Alle inzendingen over vlinderen

Er danst iets in mijn buik zacht satijnen kleuren het zoete lied begerend dat jij naar binnen zong Juist in de kleine dingen schuilt hier en daar een chaos van ademloos verlangen Het leek zo klein, jouw zingen Wanneer de nacht het koudste is houd ik je nu vol toewijding gelijk een grote vlinder met mijn vleugels toegedekt Dan denk…

een witje vlindert opgewekt mijn blikveld uit wie gelooft het wel?…

Ik stijg op wanneer ik wil Alle vrijheid Wat mij zo blij maakt Vele plekken beklommen Niets daarvan verzonnen Ik fladder overal heen Ik ben vrij Kan doen wat ik wil Dat is het grote verschil Jullie zijn een mens Voor velen van jullie blijft dit een wens Ik ben een vlinder Fladderend vlieg ik nu weer door…

jij groeit in glas met transparante vleugels licht draagt jouw pracht in brekende kleuren jij fladdert speels naar hemelse geuren in doorzichtige sculpturen wonen de glazen buren tot het glas barst wordt gebroken omdat het seizoen is afgelopen…

geweten halverwege was ik al kapot met wonderpil en heel veel vocht kwam ik er snel weer bovenop wij dansten ver voorbij de top tot licht en glitter braken stilte pijn deed aan de oren het feest voorbij de ochtend was geboren mijn trance zag enkel armen een lach in steeds hetzelfde gezicht vrienden zonder naam in flikkerlicht een vlinder…

Vlinders en tintelingen in mijn maag. Jij en ik, dat is de vraag.…

'de vlinders voeren geen reet uit ze laten zich maar vervoeren door de wind, cirkelen doelloos rond, hebben geen hersens en geen duidelijk doel, behalve zich voort te planten dan. Ze doen me aan andere schepsels denken, maar daar kan ik nu niet opkomen. O ja, de mens.…

geweten bergen, rivieren bruggen van taal domeinen vol liefde omgrensden jouw brein op de heuvel in het bos bloed stroomde angstig bloesem bloeide listig je ademde voorzichtig in angst en leegte van wat je niet wilde worden nooit in woorden kon vatten vijvers waren dunne spiegels denkbeelden niet erg fijn God was een zachte vlinder…

Drie vlinders fladderen, dicht bij elkaar, Midden op zee, voorgoed van land verdwaald, Drie teedren op de woesten oceaan. Eén ging nog, twee desnoods: een vluchtend paar - Maar drie! Wat heeft het noodlot uitgehaald?…

Openvallende vlindervleugelgeheimen fluisteren jouw naam…

ik heb je vleugels gezien in een hemels blauwe vlucht tegen de wit koude lucht met randjes rood gaf jij je bloot na het moeizame ontwaken waarin jij eerst het gewiekte stel warm en luchtwaardig moest maken een eerste stijgen om in de opkomende zon al een vleugje thermiek te krijgen ik zag je gaan de ultieme vrijheid tegemoet…

zij fladderen om me heen pril van de lente maar ik kan ze niet vangen in vorm en kleur is ieder uniek dus achter elkaar lopen ze niet ik puzzel niet meer heb ze vrij laten gaan ze dartelen achter me aan vliegen tot een wolkje bijeen als de eerste rust in het licht vloeien zij samen tot dit gedicht…

Ik kijk je nog na op weg naar je volgende honingbloemenfeest (Foto: Ben Haven - site: vlindernet.nl)…

Ik kan geen nieuwe landen meer ontdekken En de zeeen drijven op allang bekend gebied Ik zou nog kunnen pionieren tussen onbekende sterren Maar daarvoor is het nog te vroeg Columbus en Marco Polo Vasco da Gama en James Cook Ze hebben de hele wereld al in kaart gebracht Een ontdekkingsreis naar hart en ziel ligt enkel mij voor de boeg…

het pad bevat, links en rechts, opgeschoten fluitekruid overwoekerend hebben beschutte plekken het zicht onttrokken, geen prachtschubwortel meer te zien een verloren ooghoek schittert takkenstralend nerveus een bosblauwtje ja, kleine vlinder ik heb je gezien de zon doorbrak het bos, bekende kleur en ik vervolg mijn pad…

het is hoogzomer een Koninginnenpage likt zoete honing in kleurrijke dans etst zij zich vast in mijn geheugen…

