Alle inzendingen over weg om te gaan

Laat me met rust Laat me gaan Ik wil bij je vandaan Geen gedachte wil ik meer aan je besteden Ik gooi je uit mijn leven En van nu af aan Zal ik mijn weg zonder jou gaan…

Over onbegaanbare wegen wil ik gaan. Dwars door onwetendheid wil ik kennen. Waar diepte onpeilbaar is wil ik staan. Met waarheden sta ik op gespannen voet. Met zekerheden kan ik geen genoegen nemen. In het geloof kan ik onmogelijk geloven. Onmogelijkheden mogen waarheid claimen. Over onbegaanbare wegen wil ik gaan.…

Door het realiseren van een hemel in de heel gewone dingen van ons dagelijks bestaan geef je zin aan het leven zonder ver weg te hoeven gaan.…

Mijn Eigen Leven leiden Is helaas Niet Gewoon Het is Nu nog Vaak Lijden Voor mij Is het Een groot Gevecht Mijn Eigen weg Te kunnen Gaan De prijs Van Het lieve Meisje zijn…

Vierhonderd wegen kan ik gaan: er komt niet een bij jou vandaan. Vierhonderd woorden kan ik vragen: er komt niet een bij jou tot klagen. Tot aan de dag dat het wel was, kon alles zinken in het gras, dat groen en dauwde gras voor gras.…

Wie altijd vóórop wil gaan in 't leven, bemerkt dat achter hem zovelen... naar hetzelfde streven. Sta even stil, en laat hen gaan. Dan ziet U op Uw weg, dat de meesten buiten adem, langs de kant zijn blijven staan. En U kalm en rustig, uw eigen weg kunt blijven gaan.…

Mijn lange schaduw vroeg op de dag achterna Ik word verwacht ze kennen me Er is werk te doen, te bespreken en tussen de woorden door wil ik in gedachten mijn collega's omarmen We zijn samen op weg maar we gaan niet ergens heen en dat is goed…

Veertig dagen om te vinden welke weg we moeten gaan; veertig dagen die ons binden om elkaar weer te verstaan.…

Je gebroken blik, eenzaam en alleen, even zou ik willen vragen, gaan we samen heen? Maar je draait je om, ik laat de spiegel staan, ik zal weer met dat meisje, mijn weg op moeten gaan...…

heen en weer geslingerd verraadt mijn lichaam me vol onbegrip doorsta ik het donkere van mijn zijn afhankelijk geworden van hen die mij uitsluitsel kunnen geven over de weg die ik gaan moet bewandel ik onzeker geplaveide paden tegen muren opbotsend duurt de nacht lang…

De wegen zullen samen gaan, niemand weet wanneer.…

als in 'n glazen doolhof ren ik als geen ander opzoek naar antwoorden die door middel van een immense stilte uitblijven almaar kleiner wordend lijkt de zin des levens te vervagen ondanks de transparantie krabbel ik overeind en vervolg de weg die ik gaan moet…

zal wel moeten gaan duiken in de geboden ruimte geen keus als je niet wil verdrinken op het droge het onbekende bodemloze met een onzichtbaar vangnet van mededogen het laatste stukje voorzichtig proberen te landen op het in zicht komend heldere verfrissende water als een jonge zwaan die nog een lange weg hoopt te gaan in het later…

Verkiezingsstress, ik doe geen oog meer dicht Joe Biden lijkt op weg om te gaan winnen Maar Trump weet vast nog wel iets te verzinnen Waardoor de strijd straks toch weer open ligt Ik denk dat wij niet langer kunnen praten Over zoiets als Verenigde Staten…

Soms begrijp je even niet Waarom alles gaat zoals het gaat En toch weet je diep van binnen Dat het goed is hoe het gaat Soms begrijp je even niet Waarom het zo moet gaan En toch weet je diep van binnen Dat je die weg in moet gaan Soms begrijp je even niet En je voelt ineens een traan En toch weet je diep van binnen Op vertrouwen komt…

Afgelegen in een dor land Alles strak op elkaar geplant Geen zicht van wat voor je ligt Opgeslokt in de menigte Lijkt de toekomst ver van je vandaan Weet je niet welke weg je moet gaan Losbreken van deze gevangenschap Zet je voor jezelf deze grote stap Mensen bloeien waar ruimte is Mensen groeien waar ze de ruimte krijgen Staan als…

