Alle inzendingen over voorhoofd

Je vingers bespelen mijn eenzaamheid het gouden voorhoofd zwijgt bespreekt met mij de grootste zonde van de eeuw handen die raken op tonen van inspraak zielen die smelten op noten van geluk roep is die van de dageraad het stille minnen van de bloemen die ik pluk…

Wat is ze mooi zo glad gepolijst de schoonheid groot de ogen van ijs Die prachtige neus voorhoofd zo glad zo’n botstructuur heeft nooit iemand gehad De opgespoten mond barst zowat open en als het praat, zo luid zet je het op een lopen.…

Dat ze daar bij dat Hof nou niet beseffen Dat mij het zweet vaak op het voorhoofd staat Als iemand mij met schaken weer verslaat, Nou willen ze zelfs btw gaan heffen. Vandaar dat heel de denksportwereld baalt: De denksport (en de vis) wordt duur betaald.…

ze dekt hem toe en kust het voorhoofd van haar geliefde zoon voor de laatste keer voordat hij rusten zal in de schoot van Moeder-aarde onschuldig net als al die anderen die bij Srebrenica het leven lieten in gedachten kust ze hem nog één allerlaatste keer…

ik zie haar kijken in een plasma van verlangen of haar oorbellen uitdagend genoeg afhangen of haar oogcontact pregnant genoeg de lading dekt of die haarlok op haar voorhoofd charmant genoeg de aandacht trekt of haar lip en kin subtiel genoeg begeerte wekt…

ik droomde de dode oudere vrouw tussen de rails en, wat later bleek, haar gezette man, die geschrokken een biertje dronk in de stationsrestauratie parelend zweet, voorhoofd een barman die 'genoeg' zei de hulpdiensten waren immers onderweg zoals altijd, te laat…

Ik ben verloren Al had ik alles gewonnen Ik ben verdoemd Bij de gratie Gods Ik ben verloren Achter in de Kerk Neergeschoten voor het altaar Bloedend op het kansel Kwijnend ontvang ik nog het Lichaam Christus Een druppel van het voor mij vergoten bloed Een brokstuk op m'n voorhoofd De kerk stort ineen…

In een museum werd ik getroffen Door een groot schilderij Het haakje schoot uit de muur En na een kwartier kwam ik weer bij Het doek heeft een enorme indruk gemaakt Een punt van de lijst had mijn voorhoofd geraakt Blijvende impressie van het schilderij Is een bult op mijn kop zo groot als een ei.…

het blauwe vuur in zijn ogen de zachte beweging van de hand ze hoort zijn lichte zingen het voorhoofd een schild waarachter gedachten wachten zijn ziel open naar haar toegewend de zon op lichtgroene struiken het lijf zonder zwaarte een bloem drijvend in een schaal…

In het donker Lig ik naast je Geen geluiden Soms een zucht Mijn arm om Jouw lichaam Niets hoeft meer Intens gevoel Doezelend Draai jij om Op mijn voorhoofd Een zachte zoen De aanraking Vervult mij Een glimlach Op mijn gezicht Nooit gedacht Door jou zo Geliefd te zijn…

met alles wat ik ben sterke armen houden mij dichter warme lippen kussen jouw voorhoofd samen versmelten we als één waarin de nacht de dag koestert stralende sterren onze koers verlichten tot de zon ons omarmt opweg naar zomerland *…

Een sticker op je voorhoofd, lief als brandmerk van een dolle hond Het hoogst gevoerde woord verbeeld van wie er even om je gaf Laat Nieuwjaar zonder voornemens - voor dood ligt ieder godsbesef Neem eerst een droge cider nog en morgen start eenzelfde jaar…

De kakofonie van geluiden drong mijn gebarsten voorhoofd binnen. Ik zong mee om zijn volgelingen weg te jagen en de schaduw van het beest veranderde in het licht. De gezichtloze verschijning begroef ik onder de heuvel van een onbevlekte droom.…

zijn gesloten circuit biedt vensters uit één oog draagt de tweede uitzicht en het derde laat zijn voorhoofd spreken alom een droom altijd een gelaat in gesprek met zichzelf en buitenwereld proeft de stof van zijn lippen ontwaakt in pijn…

tongen likken zilte lippen vol van het parelende zweet staat vocht op voorhoofden en strepen gebogen ruggen wat zullen we straks drinken zeven dagen kort of lang eerst nog de orders afvinken voor men zich volledig in het nachtleven stort…

Zodra zij glimlacht, plaatst zij zich in de tijd, worden rimpels geteld op haar voorhoofd en om haar ogen kraaienpoten na souplesse van een jonge naar karnemelk ruikende huid Haar liefhebben is als wachten op een zonsopgang, die zich in rosse, zachte passie verliest zichzelf hervindt en in de morgen opnieuw zichzelf in licht hervult…

