Alle inzendingen over wereld

Reis en aankomst van Nederland Amsterdam-Jordaan naar Gran Canaria; Playa des Ingles De bus van de Marnixstraat zo vertrouwd Schiphol opvallend rustig TUI, de stoelruimte ruimer dan gedacht de vliegreis korter dan op ingesteld Tegenvaller, geen alcoholvrij bier de touringcar, een hele rit met zovele stops Maar dan Dan het Hotel: het Eugenia…

waarom vertoefde ik hier twee nachten heb ik gedroomd in het inner van uw stad mijn woorden geparkeerd in het uitgehongerde hart stof heb ik gezogen pas toen heb ik je aangekleed met mijn poëzie mijn Friese pelgrimstocht door je straten in het begin zul je wachten maar nu ik weg ben zal je aanvaarden dat mijn tweetaligheid ook…

Zo vaak heb ik je gewaarschuwd, je uitgelegd hoe het gaat, hoe de mensen zijn, op deze wijde wereld. Nu kijk je mij aan, je ogen nat van tranen, je voelt je zo machteloos op deze wijde wereld.…

Straks als wij zullen slapen en onze ogen dicht zijn gevallen zullen ergens in de wereld honderden geweerschoten knallen straks als wij zullen slapen en niks om ons heen meer horen zullen er vele mensen sterven en wordt er nieuw leven geboren straks als wij zullen slapen en niets van dit alles bemerken zijn er overal op de wereld mensen…

Klaprozenweide weer een bloedrood bespikkeld oud - oorlogslagveld…

Maar zo is het niet altijd, want de werkelijkheid is dat de mens moeilijk kan delen zeker als het over zijn wereld gaat, toch zijn er mensen die dat wel willen doen zij nemen jou op in hun wereld en delen die met jou. Omdat ik een vriend van je ben loop ik je tegemoet, sla een arm om je heen en deel mijn wereld met jou!…

dat ik ooit vertrekken zal en jij dan nog laat met de hond een rondje maakt, af en toe naar boven kijkt dat ik je pad dan met sterren bestrooi, als vanouds weer naast je loop en jij me nieuwsgierig vraagt of de hemel echt bestaat en ik daar ook gelukkig ben dat ik je dan vertel: de hemel mijn lief was hier op aarde had ik…

onder 't zongebleekte scherm bij de vruchten van zijn teelt ligt hij gapend in de berm wachtend op zijn clienteel vingerkotend wordt geteld hoeveel schapen hij moet scheren wijl de krekels in het veld zonder zorgen concerteren kralen schuiven af en aan distelbossen moet hij maaien langs de huisbaas moet hij gaan en opnieuw het land inzaaien…

LEVEN, zoele omsomberde even inschitterde, in de luchten, de regene, de zachtstrijkgevederde, o leven het gevende altijddoor stillende, o leven dat toch schijnt het altijddoor willende, het inzwevend kameren, het volop verlichtende de wegen, waarlangs gaat het eenzaam uitzwichtende, klaar, nimmer dromende ogenbewegen, armstrekkend leven…

Geweldig genieten zo mooi... ga kijken zo lief...ga voelen Keiharde wereld wij staan er middenin begrijpt niets van wat wij bedoelen…

Bootjes, vissers, fjorden, zicht op eindeloos kabbelend water, waar meeuwen als heer en meester visjes vangen, van de ochtend tot de avond, met hun krijsende doordringende gezangen. Terwijl wij in de stilte zitten, brood delen met de zwanen, aan de overkant houten huisjes op de radio noorse klanken, iemand vraagt of we geloven in Odin!…

'je zoon is in Afrika, Amerika of Azië, misschien in Europa, ja, ergens loopt hij rond', zegt de oudste en eerlijkste bedelaar god wordt nu zo bang, verdrietig en verbitterd, want zijn zoon, zijn dierbaar enig kind, zwerft rond, moederziel alleen in de wrede wereld…

In de platte polder Onder de voortijlende wolken Klieven de wieken Klieven de wieken door de wind Draaien de wieken Eindeloos Hun rondjes Of jaagt juist De wind de wieken Jaagt de wind Eindeloos De wieken rond? Wieken en wind Eindeloos Wieken en wind Eindeloos Wieken Wind Eindeloos Wind…

verloren De warmte wordt koud Eenzaamheid is geboren Niemand die van je houd Tastend in het duister In de uitzichtloze nacht Door een zee van tranen Geen mens meer die lacht In voetsporen van bloed Struikelend over de doden Communicatie onmogelijk Elk leven lijkt verboden Geen eten meer geen water De wanhoop stijgt per uur Hakt de wereld…

