Alle inzendingen over weggegaan

je speelde in mineur de witte vleugel treurde donkerrode rozen beschaduwden jouw klankbereik je zong voor mij over stilte en wat eeuwigheid de tijd waren we kwijt heb je de hand gereikt nog voor het slotakkoord onze liefde had vermoord met donkerrode rozen zijn we stiltedansend weggegaan de vleugel dichtte zonder vingers…

Een krater is geslagen In de ziel van dit bestaan, Wie ons ten diepste lief was Is voortijdig bij ons weggegaan Voordat we hem konden leren kennen - Tijd die in één mokerslag verslagen is, We zitten met ons tweeën In de leegte van dit moment De tijd van hiervoor en hierna Zijn voorgoed aan de einder verdwenen Voor ons rest voorlopig…

Herinneringen malen door het hoofd in het midden van de nacht Wie had dit ooit geloofd Dit had ik niet verwacht Hij had het mij beloofd we worden samen oud Hij is toch weggegaan het is hier stil en koud De lente doet haar best en maakt een kleurenpracht De roodborst maakt zijn nest ik zie de grote macht Ik denk en .... op het lest zie…

voorgoed onvindbaar Jouw as is zijn weg gegaan zoals jij bij mij bent weggegaan Jouw as krijgt een laatste groet vaarwel mijn lief het ga je goed…

Ik leef hier op het wankele jij praat met mijn echo tot vervelens toe van je evenbeeld zuig ik bloed het moet om wat jij met mij doet hoe lief, je bent niet weggegaan al was ik liever alleen maar niet volstrekt geef me meer zodat ik minder aan je hoef te denken of kom gulzig eten van mijn vormloze gedachten ik lig als een steen schuldig aan…

ook zij herkenden in jou het kind jullie dolden dwaasden samen in lieve lust zij speelden in jouw lach dansten op je blik zagen voor echt wat jij hen met handen gaf je nam ze mee naar alles wat zij wensten vertelde over de grote wereld met zoveel mensen stil zijn wij weggegaan hun ogen keken jou nog dromend na…

Nu zit ik eenzaam op m'n kamer, je bent pas geleden weggegaan, maar ik zal nu sterk zijn, nee, ik laat geen enkele traan. Want ik leef ook zonder jou! Je bent me gewoon niet waard! Maar heel diep van binnen, ben ik toch wel van de kaart...…

meer in je ogen boosheid op je gezicht ik dacht je te kunnen geven wat jij lang niet had gehad je eerlijk kunnen beloven dat ik er voor je was met heel mijn hart de tijd heeft mij geleerd dat jij niet kon vertrouwen dat eerlijkheid en liefde iets is waar je op kon bouwen je hebt mij pijn gedaan en de liefde die ik voor jou had is weggegaan…

in de woonkamer onder het versleten boekenrek wil hij niet meer zitten wachten op morgen de verhalen zijn versleten weggelezen en nooit gebeurd dat heeft ze hem verteld en sinds maanden weet hij dat ze de waarheid sprak alleen niet de zijne ze is weggegaan met alles wat ze hadden behalve de boeken die had ze al gelezen maar nooit meer…

ik voelde haar bui ogen donkerden snel armen schokten in weerklank nog steeg de spanning door het broeierig geluid van haar lage stem zij ontlaadde met wijzende vingers in het oplichten van schuld ik voelde de inslag stond aan de grond genageld verschroeid door haar blik als de donder ben ik weggegaan een reepje zon liet valse…

de motor scheurde geluid in de lucht die dichtsloeg met een serie vacuüm klappers de blinde helm het patserpak met stoere laarzen pasten niet bij de frêle gestalte met bedeesde lach hij heeft de motor maar laten staan is via de achterdeur in alle stilte weggegaan aandacht en bewondering zijn niet zijn deel geworden was…

soms daalt een dichter in de herfst op aarde neer er groeiden voeten aan ogen vol dromen altijd open het besef ik moet gaan het herfstblad volgt de wind danst een laatste dans zingt een lied dat ik kan verstaan jij bent niet te jong gestorven je bent gewoon weer weggegaan er groeiden vleugels aan de wind in je te lichte ogen…

sinds jij bent weggegaan is de aarde niet meer blauw maar eerder koud en kil leeg en stil sinds jij weg bent zonder rede zonder doel zonder betekenis zonder goals sinds jij weg ging draaide de aarde door samen met de maan maar sinds jij weg bent gegaan is mijn wereld blauw maar zonder naam anno....…

Ze heeft hem al zo vaak bij ‘t oud vuil gezet ook nadat hij is weggegaan, ze zoekt haar jas en voelt, de winter komt er aan. Het troost haar dat de dagen korten terwijl ze zucht, ‘er is alweer een jaar voorbij’ en dat het maar weer moet gaan waaien.…

Je stoel staat schuin, ben je al weggegaan. Was jij het? Ik heb de deur niet gehoord, geen naderende stappen, geen geluid dat dempend wegstierf.…

