Alle inzendingen over we op

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan.…

Jongens waren we, we tuurden naar de stenen -- en naar de sterren.…

Wanneer we onszelf verliezen, wat verliezen we dan precies? Verliezen we dan ons leven? Gaan we dan smartelijk, op sterven na, dood? Wie zijn die vaders eigenlijk, die ons nog steeds vertellen, wie we waren, wie we zijn? Waren we ooit in eigendom, van onze eigen moeder, die ons angstig baarde?…

Daar stonden we dan beiden onwennig alsof we ons nooit eerder verloren hadden ik ga dan maar, zei hij heb je nou alles, vroeg ik terwijl ik het vergeten snel in zijn koffer stopte zo treuzelden we ons afscheid dichterbij ga nou maar, ‘t is goed zei ik quasi nonchalant vluchtig keek hij langs mij heen zullen we doen alsof we…

mijn rijkdom zijn mijn jaren jij bent rijk met jouw jonge ziel we zijn beide rijk aan liefde is er genoeg geluk voor ons allebei of moet er nog iets bij dan pluk ik herfstregen voor jou en mij en paraplu laten we als een bodyguard altijd boven ons waken…

we niet uit angst uit een onbekende bron te drinken, bij nacht of ontij, elke teug vergroot de dorst wat iedereen heimelijk in zich bij zich draagt zelfs ongevraagd bij nacht en ontij, raakt alles aan wat wordt getorst het maakt zwaar en tevens vrij die twijfel moeten we dragen, Ook bij nacht en ontij.…

samen staan wij sterk samen kunnen wij alles aan omdat ik van je hou zo dicht bij me zo'n lekker gevoel de kriebels die me geeft de liefde die aan komt drijven die langzaam ons bij elkaar bracht nu we lekker dicht tegen elkaar liggen kunnen we zachtjes verder gaan samen liggen we op bed…

We vroegen hoe laat komt de dood voorbij en ze zeiden we weten het niet, alles is voorbestemd nu en hier dus we weten het niet. Waarom is het zo stil verbaasden we ons, zelfs de klokken slaan hun notie van tijd niet.…

We steken over van de schaduw naar het licht: We bestaan! Maak plaats!…

We zijn onderweg, en we weten: niet één weg -- leidt naar een eindpunt.…

We zullen doorgaan, met de stootkracht van de milde kracht We zullen doorgaan, in de sprakeloze nacht We zullen doorgaan, we zullen doorgaan We zullen doorgaan, tot we samen zijn We zullen doorgaan, met de weifelende zekerheid Om door te gaan, in een sprakeloze tijd We zullen doorgaan, we zullen doorgaan We zullen doorgaan tot we samen…

“We staan stijf van de pillen en de coke”, En door een spandoek vol banale kreten Kan iedereen in Holland dat nu weten: “En hasj gebruiken we natuurlijk ook”. “We zijn zó trots, we horen er nu bij”. Juist - bij de losers van de maatschappij.…

we zijn jong en gedreven we willen van alles maar toen even niks want aan elkaar hadden we genoeg…

We slokken het op, met werken, liefhebben en het gezin. Toch haalt het ons in, omdat het gaat zoals het wil. Ineens valt het stil, zegt het ‘stop.’ We kunnen niet meer mee, we raken achterop. Maar het leven gaat verder, ook wel zonder ons. We kijken het na De stemmen verklinken in de verte en dan valt het stil.…

Uit het ziende oog van de orkaan wie hem raken zal in afzienbare tijd even een niet waarneembare kalmte in een oorverdovende stilte van ingehouden adem, achter de on-aardse schreeuw, verloren energie komt in vervoering barst open, daar openbaart zich de onneembare zwaartekracht uit de diepzee geboren, zoals we…

Die we zijn.…

We communiceren Maar zeggen we iets We kennen de waarheid maar is die altijd oprecht We horen maar luisteren we ook We kijken maar zien we wel We zwijgen maar laten we ook de stilte toe We oordelen maar is die altijd zuiver We maken keuzes maar zijn die werkelijk van ons We hebben rijkdom maar is het wel eerlijk verdeeld We hebben…

maar we zouden niet vergeten dat we hebben gelachen, gelachen hebben we veel en dat zal ik niet vergeten want we hebben gelachen en veel hè?…

waarom zouden we wat we gedaan hebben om vergeving vragen waarom hebben we gedaan wat we moesten doen we deden wat we konden om niet te weten dat we leefden ------------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1999.…

Je weet en vergeet het dat we helden zijn, die hier niet voor hebben gekozen. Maar nu we hier toch zijn... Nu we hier toch zijn.…

we gaan we gaan, het afscheid komt er strakjes aan de tranen prikken in mijn oog ik veeg ze met mijn zakdoek droog we hebben het zo leuk gehad ravotten op het speeltuinpad kattekwaad en spelletjes maar nu is het dus wel welletjes ik zeg je gedag en gedoeg is het niet te laat en niet te vroeg?…

ik ruik en ik zie en ik hoor je, maar je bent er niet, jij ruikt en ziet en hoort me, maar ik ben er niet, we zijn er niet, maar toch wel, ons lichaam verlaten, en onze geest vergaan.…

laten we eenmaal achter de maan kijken om te zien waar het licht vandaan komt laten we eenmaal uit de lucht samenvallen om het logge lichaam in tijd en ruimte te verliezen laten we eenmaal het licht schijnen op het ijzig nog ongevormde hart laten we eenmaal de hemel bestormen en opgaan in een eindeloze sterrenregen…

Kijk, het water ademen waarvan we zijn gemaakt, nog aarzelen onze lippen, eens zullen we elkaar drinken, maar misschien zijn we morgen al te oud.…

Van Tsjechië gaan we natuurlijk winnen Ook Denemarken is een peulenschil Daarna nog even Duitsland op de grill En de finale kan voor ons beginnen Ons team geeft de Azzurri van katoen Dus zijn we virtueel al kampioen…

we moeten naar school. we moeten gaan werken. we moeten trouwen. we moeten kinderen opvoeden. we moeten geld verdienen. we moeten eten en drinken. we moeten ons kleden. we moeten normaal doen. we moeten de actualiteit volgen. we moeten stemmen. we moeten onthaasten. we moeten ergens in geloven. we moeten elkaar respecteren.…

zijn gemaakt en droogt het ziltste zout van ervaring op het gelaat, Kijk om je heen, zoals je bent verstaan, we zijn geen vreemdeling in dit bestaan.…

wat weten we nog van varen op oceanen van bloed de rusteloze blinde wind en onstuimige regens van werelden die anders buigen wat weten we nog van dingen die glanzen maar binnenin duisternis bewaren wat weten we nog van een ochtend luierend in de rozenstruik van een kersentak die aan het raam klopt de trage wind die vluchtig een…

we moeten investeren we moeten sterker staan we moeten ondernemen we moeten dag na dag we moeten produceren we moeten meer en meer we moeten hoger bouwen we moeten naar de maan zo sprak de wijze koning zijn landgenoten toe de dichter keek hem aan met halfgesloten ogen deed twee stappen naar voren en zei toen zijn gedacht we moeten…

Laten we verdwalen in het Snipperbos waar de lianen even lang zijn als je haren Laten we een lans breken, zoden steken en rozen kweken elkaar verhalen vertellen tot het ochtend licht Zullen we muziek maken?…