Alle inzendingen over wiegje leven tutgenot

onder donsdeken in een wiegje - smakkend tutgenot…

In dit veilige wiegje. Bij je moeder. Bij je vader. Bij je zusje. Bij ons. Lief Mijntje.…

gerust in den nacht Moedertje houdt bij het wiegje de wacht Morgen begint dan opnieuw onze pret Als Moe de kinderen weer haalt uit hun bed…

of heb je nooit kunnen bespeuren hoe een nieuw leven in een wiegje lag? Het leven zelf is een groot wonder wat vreemd dat men dit niet ziet of is het niet bijzonder dat het wonder jou beziet?…

- Weer ze uit uw leven!’ Zo hoor ik stemmen. - Wrede werkelijkheid Is 't, die van 't wiegje naar het graf U leidt, Wat kunnen dromen U voor 't leven geven? - En tóch, tóch acht ik ze mijn hoogste goed, Die dromen.…

Het nestje schuilt op 't dak En 't wiegje schuilt er onder; En beide door Gods oog bewaakt, Is dit geen liefdrijk wonder!…

Met je blauwe kopje Lig je hartverscheurend Te krijsen in je Wiegje van glas - Ik zeg, terwijl ik Mijn hand door Het luikje steek En probeer jou voor Het eerst in mijn Leven aan te raken, Hier is je papa, Jongen, je eigen pa, Het helpt niet, Je blijft krijsen, Je ontroert me, En toch is 't Een ontroering als Een soort…

in het miniatuurhuis slaapt een baby van ivoor in een zilveren wiegje in de keuken koken we met blinkend gepoetste zilveren pannetjes alles is veel voor wie niet verwacht…

ik hoorde een geluid ik keek achter me en voor me maar ik zag niet wat ik hoorde toen keek ik opzij en daar lag jij in je wiegje zo teer en klein jij zal altijd mijn liefste zijn…

Er drupten tranen als ze zong: 'Van 't schommelend wiegje in 't bloeiende hout. Een wiegje met bloemengordijntjes.' zo melodieus, zo fijntjes. 't Had niets met kunst te maken. Maar 't was eigenlijk veel meer. Iets met een grote K. zij was het die ons hart kon raken.…

Je belooft te komen in een roze of een blauwe droom jouw wiegje staat al op een troon Een engeltje is reeds aan het waken en zal je met Zijn rijke zegen door het leven blijven dragen. Wij gaan je met liefde omringen nu je ons hart onverpoosd laat zingen.…

150 slagen per minuut ’t is de hartslag van een kind van nieuw leven, razendsnelle tekens die er worden doorgegeven door een kloppend hartje dat al wordt bemind Met zijn ouders en hun dromen en met tederheid en liefde voor ‘t nog ongeboren kind wachten allen op de dag dat zijn nieuwe wereld er zal komen en het kind ons bij zijn wiegje…

ik wil je door het leven leiden aan mijn hand. Je broertjes zijn verliefd op hun kleine zusje. Als je in je wiegje ligt geven ze nog even een kusje. Je bent zo mooi en zo puur en zacht. Lieveling je bent onze bijzondere kracht…

Er hangt een wiegje in de struiken waarin een piepklein eitje wacht op warmte van het moederdons op het gazon strekt zich voldaan de kater van de buren uit ze zijn niet thuis dus zoekt het dier zijn heil bij ons…

Mijn vader en moeder mijn zusje zo blij ik lig in mijn wiegje tevreden te zijn moet wel wennen aan geuren en kleuren geluiden en licht voel wel! de liefde van hen om mij heen.…

Ach neen; zij 't wiegje nog zo zacht, 't Moet toch langs wilde baren, Gelijk een scheepje met zijn vracht, Bij mist en nacht, De levensstroom bevaren.…

en dan nu de vloeibare oogst verbeteren tot meer in zachte massa’s rozen leggen, weerbaar door doorns- maar toch hun geur vertelt van ooit uitgesproken rood verkleurt het roze beeld van kinderhandjes rond hun zuigdot, waar wat suiker zoetig om dit leven vraagt een wiegje waagt te staan in lang vergeten kamers tot de sloophamers der…

