Alle inzendingen over witte bruggetje

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van de gebalde vuist wit de gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit het roerloze doek dat leeg op beelden in pigmenten wacht wit is de razende storm die…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

De vijver waarin ik gisteren viel, omdat het bruggetje glad was, deed de kikkervisjes schrikken. Deed de dichter beseffen, dat hij ooit als foetus, een kikkervisje was. Ik schrok en kroop aan land, omdat ik heel lang geleden, mijn kieuwen had verloren. Geen koudbloedige kikker, maar wijs geworden was.…

In romantische sferen Samen het leven adoreren In romantiek met nostalgie Hij bracht haar een liefdeslied Hij zag haar op het bruggetje staan Roeide naar haar spontaan De glimlach in haar ogen Romantische sferen maakte zo bewogen Varend over de lieflijke rivier Langs rododendrons, wilgen en populieren Waar de wildernis welig tierde En…

op zo'n betraand bruggetje is het goed kusjes plaatsen denk lammetje lammetje en temee snokt het lente onder je hemd, ai! zong ik (dat hij welkom was was zeker) ...u bent los -------------------------------- uit: 'De memen van Larar', 2002.…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

beek Glinsterspiegels die samenkomen Stroming die je nakeek Dubbelloofvarens aan de oeverkant groeiend In een zweem van zacht groene lagen Het water zal hier langzaam vloeien Voorjaarsgeuren innerlijk behagen Een beek die zoveel schoonheid geeft Waar libellen wieken boven de beek Menig schilder heeft zich hier ingeleefd En zij bij het bruggetje…

tijd waarmee uw diepste wordt beschenen Maar het is toch wit-op-wit - zei ik en draaide me opzij maar de man die het mij zei leek met mijn laatste woord verdwenen In verbazing bleef ik achter met dit ene schilderij dat mijn verbijstering trotseerde witte veertjes had gerezen en ik dacht er aan de man aan wat hij zei - wie hij kon wezen…

Ze zijn bijzonder zeldzaam – witte hazen; Toch is hier in de buurt zo’n beest gespot, Een vreemd gekleurde speling van het lot, Al zou het mij daarom ook niet verbazen Wanneer het Michael Jackson is gegeven Dat hij die haas is in zijn volgend leven.…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

En face kijk ik in mooie ogen En profil loop ik op het bruggetje van jouw neus Van voren de twinkeling van terzijde de diepte Via jouw wangen bereik ik jouw mond Voluptueus, zogenoemd wellus- tig slash wulps zijn jouw gestifte lippen die ik ken van jouw kussen Mijn wandeling vordert zeer gestaag Jouw hals echter is mijn eindstation Zeker…

Het wil nog steeds niet bij me binnenkomen Dat deze lompe patser en proleet Het volgend jaar 'Your Excellency' heet Misschien verdwijnen straks de boze dromen Maar hoe hij naast Obama trekkebekt Zit daar vooral de 'President Erect'…

Met dank aan dertig millimeter regen, Een witte kerst is niet altijd een zegen.…

Ik schrik me dood want Ariël wordt zwart Kan ik mijzelf nog wel in haar herkennen Ik weet niet of ik daar wel aan kan wennen En is het te verdragen voor mijn hart Gelukkig heb ik nog wat Ariel Met twee capsules lukt het zeker wel…

op de vouw van zwart kierde licht in vlakke velden speelde pluis als wervelende helden in warm stijgende lucht zij zwermden geen grandioze vlucht alleen de eenling danste wit terug…

'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op de grond -…

welkom in de wereld van vele tinten zwart kijk even rustig rond op je gemak kijk en beslis of je de brenger van verlichting wilt zijn op dit scheepswrak…

Papier spiegelglas water dat was vóór de geest De ziel van dit blad is de witheid geweest en de pijn is de pen die geheimen uitlekt Desondanks geneest: gewicht contra gewicht dichter contra gedicht pupil, blinde vlek.…