bereikt van Lands End waar mijn zwakheid en spieren op de proef waren gesteld slaakte ik een unthinkable zucht of the largest lighting na ontiegelijk te zijn uitgeteld…

Melancholie overvalt de lente die wel wil, ongeduldig mislukt en de rode loper naar de warme zon niet uitgerold krijgt grijs en helemaal van de wijs Verwachting, laat me zachtjes je hand nemen, vertrouwen op de gouden dageraad, vermoeden van Utopia. O godallemachtig moet toch mogelijk zijn !…

Elke dag vraag i me af of het wel genoeg is maar ook dat hoort bij het zien vermoed ik. Tastbaarheden als een huis een vuilnisbak schoorstenen boom bakfiets een boot een spinneweb Letters op papier en wat ik zie als ik mijn ogen dichtknijp de vlammen die mij inslaan.…

't Is steeds weer zoeken en 't doen met vermoeden want zeker is hier weinig alleen de liefde van de Ene die straalt plots door 't licht.…

Waarheid is een vermoeden een besluit met rode ogen welke tegendruk niet uitsluit maar atomen samenperst tot bleke kernen die passen in een gedeelde levensvorm wij zijn twee knikkers wij kunnen niet dichter bij elkaar dan tegen elkaar aan, de grondstof voor een botsende fysica van aantrekkingskracht tot afstoting waarbinnen een waarheid…

Voor het laatst kom ik je groeten op dit vroege morgenuur er is niet eens een vermoeden, geen tijd meer of geen duur. Alleen een stil en stom gelaten zijn veel stiller nog dan slapen een bleke straal van zonneschijn een gouden streep over het witte laken.…

Bloot praalt het regenland stom en zwijgzaam straalt vinnig en zeker donkere tralies voor een niets vermoedende nacht erotisch gemompel van de goegemeente kooit de eenzaamheid van een te vroeg geboren morgen overspoeld een macht van veelheid aan spermaciden de overbelaste waterzuiveringsinstalatie rekent af tijdens een niets vermoedende…

We hoeven niet achter elke onbaatzuchtige daad een koele berekening te vermoeden...…

onder de loep is het strand een heelal van spiegeltjes en kralen is bij het morgenlicht je haar een kanten spiraal van goud is bij avond je gelaat verlicht als de bijbellezer van Rembrandt, krioelt een druppel van leven in het koekoeksei van je DNA en onder het plaveisel: het vermoeden van strand onder de tijd: het vermoeden van het grote…

laag voor laag zoek en graaf ik steeds dieper naar het breekbaar vermoeden van liefde van leven in aardse geborgenheid…

Achter de hoge heggen slechts vermoeden van mensen.…

Hoe konden wij vermoeden bij de eerste dageraad die ons vulde met verlangen dat de zon zou ondergaan?…

Jij kleine, lieve meid, je bent zo ver van hier; gegaan tot waar geen wegen zijn, en enkel maar vermoeden. Je draagt een leven met je mee, een teer bemind-zijn dat niet wijken wil.…

Het is niet altijd zinvol Te streven naar het gelijk Ondergaan van onrecht Is zinvoller dan het lijkt Bij het eerste volgend vermoeden Bent u voortaan op uw hoede…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

Als ik zo om me heen kijk naar volwassen mensen begrijp ik niets van hun gedrag, degenen die ik hoog had ingeschat blijken zo anders dan ik eerst vermoedde. Wat zit er achter achterdocht en woede, waarom verdenkt men mij van iets waarvan ik in de verste verte niets vermoeden kon, waarom draaien volwassenen soms als een boomblad om.…

de grond bezaaid met sierlijk groen en overal gezoem gefladder en gefluit ik luister en verstil vermoed een glimp van hoger hand…

een wat donker bruin vermoeden waait het blad van de kastanje ritselend haar aan dat de zomer allengs stilt en zich onontkoombaar in de herfst moet laten gaan…

Maar toch, waarom dan toch, was er het sterke vermoeden van onwelriekende oksels?…

Toch vermoeden van lente: soms de roep van de tjiftjaf.…

Wat in de morgen wordt vermoed bedacht en gezegd.…

tussen ons het sterke rag van een vermoeden trilweefsel dat verbindt verzwegen woorden spinnen de gedachtelijn - een draad als brug van jij van ik naar wij maar ook terug…