Zwetend en vermoeid, je vingernagels verschroeid, door het willen grijpen in het ijle, je laatste krachten zijn weg, te hoog was die spitse berg. Je glijdt weg, je ogen gaan dicht. Je glipt in de vergetelheid naar het mooie verblindend licht.…

Zwetend en vermoeid, je vingernagels verschroeid, door het willen grijpen in het ijle, je laatste krachten zijn weg, te hoog was die spitse berg. Je glijdt weg, je ogen gaan dicht. Je glipt in de vergetelheid naar het mooie verblindend licht.…

Maar we gaan stilaan verder de tocht nog niet volbracht op wegen die nooit meer kruisen langs zwijgende schaduwen tastbaar en hoopvol zilvergerand.…

welke weg die nevel gaan mag eeuwige dwaalster zijn? op aarde bestaan als teer speenkruid strenge woudreus zorgeloze vlinder of Amerika 's regeerder?…

papa vertel verhalen van toen van de oorlog in Indië toen jij nog was heb ik ze niet gehoord want stil bleef jij ver weg moest je gaan om te vechten en wist je jouw kant de goede nu lees ik en weet te laat nu nooit meer zal ik horen jouw stem met verhalen van de oorlog in Indië…

De eerste reactie is schande De tweede is vreugde Jammer dat je elkaar niet eerder hebt ontmoet Vreugde dat je niet te laat bent Geen ziel leeft voor altijd Alle bomen reiken tot aan de hemel Iemand om naar op te kijken Aanbidding, vergetelheid De aarde verteert alles De straf is afwezigheid Verloren En geen weg om te gaan…

zelden heb jij je tranen laten gaan hoewel het water vaak tot je lippen heeft gestaan dan leek je onaangedaan en opende de ramen om de benauwde sfeer snel weg te laten gaan je vermande je hield het hoofd nog even rechter in verder en er zeker niet aan onder door gaan van die kracht had ik nog graag de zachte kant gezien…

Maar ik ken geen betere weg! moet zo gaan als een gebroken bezem de straat door, schoonmakend wat ik niet moet en meenemend wat mij niet meer verlaat, wat me blijft lastigvallen, woorden stokend in de nacht.-…

elk harer poorten zit hij nu langs de kant van de weg, de weg, WEG hij moest gaan, hij moest blijven gaan, de weg terug wordt reeds omgeleid achter zijn rug half werk geen werk en eenzaamheid is zijn eigen dood…

Soms zijn de woorden gelijk strijden ze om de volgorde slepen er de liefde bij en alle verzoekingen zijn los Wij weten dat, mijn muze en ik het verlangen naar elkaar je oude vrouwtjes geur de jonge meisjes lach Er is geen weg terug daarom gaan wij voort stoten elkaar gniffelend aan wij vliegen naar de maan…

je vijvert in rimpelloze rust kaatst hemel haar eigen blauwdruk terug waar beken jou in oorsprong vullen met jeugd en speels onstuimig zijn neem jij hen in bescherming en leidt ze door verwateren naar eigen veiligheid aan jouw boezem is het heerlijk laven voordat zij zich op weg naar zee gaan wagen…

papa, we leren hoe we verliezen omsmeden in overwinning hoe we verdriet kunnen kneden tot het vreugde wordt we ruiken nog altijd de geur van kruiden en jasmijn we horen nog altijd de duiven koeren op het plein papa, we leren om onze tranen hun weg te laten gaan we komen thuis, papa…

In mijn handen draag ik het Wonder voor die terzijde staan, hoog hef ik het licht, waarzonder z'hun weg niet kunnen gaan. Dat met fonklende glans hunner dagen eentonig grauw omhult. Daarom mag ik zelf niet klagen: dat MIJ geen straal verguldt.…

Alle liefde die ik in mijn hart bezat was alles wat ik jou kon geven jij was de liefde waar ik van hield lief, ik had je zo graag hier gehad Ik wil niet meer dromen over niets geen twijfel voelen over ons bestaan mijn hart kan het niet meer verdragen om jou steeds weer weg te zien gaan Ik vertrek voordat de liefde terugkeert om dan te laat…