Alle inzendingen over vogels

krakend vriezen sloten toe een schaatser scherp zijn streken nog draagt het riet de kragen rijp en is glad ijs verzekerd maar onder sneeuw spriet vorstbestendig groen luidruchtig schikken vogels zich in paren het is niet sluipend of opzichtig dat gevoel onder de huid de lente komt van binnenuit…

Ochtend: tegen de wind heft een vogel zijn vlucht op. Middag: aan de voet van een praatzieke fontein kwijt een klein dier. Avond: de bomen op de kade dopen hun donkere takken in het water tot de volgende dag de zon ze weer opdregt. ------------------------------------------ uit: 'Hollanda Maandblad', 2011, nr. 11…

Vogels zingen met hun gefluit, de wind streelt over onze huid, het gras kriebelt mijn gezicht, de zon staart terwijl je naast me ligt. We verdwijnen in een veld, enkel de leegte telt, verborgen door een berg van grassprietjes en zand, neem jij me mee naar sprookjesland…

werkwoorden moeten iets doen leggen we dan uit en dat doen ze ook lopen staan liggen kijken zoenen eten is echter al moeilijker met 'kunnen', doe je immers niks niet te vergeten 'zijn' schrijven we boeken over dan snappen we het maar toch niet helemaal een paar opvliegende vogels kijken we naar ze verdwijnen aan de…

In het vroege middaguur zit ik in de zon op een terras met m'n rug tegen de muur en geniet van de narcissen in het gras die dansen in de wind en luister naar de vogels in de nog kale bomen maar toch met een zweem van ontluikend groen koester ik dit moment in een altijd blij makend seizoen waarin ik alles weer vind…

het huist al in warme tuinen struint op beschutte plaatsen in de duinen jaagt met de vogels in lied en gebied bij het zonnig lengen van dagen het cirkelt rond in takjes met vragen hoe krijg ik dit jaar mijn nest van de grond het is mijn lente nog steeds prenataal zij wordt geboren in een totaal onverwacht ochtendgloren…

Een man, een vrouw, Een zoon, een dochter Reizen naar verre oorden Waarvan ze tot dusver Alleen maar lazen, Of waarover ze hoorden, Reizen naar de verte, Naar ver achter de horizon En nog voor ze hun doel Bereiken worden ze onderschept Door het weerbarstige heden, Een ijzeren vogel bezorgt Hen een graf in de wolken…

ik keerde terug naar het dorp om leven te blazen in het verleden het dorp en ik we vlogen als vogels tegen elkaar op aan weerszijden van de glaswand we spraken elkaars taal niet een omhaal van woorden was niet nodig de ontmoeting viel vanzelf stil ik verdween uit het dorp waar ik de hemel niet kon zien…

vind mij in de wolken zoek mij in de zon gevleugeld of gevlinderd uitgevlogen of in cocon plant mij in de aarde ruik de geuren van een bloem hoor mij tjilpen als een vogel als een honingbij vol gezoem verwar mij niet met leegte herinner hoe het ooit was vier dagelijks het leven stamp in iedere plas…

Als je van vogels niet veel weet klinkt het melken van duiven wat raar. Alsof zo'n beestje tepels heeft, een uier heb ik er nooit onder gezien. Voor een litertje ben je dan wel even bezig. Google leert dat duiven wat op te kroppen hebben; spuug voor hun gespuis.…

in de vroege ochtend hoor ik een vogel zingen ze vermaant haar vermetele kleintjes geen tijd nu om een boompje op te zetten met de zwijgende buur haar waarschuwing is scherp bij naderend overvliegend gevaar ze vraagt de oortjes van van het koppie van haar uithuizige man ze sust en troost ze zet de bloemetjes buiten…

ach ja hoe vreemd vervormd is een gewonde vogel die van de helling naar beneden stort op een brede vervuilde rivier onder de wolkensneeuw mistroostig het water is grauw en de grond is hard het mos aan beiden zijde doorzichtig glibberig wit de dag gaat zich met haar stralen verweren tot het ijs gesmolten is…

een toegeknepen vuist kan evenmin water vasthouden het sijpelt door de vingers vogel en vlinder behoren toe aan hun element met eigen vleugelslag ogen sluiten voor geruis van de kwakende wereld vraagt om stille inkeer…

ik zag je in de lucht was je wit je veren geschikt als een vogel in vlucht pennen op rij een snavel erbij om te happen en poten om wormen te trappen maar je dook uit de zwerm vloog ze voorbij wilden niet keren je voelde je vrij om het blauw met jou te verrijken voor niemand je vleugels te strijken…