Ik zag je kijken Dacht dat jij me nooit zou zien staan Zoals liefde De manier waarop je nu naar me kijkt Je straalde zo Dacht dat jij me nooit zou zien Zoals liefde De manier waarop je nu straalt Je verraste me Met het contact dat je maakte Je zag me staan Je zag me zo Zoals liefde Wat ik nu voor je voel Ik gaf snel toe Aan de vlinders…

al tankend brandstof drinken laatste vuurvlinders de herfstbloemen uit…

sinds tijden in de warme herfstzon hagel heb ik kunnen mijden de donderslag was niet voor mij zie de mensen zachtjes ernstig praten geschokt door mijn verlaten maar ik voel me vrij het aardse leven is er nog even voor mij ga hen met mijn speelsheid plagen antwoord geven op nog open vragen in samen zijn zullen zij mij als vlinder…

De moeilijkheid om haar ziel te lezen, maar het moet een plezierige, zwierige zijn die al zo vaak haar nut heeft bewezen, ze is een mooie romantische muze voor mij, die altijd openstaat als een deur nee als een geopend raam, als een vlinder kan ze door de lucht zweven en haar naam is mooier dan naamgenoten.…

Nachten lang wacht ik op vlinders die mijn huid bedekken Als een fluwelen jurk trek ik ze aan, langzaam In een voorzichtig schrijven ontmoet ik jou In ogen die boekdelen spreken over bewaarde geheimen Magnetisch en tijdrovend maar niettemin levenslang boeiend klinkt vlinderslag in zacht geruis: je zingt het gemis en laat…

Een prachtig schouwspel van dansende vlinders en bijen die zoemen. Vrolijkheid en vrijheid in Gods wonderlijke natuur.…

zwart zand brandt vlindervleugels bij opkomend tij het hete strand zoemt liefde in hun fladderend spel uit de verlaten hel van rustende vulkanen exploderen kleuren intens fel wordt dood door wind van land gesust als eb het nieuwe leven heeft gekust…

kom mijn wit spinseldier laat mij nu snel je vleugels ontvouwen heb maar vertrouwen in ons warm vluchtig luchtplezier hoppen van kelk naar kom drinken ons vol met zomerse honing rusten in wiegen op wind die ons draagt vlaagt met licht van de zon kom mijn wit spinseldier ontsnap uit mijn dromen laat het bloed maar rood stromen…

Ik laat jou, mijn liefde, vrij vliegen hoog in de lucht en kijk je na met een liefdevolle zucht want ik weet deze liefde vliegt altijd weer keer op keer liefdevol en dankbaar terug waarop we weer samen verder zweven. Echte liefde doet elkaar vrijgevig vleugels geven.…

een kleine lente ontspon zich in jouw wintercocon zon wikkelde de draden af die schaduw gaven zacht ontwaakten maanden slapen in het eerste licht dat vorm gaf in het strekken van nieuw leven zag je vleugels strak ontplooien kleuren die ontdooiden je koos als regenboog een fladderende vlucht vrij in helder blauwe lucht…

Wat weten vlinders van augustus? De buddléia bloeit, ze nemen het ervan. Je dochter kan dat eigenlijk niet aan, zo ijl, zo flinterdun haar jurk. Je bent haar vader maar kunt kijken als een man. Waar eindigen haar poten? Hoge zomen vangen wind, de zomer raakt nu op zijn bangst.…

voor heel even kruip je dichter zo komen je kleuren beter uit, blijk je bereid je te laten observeren door degene die het leven lief heeft, zichzelf troostend met de gedachte dat er meer is dan men ooit vermoeden kan…

Een Speculaasrups zei op een dag tot zijn pa: Ik wil zo graag vliegen, het geluk achterna! Dat begrijp ik, zei vader, zo gaat het met kinders Het liefst worden ze allemaal Speculaasvlinders Maar om dat te bereiken zit er niets anders op Dan eerst te muteren in een Speculaaspop…

Zijn lach verschijnt als wier in een zee van gezichten Zij dragen hun hart op de tong, schier in een spel om de scepter in een draai om de as Zijn ogen verraden het licht en hij is verrast door het kind dat in hem mee feest als de vlinder zich de bloem gunt in het open aura van de ziel en waar het beeld knielt voor zijn maker…