Boven de wolken daar reist de wereld, met energie verbonden vormen wij de volken, op de grond onze werkelijkheid, aan tijd gebonden in de hemel rijst het licht, alvorens mijn halve rond…

in de uithoek van wereld schommelt het leven in onverstoorbare draaiingen omtrek nog in louter donker mogelijkheden omspoelen in geduldige suggesties het koestert perspectief het uitzicht in grijpen maar nog aan het oog onttrokken het is er koud haar jas nog in rafels…

De overweldigende natuur zo mooi en zo puur die ons altijd weer raakt maar ook door velen kapot wordt gemaakt zoals het doden van zeehonden, walvissen en niet te vergeten de ontbossingen die de habitat van dieren verstoort om ook maar te zwijgen van zinloze oorlogen waarin onschuldige mensen worden vermoord en rassenhaat wie is daar…

Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel normaal, dat je niet de hele dag hoeft lopen letten op je taal; dat je hardop durft te praten in de tram of in de trein, over wat je stom of slecht vindt, zonder bang te hoeven zijn. Recht op vrije meningsuiting, dat betekent, heel gewoon, dat er niet wordt meegeluisterd naar je eigen telefoon…

Nee, het is niet gemakkelijk om een inktvis met vervangbare inktpatronen te zijn. Gelukkig ben ik dat ook niet. Gek toch, als ik een prullenbak was geweest had ik nooit geweten wie Plato, Aristoteles en Nietzsche waren.…

Het pad dat je neemt is het pad dat je kiest, de dag dat je aarzelt is de dag dat je verliest.…

In de armen van de wereld ligt een gouden parel zacht, wordt daar beschermd door grote handen in het donker van de nacht. Bossen, velden en rivieren, zijn gevangen in hand, in arm, maar ze houden allen stil nu voor de gouden parel daar.…

Daar wordt een dode nooit meteen begraven, Geen stof geveegd. Geen asfalteermachine Dicht gaten in de straat. Daar zijn geen brave Aartstegenstanders van het onvoorziene, Geen bedden, rij aan rij, als serpentine, Waarin ze zieken aan het oog onttrekken. Elk huis vervalt er doodkalm tot ruïne. Elk mens kan er vrijuit op straat verrekken.…

Ashamir komt niet ver, strompelend misschien tot de eerste of tweede rij van jouw zoetgeurende struiken het onfeilbaar digitaal fototoestel vereeuwigt jou, mijn kind, met Ashamir, terwijl hevige schuld, ja schaamte mij overvalt, want niets, nee, niets ben ik of beteken ik, ik bezit niets, laat staan wijsheid, niets begrijp ik van deze wereld…

Niemand van hen, had deze wereld mogen verlaten.. De wereld veranderde in één grote schaduw van rouw.. Iedereen vol angst en verdriet.. We zagen zelfs beelden van springende mensen vanaf dat gebouw.. Alle mensen die hun omgekomen bekende moeten missen.. Zij moeten verder met hun leven.. Vol met hindernissen...…

kijken is zien met grijsgroenoranje ogen wereld in ogenschouw nemen beschouwen…

Ik verdwaal op alle wegen die ze mij willen opdringen. Er is één weg waar ik niet verdwaal dat is op de weg naar mijn Schepper. Deze weg loopt niet in bochten en hier loop je ook geen gevaar. Hier hebben de normen nog waarde die je node mist op een andere weg. Als een rode draad loopt de weg door mijn hele aardse leven heen. Vanaf de…

binnen bij de vissenkom telt een grijsaard de seconden 's avonds eet hij kreeft van dik damast en heft zijn kristal naar niets dan kaarslicht in een spiegel. Op straat de lokroep van de haat langs gelaten tralies, ineengedoken Vietnamezen, de slagregen van de skins. werkeloze fietsen op naar de failliete villa's der gevluchte vaderen.…

Zo snel als gedachten kunnen gaan, reisde ik eeuwen de kosmos rond, totdat ik hem in een hoekje vond en in grote bewondering stil bleef staan. Ik vond een wonderlijk mooie planeet, zacht blauw gekleurd door een oceaan met wat wolkenslierten er tegen aan lag hij op een zwart fluwelen kleed. Op dat kleed met sterren als diamanten draaide…

Vol magie is dit seizoen De kleuren oranje,geel,scharlaken rood Het ontdekkend kind als de dood Een paddestoel vol gif te plukken En stukken mos als bijna echt tapijt Waarboven laatste muggen dansen We raken alledaagsheid kwijt Verliezen ons in het sprookje: herfst.…

niemand ooit bedreigd werd of gepest, kortom: had iedereen het opperbest daar al wat leeft op aard gezond kon blijven, en alles op de wereld glad verliep, waar zou je dan - ik peins behoorlijk diep - een boeiend versje over kunnen schrijven?…