De golven blijven komen en tegendraadse vogels houden hen niet tegen. Traag slokt de nacht alles op. Met rode kaken. Enkel het werk van lichten behoudt de band. De overgave ruist ……

onder het water weerspiegelt de hemel - vissen in vogels dagen ploeteren door minachting gegrepen het andere mens lemmerse griffier gaat per koninklijk besluit naar sint nicolaasga er staat een bloem op het perron van forum en hij heet just het trammetje dat naar het eindpunt rijdt - belemmerd en gekaapt…

keek je om naar mij of zag je die vogel daar hij vloog mij voorbij met een fladderend gebaar toch zag ik even in je ogen een tintelende glans was het weloverwogen of vroeg juist ik om een kans de hond trekt je mee zijn lijn staat al strak een rode auto toetert vrolijk, mijn gemoed is weer vlak…

in het open luchtruim dansen vogels zich bijeen cirkelend boven het standvastige gebouw van koper en graniet boven de ingang prijkt Mozes in steen gebeiteld samen met de tafelen der Wet in een gesloten ruimte op de bovenste verdieping wachtte de galg niemand keerde terug…

De echo van je stem de blikken van je schaduw in tijd verwijderd er was niets anders dan vervagende luchten waar je in kon zijn als oude vogels die in pijnbomen zochten naar een medicijn maar water van goud zou best wel kunnen vloeien langs regenbogen niets komt weer terug behalve de seizoenen en een boog van goud.…

regen voedt de akkers waar restanten van wat ooit zocht naar herkenning toen de messen van het woord nog niet waren geslepen en elke stap verzonk in drassige grond die de zinnen en de zin van wanhoop en hoop gulzig absorbeerde terwiijl de zwarte vogel de dromen voerde naar niet gekende verten…

Mijn neef Roland wist zoveel van vogels dat het zijn werk werd. Hij gidste langs blauwborst graspieper en brandgans. Eergister is hij in een cracker gestikt. (en dat is echt waar) Zijn moeder tante Ans krijste haar verdriet de kamer rond: waarom Heer, waarom? Hij was pas twee- en dertig.…

deemoedig buigen als het riet door tegenslag zorgen en veel verdriet probeer het te vergeten met de komst van de vergeet me niet zweef verder als de wolken aan de lucht die geschrokken vogel op de vlucht naar morgen weet jezelf in het nieuwe jaar geborgen probeer je rug te rechten luister naar het ruisen van het riet…

de weg naar het Stijkelmonument wordt nu alleen bewandeld ik gedenk jou, en alle zinloze oorlogen de driekleur, danst deinend in de wind fluiten vogels door de stilte kwetsbaar en ontkleed staat hij daar armen gespreid, handen opengevouwen het gelaat gebogen dankzij jullie lef, sta ik hier…

Misschien worden we onsterfelijke vogels die door de ruimte zweven en komen we los van ons vleselijke lijf. We houden ook niet rafelige randjes en van kwetsbaarheid…

riep naar de vogels: 'Verspreid het nieuws, mijn schuim schuimt minder en mijn golven zijn gehalveerd. Wind is zijn stuwing verloren bezit niet meer de immense kracht om mij tot grote hoogten te brengen en dat is wat ik zo zeer mis.…

op mijn wandelroute kijkt mij wantrouwend aan al gauw wordt mij duidelijk waarom ik dit zo voel ik loop een stukje verder blik even achterom en zie hij neemt een hapje van de daar liggende drol met afgrijzen aanschouw ik het en verbaas mij steeds opnieuw wat vogels zoal eten en nog smakelijk vinden bovendien…

het tekenschrift van vogel en vlinder een eindeloze tranteldans geen pen die het beschrijven kan het lichte schrift zwevend opgelicht aan nest en cocon ontstegen als een rozenblad in vertraagde val vederlicht opgepikt stukgehamerde woorden leggen mijn taal in de schaal een starend stom verlangen van een dolend dichtershart…

wegen wereldleiders heilige huisjes op een fragiel akkoord van eindeloze consessies lacht de clown zijn roodgeverfde lach naar het kind in ons dat zich nog onschuldig waant breekt een ijsschots in tweeen smelten tranen naar de zee waar het water stijgt voorbij de lippen soms zijn we even stil zien we door het leven heen de vogel…

't Ontbijt des vogels. ‘Vogeltje, met grauwe veer, Ben-je nu reeds in de weer, Met uw zoete tong? Fluitertje, wat zing-je daar Zo vroegtijdig hups en klaar, Bij zo menig sprong?…

Het hoofd nog Fier op het Geschonden lichaam Oogjes die kralig In de rondte kijken Terwijl je rechtervleugel Bloederig losgereten Op de kruising ligt - In de berm lig Je op het groene Gras, in de zonnige Vrieskou, niet begrijpend Wat tot voor kort Je lichaam was - En ik die je ziet, IJskoud warme vogel Breng je naar…