Mijn gedachten verdwijnen met de wind Ik dacht aan mijn gestorven kleinkind Bij haar kon ik mijn liefde niet kwijt 5 uur hadden wij samen maar de tijd Toen werd je ons ontnomen Nu kan ik alleen nog maar van je dromen Waarom, moest het zo zijn Het verlies doet zo een pijn…

Kijkend naar je in je wiegje, zo klein. Zijn we Hem dankbaar dat je ons kindje mag zijn.…

Perelke in een wiegje klein Het kindeke als een briljanten zonneschijn Het perelke in een oester dat ik zomaar koester Het schelpke dat beschermen moet Buigt zich over 't prille leven toe Bij het opengaan Het perelke perst zijn oogjes toe Te onwezelijk al dat licht Teveel al die bewondering voor het perelke klein 't Wil nog liever geborgen…

De boom verwondert zich in stilte buigt haar groene lover in ontzag zorgzaam over het prille leven dat in haar armen werd gedreven op die zomers mooie lentedag…

vertederd kijkt ze in het wiegje naar het kindje uit haar schoot ze schoof een generatie op haar baby ademt lief en zoet de handjes voelen teer en klein het huidje zachter dan satijn als moeder niet onsterfelijk blijkt zal`t kind uit haar nooit kind meer zijn ook dat schuift dan een plaatsje op…

Zijn wiegje zal lang in het huis nog gedijen zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan. de hemel zal zich in blauwheid verblijden als Hij door zijn rijk ziet een nieuw engeltje gaan.…

Zijn wiegje zal lang in huis nog gedijen en zijn kruisje zal eeuwig in de lentetuin staan. de hemel zal zich in blauwheid verblijden als Hij door zijn rijk ziet een nieuw engeltje gaan.…

Je ligt zo stil in je wiegje Ik kijk met vertederde blik op jou neer. Mijn engel tranen lopen over mijn warme wangen, ik weet het niet meer. Je kwam op de wereld, zo klein, zo zacht, maar je schreeuw kwam te laat. De zuurstof naar je hoofdje had gefaald.…

Als een zonnestraaltje Kwam je in mijn leven Met chocolade ogen En krullend haar Je bracht zoveel blijheid mee En je lag daar in je wiegje zo tevre Huilen deed je bijna niet Een blijde lach is wat ik zie Voor je grote zus soms een bezwaar Maar daar maakte je het ook naar Je trok erg graag aan haar haar Maar kreeg bij haar altijd alles…

Trappelend van ongeduld, nog even wachten groei is zichtbaar aan de buitenkant Niet wetend wat we kunnen verwachten of wat er straks in het wiegje belandt Zeker is dat je welkom bent en dat je met liefde wordt omhangen Ons geluk is ongekend je stilt ons diepste verlangen Een wens staat op uitkomen nog even geduld Het overtreft onze stoutste…

Het wiegje blijft altijd onbeslapen en oogjes voor altijd gesloten voor jullie geen uitgestrekte handjes maar in stilte veel tranen vergoten.…

Zo noemen ze mij, zo spreken ze me aan en zo was de naam van de baby met de fragiele beentjes in het wiegje dat ome Guus getimmerd had: de beentjes spartelden op het lakentje; inderdaad een teken van kwetsbaarheid, aangeboren kwetsbaarheid die mij bleef vergezellen, die mij blokkeerde, die rotsblokken wierp in de rivier van mijn leven waar het water…

Oh Nederland, waar eens mijn wiegje stond. Vaak denk ik aan vroeger terug, maar de tijd gaat veel te vlug. Oh Nederland, waar een glimlach nog volstond en op het matje bij de deur nog "Welkom" stond. Nederland, wat gebeurt er toch met jou, als alles zo verandert, alles waar ik van hou.…