Alle inzendingen over volharding

vanaf de valreep wuivend je laatste roep, verwaaid, iets over spoedige berichten rakelings langs de waterlijn turensmoe m'n ogen slenter ik door regennacht in een kring van waternevel flonkert een toplicht naderbij maar blijft in z'n koers volharden laat havenhoofden liggen brengt geen bericht van overzee…

in het lichaam, buiten is ontkenning overal tastzin, nergens aanwezig lichtvoetig, ondanks volhardend bestaan overal kalmte, nergens perfectie keerkringen, steekhoudend glasloos venster toekomend verleden, van oever tot oerzee aan tafel gezeten, enige ogenblikken later voortschrijdend en alles in menselijke omhulling…

probeer eens de toekomst te herhalen daarin te volharden in bepaalde mate en tevens op een standplaats te blijven staan, te verliezen wat gaande was de tijd in te halen, het feit te negeren, kortstondig en tijdens een doorgetrokken streep, afstand te doen van een gedachte een appel te schillen zonder ruzie te maken alvorens en…

een gehavende maaltijd aan onterechte monden besteed, als altijd tijdelijk met het karakter van volharden werkelijk, vraagt iemand zich af, ditmaal ontstervend tegen de gewoonte in, zonder ook daarmee in routine te vervallen, zoals een stoel ter hoogte van een tafel biedt dit perspectief op een onvolledig samenzijn.…

zoals je me droogt als ik net uit de douche kom door me in je armen te nemen voor een spetterende tango in de vierde versnelling zoals je mijn kippenvel wegstrijkt tijdens adembenemende intervallen zinderend weer tevoorschijn tovert met je doordringende blik die volharding verraadt als je me neemt zoals ik ben was en blijf zo ja…

Van mijn moeder leerde ik naaien Van mijn man leerde ik volharden Mijn zoon leerde me gedichten schrijven Allemaal hielpen ze me vooruit En nu aan het einde van mijn leven leerde ik door de grote aardbeving hoe mensen vriendschap geven Goed dat ik leef.…

de ijdele beoefenaren van de moderne wetenschap geloven dat zij iets verklaren het lijkt haast bijna wel een grap gedijend in een valse schijn zijn zij helaas vergeten hoe klein we in verhouding zijn en dat we echt niets weten hardnekkig wanen zij zich groot en houden vast aan deze fantasie volhardend tot en met de dood gaan zij ten onder…

met je voeten in inktzwarte kraters en je hoofd tussen sterren wringt de tijd een diepe barst hoe lang blijven voeten in een gif-zwarte mengkom staan hunkeren harten naar lonkende dieptes van het heelal leg hart en ziel op de sterrenkaart neem de stipjes over luister met volharding voel hoe je in de tijd verdwijnt…

mijn toekomstige gedichten zijn nu nog ongeschreven maar ik voel ze in me leven als volhardende intentie met het hevige verlangen op te lichten tot presentie tussen het toetje en de vaat is bijvoorbeeld zo’n moment waarop het woordenloze woord ineens precies zijn letters kent de deur naar het onzegbare staat dan even op een kier en leegte…

blijf dicht bij de waterkant drink deltagolven, ontredder volhard in onslaapbare dood aarzel niet met bestaan kom van nature voor ontloop een rode lijst twijfel aan avondwater verdwaal en herpak juni en juli, moerassen, vennen, ruik warmte en water hondsdagen, vloei met desem van aarde, kom ooit terug…

Er voltrekt zich op dit moment een vonnis voor mijn deur Het lijdend voorwerp verschiet zijn gebedje, maar helaas voor hem in de verkeerde kleur Hij smeekt de gratie om goden Zowel de rechter als van linkerzijde volharden echter in hun milde oordeel De haat krijgt nu een penetrante geur Even leek het slecht te pleiten in zijn voordeel, uiteindelijk…

Maar volharden in het geloof dat goed doen goed ontmoet; toont inzicht in een denken tot aan de eeuwigheid, dat vervult is met een Goddelijk geïnspireerde moed. Kiest men voor het goed; het wordt niet altijd zichtbaar en dadelijk beloond.…

ik zag je al naar vruchten reiken maar de lente was te pril we bloesemden wel samen vergroeiden zo in namen alleen de zomer bleef te kil we hebben niet meer kunnen oogsten ons seizoen was al geweest we winterden de jaren door in stug volhardend hopen tropenjaren zijn geen feest nu bloeien weer je handen voel ik ons voorjaar dichterbij…

Hij, die aan het levend water danst zich optrekt aan de branding, volhardend door de stroming waadt en zich, de mens in de dichter niet kennen laat. Nog even een vluchtige blik achterom, de traan geschonken aan oneindigheid, de vlucht verwikkelt in een levensstrijd.…

in het oog met het gekneusde hoofd klopt en bonst de pijn hoe zeer bedreigend ook rondom mijn hart grijpt de ontroering om wie mij nabij zijn in het beklemmend heden waar wordt gebeden duldend waakzaam volhardend gestreden aan de sprankelende rivier daar trekt het zachte levende water met ons op opnieuw geboren strijdt…