Zorgvuldig geplaatste stappen Weergalmen door de witte gang Één, twee, één, twee Telt hij in zijn hoofd Binnen 36 stappen Moet hij bij het einde zijn Terwijl op zijn voorhoofd Een zweetparel zich vormt Zijn marge is precies genoeg Zuchtend van verlichting Draait hij zich maar om Voor herhaling van zijn ritueel…

lange tijd staat hij nog - voorhoofd tegen kille ruit- door het raam te staren in de nacht de regen versluiert het desolate schijnsel van de lichten langs de snelweg in de verte. de kamer is gevuld met leegte. de tijd is rijp weet hij en op tafel wacht het touw reeds geknoopt voor de strop.…

Nasaal gekreun, het voorhoofd in een frons Hij imiteert zichzelf zo vol chagrijn Hij spéélt de grootste zuurpruim langs de lijn Zo zien we hem in alle stadions De Boer ploegt voort… Oranje scoort, hij lééft We zien een lach, alsof hij kiespijn heeft…

Streel met mijn vingers de lijnen bij je ogen weg Een zachte kus op je voorhoofd. Luisterend naar de zee die gelijk ruist met je ademhaling Met je lichaam dicht tegen me aan Gaan wij de ochtend tegemoet. Waar de zon ons wakker kust.…

Zomer in het vakantiedorp likt zijn stoere liefdeswonden, zijn hoge voorhoofd zweet kent zijn weerspiegelingen humor die langzaam slijt golven schuimen aarzelingen vertrouwde levensvrienden die niets meer van hem aannemen, eigenlijk nooit zijn gedichten lezen bij schaamteloze zee die alles overspoelt achter waanzin van zijn dromen…

Ze lag daar, alsof ze al dood was Te liggen Haar huid bladerde af Net zoals het plafond waarnaar ze staarde - bevroren Niemand wist aan wat ze dacht Niemand wist of ze wel dacht Of ze wel kon denken Ik raakte haar voorhoofd aan Voor de allerlaatste keer Ik vroeg nog over vroeger Ze antwoordde niet meer…

De mens met twee gelaten laat holle ogen blikken kettert gaten in de ziel Krijt lage strepen op het voorhoofd dekselse lijnen van spijt verdichten gespleten gedachten Letters dichtbij zonder klanken kleuren klinkers vreten kraaien de pootjes in de laatste zin…

Ik ben eenzaam eenzaam ten twee saam samen vliegen bekwaam Samen vliegen naar zo’n zon magistrale zon defect kanon voorhoofd winterzon Vlieg en vlieg rond cirkels draai me om eenzaam stille afscheidszon eenzaam twee saam als het ooit kon…

zogenaamd ingenieus plantten ze zaad in mijn hoofd dat uitgroeide tot een boom ik kapte de stam zaagde het hout en bouwde mij een windmolen die ik in mijn eentje bevocht op mijn tocht kwam ik de zaaiers tegen ik riep he kennen jullie mij nog maar niemand wist wie ik was lachten mij uit en wezen op hun voorhoofd niemand…

Druppels zweet likken zich een weg in de rimpels van mijn voorhoofd, om dan langs mijn gezicht, naar beneden aan mijn kin te kietelen. ‘k Ben te lui, om iets uit te spoken, ik blijf liever ondergedoken, in het avond donker, zonder licht, met koelte aan mijn gezicht.…

wis loze mitsen en maren van het voorhoofd veranker je in een stilte van porselein hoor het zwijgen van de hemel laat het glas staan je vulde het met vergetelheid hoor met gesloten ogen de morsetekens van de taal tast naar het licht dat op dat in je ligt lichtjaren zal het duren voordat de duisternis de weg vragen zal…

Als ik wandel door de uitgerekte groene velden dan ruik ik de zwoele zomerlucht; zie ik de vogels op het veld; voel ik het zweet op mijn voorhoofd en mijn warme voeten en benen. Ja, en als er gedachten opkomen in mijn hoofd geef ik ze de zee van ruimte van de uitgestrekte velden die ik voor me zie.…

Met hun voorhoofden tegen elkaar lijken zij een Siamese tweeling hun bedelnappen gevuld met wensen in slaap met de trein naar Lier op de ruiten racen regendruppels als doldwaze, geile spermatozoa tegengesteld aan de reis vooruit weg van de achtervolgingswaanzin boven maakt een camera een opname van de aanwezigen in de treincoupé voor de…

Het geluk, de vred’ en de rust Van de zoete roes die ons nu doordringt En die onze voorhoofden zachtjes kust Met het leven waarvan onze liefde drinkt…