weet je nog hoe we
alles samen schreven
met hagelwitte woorden
op het nachtzwarte blad
en je vroeg me of je ooit
een plekje krijgen zou
in deze dundruk zodat je
me kunt vergezellen
in alle nieuwe tijden
op weg naar nergens heen
mijn ongekroonde koning
der witregels, zei je, en je zoende
me troostend om het grapje
en stilaan moest…
In witregels van het leven
Staan dikwijls zo vele woorden
Met onzichtbare inkt geschreven
Over pijn of vreugde in veel akkoorden
Slechts in onze ogen staan de lijnen
Waarop geluidloos geschreven staat
En die de waarheid steeds beschijnen
Die aan ’t licht komt vroeg of laat
In die onzichtbare levenswoorden
Die steeds vragen om liefde en begrip…
om niet en renteloos te leen
slechts bereikbaar over een smalle strook
geplaveid met de toon en het timbre
van volle tintelende klanken
en de kleuring van het ongeëvenaarde
vleugelslagen geboren uit zebrapatronen
ouverture van een spektakelstuk
lichtgewichtvezels om te zweven
wankel wiegend op het lome licht
het woont in vraagtekens en witregels…
bed met geurige bloemen
we sluiten de gordijnen
als de loodgrijze regen
de aarde zoekt
leg je maar neer, liefste
op het zachte bloemenbed
laat ons
de bewogen tijd bezweren
en reizen
reizen op papier
we planten een boom, liefste
in de tuin van traag
tikkende stilte
ons tijdperk
van het woord
is voorgoed voorbij
we zien de witregel…
Hoe laat je de rest in witregels vergeten.
Hebben alle partijen vleugels en zij enkel vlerken?
Hij weet hij had bloemen kunnen laten bezorgen
gedichten kunnen schrijven
kunnen schilderen maar beleeft een nachtmerrie,
iets dat een tong afbijt, leven op de hals haalt.
Hoe zeg je wat zwart op wit al gedrukt stond.…
Woorden snijdt zij nu in tweëen
stampt geen komma's meer in de zin
zelfs punten krijgen de kans niet
die smijt zij gewoon ergens middenin
hele volzinnen bouwen obstakels
cementdicht volgt er geen woord
ieder gedicht is een illusie
elke droom wordt toch vermoord
niet de strofes zullen knellen
noch de witregels daar tussenin
nee totaal…
onzichtbaar ben ik geworden
geleidelijk zoals dat heet
steeds minder en minder
mensen zagen mij nog staan
(straks zijn er zelfs geen regels meer
behalve dan de witte:
een vers van witregels
witregellasso's)
onzichtbaar ben ik en ik
loop door boekhandels
en bibliotheken, ongezien
pagina's uit werken scheurend
(de woorden gaan zich…
beschreven papier dan wel te verstaan
je hoort dan woorden woorden schreeuwen
zinnen vol liefde worden zinnen vol pijn
en in flarden valt alles op het ivoorwitte naakt
ik durf haar bijna niet te vragen hoe het voelt
al die verschillende woorden, zuchtend en stervend
ze sterven alleen, hebben geen zin die hen verbindt
de witregel is misschien…
213
Bezig met laden