Zij heeft haar nest gemaakt op enkele verdiepingen hoog waar naald de zeebodem raakt zij spant de pees van de boog De vogels zijn weer weggegaan de warmte roept, geur van eten verdeelt herfst het bestaan weven spinnen het vergeten De avond glinstert van het raam licht weerkaatst een halve maan zij fluistert zacht haar naam…

ooit heb ik het donker in je ogen zien bliksemen opkomende tranen die van kwaadheid vervloeien een losbarstende bui waarbij woorden in staccato hun gif hagelen in afwachting van de vallende wind heb ik mij omgedraaid ben weggegaan om jou even de tijd te geven woede af te reageren met regen in een opklarend ogenblik…

Ik weet niet wat ik zeggen moet, Onze liefde is weggegaan. Ik probeer met je te praten, Je doet of ik niet meetel. Je doet of je me haat, Dus nu zeg ik vaarwel.…

Mijn besluit stond vast, en ik ben weggegaan. Zo kon ik met haar niet verder, ik kon 't niet meer aan.…

zou ze het geweten hebben, maria wat haar kind te wachten stond dat hij geboren werd om te lijden overal haat en onbegrip vond zou ze hem even teder hebben bemind gevoed , gekoesterd en beschut had ze beseft welk kruis dit kind nog dragen moest doorheen zijn leven of was ze liever weggegaan naar verre onbekende landen waar niemand wist…

De avond wankelde om mij heen ik praatte en liep uiteen viel om mijn eigen as en wist hoe ver het was Blauw en groen waren de kleuren ik ging door kamers en deuren plots zag ik mij voor een spiegel staan rechtlopend ben ik weggegaan Zo kwam ik tot bedaren er was een trap zelfs de laatste stap Lukte en ik ging voorbij pilaren die nuchter…

de lakens liggen losgewerkt zoals het zwijgen dat wakker wordt wanneer ik 's morgens in bed lig zou ik de gordijnen openschuiven om het gesprek te zien dat we nooit hadden je zien binnenkomen, de kleren op de stoel, weggegaan lach maar, want wat is groter dan de waarheid kleiner dan de hand die je tegen mijn wang hield het troebele…

Jij bent bij mij weggegaan Voor eeuwig en altijd Door jou kwam ik alleen te staan Maar later kreeg jij spijt Jij nam het verkeerde besluit Het is je eigen schuld Jij wil terug maar ik doe niks Want het is over Het is over en uit Ik heb je niet meer nodig Ik hoef je niet meer te zien Je bent nu overbodig Ik heb het te lang aangezien…

het was de diepte niet waar ik zo’n angst voor had maar dat ongewisse het onpeilbaar zwarte van dat gat waar anderen mij de vleugels reiken van pennen en papier sta jij naast me vraagt blijf hier zij wenken aan de overkant met zon en paradijs jij kunt niet vliegen zeg je stil en neemt mij bij de hand samen zijn we weggegaan…

jij bent weggegaan hebt me alleen gelaten het was zo plotseling niemand zag het aan komen niemand had het in de gaten nergens vond je enig gehoor zo velen weten nu juist wel of niet hoe het verder moet gaan allemaal zinloze adviezen immers pijn valt niet te delen maar het ergste van iemand achterlaten of verliezen is dat de wereld door…

Jij onbezonnen Listige liefde Wat heb je toch met mij gedaan Mijn ziel vervuld van dromen Toen stilletjes weer weggegaan Dagdromerij in stille nachten Gevoel blind voor het verstand Gevangen in beelden vol liefde Door passie en tranen overmand Ik dans de tango met mijn vlinders Zweef en val dieper dan ooit tevoren Het is alleen jij,…

net mijn harnas aan de haken in de muur liet mijn handen gaan over de deuken wreef met een olielap het ijzer vette zorgvuldig de lederen delen je vermijdde me aan te kijken omdat je honger had deelde ik het eten soep met geroosterd brood er was immers genoeg je vroeg of je kon blijven voor de nacht en sindsdien ben je niet meer weggegaan…

" Die schone bloem rechtte haar hoofd En keek me treurig aan Ze zei "Wie me liefde heeft beloofd, Is van me weggegaan." Ik zei "M'n bloempje, leef en lach, Heft uw hoofdje met gemak." En ze aanschouwde nog slechts één dag Voordat haar stengel brak…

ik ving je blik en weg was ik liet mijn lichaam staan om in jouw glimlach op te gaan je zweefde naar me toe voelde je zacht raken je lippen waren rood en warm in het smaken zo stonden wij verloren tussen mensen een wereld ging voorbij vol onvervulde wensen de tijd stond stil je oogde ja ik wil en samen zijn we weggegaan onze…

In stilte is hij weggegaan Hij liet zichzelf cremeren en al die poespas hoefde niet dus zó moeten we het accepteren...…