Alle inzendingen over vormen

Vol hart uitgezaagd uit stam van geknotte wilg door kunstenaar de holle vorm verwerd als uil door hart heen plas waarin zwanenpaar zwemt en koost straks met kroost doorboorde geknotte wilg hoe jij gewillig leven blijft jaar na jaar…

Die vorm van bewust zijn Bepaald het leven van alledag Toch zijn we het gelukkigst Als u zich dat niet realiseren mag.…

jouw geharnaste blauw groen en steenrood geschilderd gezicht op het doek kijkt me aan je hoofd valt uiteen in geometrische vormen met contouren zo scherp als de punt van een bajonet een zelfportret in staccato geschilderd een masker dat jou tot een ander maakt ben jij het die ik zie kan ik je anders zien?…

al werd hij door mij gestenigd, gaf ik steeds een nieuwe kans, in twee gelijke gedaanten, verenigd tot een decagram die nijgt naar eenzijdigheid waarover ik mij buig en minzaam zwijg, beschouw het beeld aan de mij voorbestemde norm, stap uit de dubbelvoudige spiegel in het zelf en de schaduwzijde van mijn tijd, die bepaalt de vorm…

het huis van zand spoelde weg toen handen met gieters naderden het schip bracht zichzelf tot zinken toen het voor even de wind zag liggen het schelpdier werd een kraal verloren verhaal toen zand haar bedolven had het vloeibaar goud stolde kreeg de vorm van een kroon de liefde die een treurspel werd…

de vraag uiteraard waarom nog nooit nu wel wij van zee afgeleid over het rechte dijkpad met zicht vanuit den hoge op vernielzucht nieuwbouw villa's doorzonwoningen kris kras garages in wit grijs steen nieuwe barbarij de geest verdreven uit ruige landen even later ging ik vreemd prikkeldraad wegblokkades voorbij op kijkduin naar strand…

Vorm kan niet zonder leegte. Onzin nooit zonder zin. Zwart niet zonder wit. De wereld blijft prachtig mooi, terwijl het almaar grijzer wordt. Achter wolken blijft lang licht.…

Er is een vlindersnelweg aangelegd om vlinders naar een ander bos te lokken. Maar of ze echt wel komen dat blijft gokken, die beestjes zijn toch aan hun bos gehecht. Misschien komt daar ook nog een vijfde baan. Of dat met veel lawaai gepaard zal gaan?…

Laat ze je maar meten Je hoeft niet aan die norm Blijf vooral jezelf Jij hebt je eigen vorm…

Terwijl zij behendig mijn bruin bedrade lijf in door haar gewenste vorm heeft gekneed, laat zij haar roze tong strelend langs mijn wit gesausde mantel glijden, en word ik het slachtoffer van haar pyromane lust hangend aan haar lippen tot ik totaal ben opgebrand en zij kordaat het laatste restje leven uit mij perst…

woorden zijn krom en leeg zij vormen en misleiden steeds verder van de onzegbare werkelijkheid zij verstikken en maken onzichtbaar als een sluier van dikke mist boven de nevel is de leegte: klaar en helder er is geen zicht en niets is er te beluisteren geuren zijn er nooit geweest, en ook de smaak voelt weldadig afwezig hier wordt de…

Soms is het verlangen mooier dan het bezitten zijn dromen heftiger dan elke realiteit soms is haten, écht haten een emotie dieper dan liefde en échte liefde een schijnbare onwerkelijkheid soms, ja soms, is écht leven een vorm van overleven en dan ben je jezelf zomaar heel even kwijt ...…

in haar ogen sluipt verlangen diep verscholen droogt een traan elke dag wil zij leven beloven niet op te geven het gevecht met zichzelf huilt zij elke nacht ontwaken, is morgen hernieuwen in hoop door die blik in de spiegel waar schaduw vergaat verlangen weerkaatst in de vorm van een traan…

Maar dan is er licht Licht van de zuiverste vorm. In mijn poging de herkomst van dit licht te bevatten word ik tegengewerkt door een angst voor het duister de kracht van die angst onderschattend wordt het alleen maar donkerder.…