Melancholie, discipline en soberheid zijn de invloeden die hij op levende wezens uitoefent Terwijl eenzame steenbokken de bergketens verkennen brengt zijn kleurloze gaslichaam een overvloed aan starheid om hen te doen volharden in hun langzame klim tot onherbergzame hoogten Omringd door dampen en ijsdeeltjes produceert hij een traag wenend…

we zouden uit deze nacht springen alles terugbrengen wat we namen naast het verdriet wandelen we zouden oefenen in hoop volhardend vol leven zijn uit de wrakstukken herrijzen we zouden naar het licht reiken een naam geven aan het verdriet een boot vol liefde zijn we zouden een koor van stemmen zijn leren van onze schimmen onszelf…

plassen het ijsvlies scheurt in waanzinnige vibraties van fantasie en illusies het laatste koppige wintervuur uiteindelijk toch gebroken ijzig wit neigt naar kleurig golvend licht stilte wordt gebroken in luidruchtig vogelgekwetter het immer groene gras krokuskleurig opgefleurd aarzelend hul ik mij in geuren noordenwind mijn hoop volhardend…

in zijn hoofd woedt een wervelstorm als een centrifuge die volhardend zware toeren draait als een ondoordringbare wals nadert een dreigende hoge geelbruine muur het zandtapijt groeit in de verzengende hitte ontelbare stofdeeltjes wringen zich in zijn ogen en oren zijn schreeuw brengt geen geluid voort als hij langzaam…

Vitaal tot het laatst doof je langzaam uit maar je taaie volharding zal nimmer luwen.…

Ik zweer dat ik je nooit zal verlaten Vanaf nu is het gedaan Dit nog even afronden En dan terug jij en ik Voorgoed bij elkaar Ook al lijkt het nu veraf Lijkt het eeuwen geleden En maakt het wachten me bang Koude regen komt over me heen Het kan me eigenlijk niet schelen Ik blijf volharden Mijn gedachten zijn bij jou Omdat ik van je hou…

schaduw trok ik weet nog hoe het rook de savanne van het warme hart de kou van de eenzame toendra ik ben vergeten hoe het voelde de gouden mist, de ochtend van de nachtbraker het laaghangend fruit in je kop draag je nog vrucht je bast is gegroefd, je dagvlieg gevangen in amberstroop onvermijdelijk en gedurig om alleenstaand mensenlevens te volharden…

Adviseurs en kabinet met blinde angst besmet volhardden in dure plicht tot de samenleving was ontwricht Wee gij, bijna doden Sterven is hier verboden!…

waaronder ik buigen moet probeer ik een doorgang te vinden onder gebroken zonnestralen het vroege ochtend licht wetend dat dichtbij het rechte pad naast me badend in ochtendzon waarover, als ik dat wilde evenzogoed lopen kon maar, zoals ik op mijn eigen wijze kies voor het mysterie van het ondoorgrondelijk nauwelijks te overwinnen pad volhardend…

Ik heb de Here God een voorstel gedaan En hij heeft het zonder pardon overgenomen De goddelijke titel Christen Is u, bestuur, uw partij per direct afgenomen U weet ik ben heel vergevingsgezind Omdat ik alles weet, wist en zal weten En ik weet nu, u verandert niet U blijft volharden in zonde U blijft volharden in een attitude Waarvoor ik…

De wrede keizer Nero zocht volksvermaak, liet volgelingen van Jezus vangen tussen kwaadwillende, valse tangen, trof de slachtoffers met gruwelijke wraak. Binnen de circusmuren klonken vaak, ondanks marteldood, blijde lofzangen. Stervenden mochten Hemels geluk verlangen, vervulden een onsterfelijke taak. Door alle tijden getuigt Romes strijdperk…

Gos boodschappers zaten gevangen: gegeseld, handen en voeten gebonden. Welk lot brachten komende stonden? Nooit meer naar buiten? Ten dode gehangen? Paulus en Silas hadden het verlangen, ondanks zorgen en pijnlijke wonden in de kerker hun Heer te verkonden, wekten de nacht op met blijde gezangen. Trots tegenslagen, wanhoop en gevaar de…

Johannes de Doper heeft een sterke wens: na afloop van eigen predikingen gezamenlijk met zijn volgelingen bij Jezus horen, redder van elke mens. Dan zal hij door een nieuwe, verwijde lens met ruime blik zien naar handelingen van boeren, zwervers en stedelingen, nabij, en tot over Israëls grens. Het voornemen vol schittering verdwijnt. De…

Bij mijn lange reis door het waaiende duister van de stormende levenszee verlang ik naar een vaste rots boven de kokende golven om stevige steun te hebben maar ik klem mij vast aan een kleine sterke zuil die liggend voort host wild danst springt en duikt op het brullende schuim doch onverstoorbaar koers zet naar de lage enige ster aan…

Volharding existeert met geschiedkundige waarden. Een winnaar kun je zijn onder het genot van een broodje haring als een troost die de lof vergaarde. een lijder te Leiden hoeft een ieder niet altijd te zijn. Maar vertrouw als een watergeus en het leven krijg je nimmer klein. Geef je niet over. Denk aan de geus.…