Letters, vormen woorden, maken zinnen, van wat je zegt. Emoties, maken levendig, geven kleur aan, wat je zegt. Liefde, maakt warmte, geeft gevoel bij, wat je zegt. Verdriet, vormt tranen, beschrijft pijn in, wat je zegt. Schrijven, zeggen, of schreeuwen, wat je zegt blijft hetzelfde....…

langzaam kleurt pijn jouw tatoeages met hart en ziel gezet in jaren overleven waar nu nog ruimte zou moeten zijn blijken vorm en schaduw die te hebben gevuld jouw vooruitziende blik heeft die vrijheid niet willen beperken in samen gaan gaf diepe pijn het onbegrensde groeien aan…

Een steen, puntig van vorm, sneed in zijn vlees. De berg, hoog en gevaarlijk, spijkerhard en messcherp. Hij klom, met teugen, zijn lippen op de fles.…

Uit was getrokken blijven deze lijven zacht en kneedbaar tot ze gegoten zijn en harden in hun bronzen vormen. Later zie ik deze lijven bronzig kijken op hun sokkels naar u en mij, terwijl zij daar voor eeuwig pronkend moeten blijven. Hoedt u voor de lijven, die voor altijd beklijven in de houding waar ze staan.…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

ik heb een raam zonder sterren of zonder enige waarde van jou tot mij en woorden, woorden om te vertellen dat wat ik ben niet meer is tussen steen en wolken vond je mijn naam om m’n ziel te overtuigen de vorm van een open zicht en diep zo diep breken vingers de zomer alvorens die in mij kon dringen en leeg zo leeg wieg…

Slechts gehuld in onschuld sta ik voor je vol vertrouwen in wat komen gaat want onze levens zullen zich vlechten als boomtakken die een koepel vormen tegen regen stormen weren zon doorlaten net als loof zal ons bestaan zich kleuren naar seizoenen van leven tot het laatste lege blad door ons is beschreven…

mijn woorden stel ik niet meer bloot aan deze naamloze wereld ik verslaap nu de poëzie ruggelings in mijn gedachten muze bladert niet meer met plezier het zucht in het versmeltende licht in vormen van geheim gekwetst in oude levenskrachten treft het argeloos mijn hart het sterft als onkruid en in paarse winden zal zij verdwijnen…

hij bouwt zijn eigen wereld met lego en wat play mobiel praat honderd uit geeft alles wat zijn handen maken een ziel knutselt met dimensies speelt met vorm kleur en zwaartekracht lacht als wat hij in gedachten had ook lukt zich laat zien als vliegmachine niets ontgaat hem in zijn grensverleggend spel fundamenten legt hij zelf…

en weer getuigt de nacht de dagen voorbij de gezichten in het licht bedrieglijk in de jij – vorm ik keek mee en naar de wonden boven wenkbrauwen rook de geur, de worsteling van uitgespuwde woorden het geluid trok naar de wolken met een kind, hand in hand het regende wilgenbladeren, in de diepte, dagenlang…

Voor het glas stond een mooie vrouw Ze keek naar de vissen die gracieus en schijnbaar moeiteloos in het water voortbewogen Naar die mooie vormen en die prachtige kleuren Wat een Schoonheid!…

De vormen van je lichaam, de ronding van je billen, al loop je al wat moeizaam, ik zou het niet anders willen. Stilaan word je ouder, al voel jij je nog achttien; je wordt me steeds vertrouwder, en ik blijf je steeds graag zien.…

een ontmoeting met mezelf of wellicht een vorm van tot jezelf komen als in verzwegen dromen een pleister plakken op een zere plek zo blijkt sterrenkijken toch zoveel meer dan naar grote en kleine beren loeren in een hemelse etalage…

Je bood het aan op je hand een vage vorm was te zien je stopte het in mijn mond Lippen op elkaar tot ik slikte de wellust uit mijn oren droop in mijn ogen enkel passie nog Er was geen weg terug behalve dan tussen jouw benen door en later keken we samen naar het licht dat onverwacht uit de aarde kwam…

die deed 't hem Ik ben ook niet blind bevallig haar ronde vormen Ik wilde zo... die grazige weide binnenstormen En...ik schreef -uit 't blote hoofd- dit gedicht Ja liefde... praat me niet van liefde.…

als de golven van de zee is een mensenleven dansend met elkaar vormen wij de oceaan. Dan ben jij de onderstroom dan is het weer die ander samen dragen wij geschiedenis van het menselijk bestaan. Verdriet en vreugd is onze golfslag waar wij eens aan land gaan komen blijft een open vraag…