Alle inzendingen over witte nonnen

Ik lig klaarwakker in een hagelwitte nacht, onherbergzaam als een wijde oceaan. Ik kijk naar buiten en de sneeuw valt zacht op de vaart die wordt beschenen door de maan. Ik denk aan de mensen die ik zelden kan behagen. En ook wel aan mijn moeder die in haar duizend vragen wil weten hoe het werkelijk met me gaat. Dat ik eigenlijk nooit antwoord…

als je kon was je weer een vlinder wit helemaal in 't wit je fladderde als je kon je dartelde boven lavendel blauw heel diep blauw als ik kon vond ik opnieuw de liefde uit licht ik omvormde licht tot goud ik sprokkelde schonk het je bladgoud voor de liefde nooit te oud…

De pastoriemuur is van een soort wit dat mild en zacht een brokje stilte pacht een wit dat met kamille langs een korenakker eenvoud deelt een wit dat als een haagwinde zich aan de zon blootgeeft hier kom ik graag de ingangspoort met ronde boog is altijd open er staat een uitgebloeide blauwe regen…

wit was de jurk wit de vlag wit was de woede wit het licht, wit de zon die het zicht ontnam wit de handen in de zakken wit de schilder wit ook het doek wachtend op pigmenten wit de mistflarden, wit het gezicht met haar verre blik wit ook, de geesten, het huilen van de storm die gebroken, zijns gelijke niet vond.…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

Maandag- ochtend fris vlier in bloei seringen in het witste wit fluitenkruid dove netel en jasmijn zo edel…

Zo klaar was lang niet meer het water van de gracht er dreef een zwaan zo wit als had zij het kasteel gepacht…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van de gebalde vuist wit de gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit het roerloze doek dat leeg op beelden in pigmenten wacht wit is de razende storm die…

jou vergeten in witte bloemen vullen lege dromen de dag verloren in witte wolken van verdorven donkere nachten lachte jij blijf nog even wachten tot ik mij terugvind in jou in mij…

Ze hadden mooie slanke benen alle drie ze waren twintig de tafeltjes waren wit de stoeltjes ook ze blonken…

Van een zomerblauw zou ik je kunnen weet je van een rozenrood ik zou je van veel wit en geel en violet nog meer van aubergines van dat mooiogend blinkend van dat glanzend zwart ik zou je van veel groen en weet je ik zou je van dat dat felle lila lavendel op een border netjes in de rij en van sneeuwwitte anjers zie er is veel…

Witte donderdag de rhododendron bloeit wit bewolkte hemel…

Nachtelijke schaduw geeft stilte diepere voelbare emoties duurzamer in innerlijk dan het winterse witte van het vergeten daglicht alle zinnen die je proeft vormen een zelfgeschreven maanbrief een groot verlangen naar een droom.…

wit is de jurk in het stille ochtendlicht wit de wapperende vlag uit de kapot geschoten muur wit de woedende knokkels van vastgesnoerde vuisten wit zijn gevangen geesten in een web van rokerige mist wit is het gelaat dat in de ijle verte staart wit is het lege doek dat wacht op beelden en pigmenten wit de gierende storm…

('n Kannibaal zonder poen maakte nonnen van kant en hij opende toen een non-foodrestaurant.) Een pastoor, een gebed of godsdienstig getover: ik schrijf met veel pret een gedichtje erover.…

Daar is, in iedere zuster-cel, Bij 't ronken van de wekker-bel, Een vaag gerucht begonnen: 't Is 't mommel- momp'len van gebeden, De kloosterkerk wacht beneden, Heur stille, vroege nonnen.…

Waar Turnhouters en vele muggen meer dan drie honderd jaar geleden eens niet van de vluggen bleken wordt nu eerst in alle rust gekeken of rook misschien zwermt zodat er weet is wat men blust Men leeft er traag maar stoer indoor op een adventureparcours met tunnel tussen paters en nonnen om de bil te kussen van Madelonne en kansarm speelt…

Mijn protégé bezat een scherpe geest Ze ijsde van het klooster met zijn nonnen Zij in habijt, in plaats van in japonnen Nee, dat zou eeuwig zonde zijn geweest Ze had geen geld, familie, was verweesd Ik heb me op een oplossing bezonnen Ik, kreupele, heb haar voor mij gewonnen Ik nam haar mee naar elk gegeven feest Ze heeft Madame de Monteban…

Hoe wit die sneeuw die dwarrelt langs de wegen, die sneeuw die smetteloos de daken wil versieren, die sneeuw die stil, behoedzaam alles dekt: de mensen, planten en de dieren, Niets is hier nog bevlekt, alleen het wit mag blijven al is het maar heel even, dit leven in al zijn onschuld hier en nu.…

't Was Daan, die met een van de nonnen een strippokerspel was begonnen. Ten slotte had Daan al z'n kleren nog aan, dus als aanhouder had-ie gewonnen. Haar ziend wou hij met 'r verkeren. In haast ging-ie zelf uit de kleren. De non dacht toen: 'Jezus, gemeenschap des vlezes is iets wat ik graag wil proberen!'…

tijd waarmee uw diepste wordt beschenen Maar het is toch wit-op-wit - zei ik en draaide me opzij maar de man die het mij zei leek met mijn laatste woord verdwenen In verbazing bleef ik achter met dit ene schilderij dat mijn verbijstering trotseerde witte veertjes had gerezen en ik dacht er aan de man aan wat hij zei - wie hij kon wezen…

Ze zijn bijzonder zeldzaam – witte hazen; Toch is hier in de buurt zo’n beest gespot, Een vreemd gekleurde speling van het lot, Al zou het mij daarom ook niet verbazen Wanneer het Michael Jackson is gegeven Dat hij die haas is in zijn volgend leven.…

Hoe van de boom Twee takken werden Afgebroken, ruimte Gemaakt werd voor Jong leven, nieuwe Uitlopers de kans geeft Om te groenen, ook al Is het maar voor even, Want al wat groent Trekt naar elkaar toe In weer een nieuw leven…

Ik wil leven, dus moet ik het leven wel prijzen, ook onze zotheid dat we plezier maken en kinderen krijgen, onbevangen en blind voor de hardheid van ons bestaan en van de mensen hun tekortschieten, dwalingen en bedrog, ja, onze vlucht voor elkaars agressie en wreedheid Zonder idealen wil ik nog steeds meer van het leven ontdekken sta…

Het wil nog steeds niet bij me binnenkomen Dat deze lompe patser en proleet Het volgend jaar 'Your Excellency' heet Misschien verdwijnen straks de boze dromen Maar hoe hij naast Obama trekkebekt Zit daar vooral de 'President Erect'…

Met dank aan dertig millimeter regen, Een witte kerst is niet altijd een zegen.…

Ik schrik me dood want Ariël wordt zwart Kan ik mijzelf nog wel in haar herkennen Ik weet niet of ik daar wel aan kan wennen En is het te verdragen voor mijn hart Gelukkig heb ik nog wat Ariel Met twee capsules lukt het zeker wel…

Ik weet nog dat ik naar het poepekak schooltje ging wat was ik nog maar twee of drie jaar bij nonnen in zwarte jurken in een akelig grauw gebouw zaten we angstig bijeen gepropt in mijn blauwe korte broekje waar ik in piste op dat stoeltje waar het vanaf liep op de splinterige waaiboomhouten vieze vloer het licht kwam…

'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op de grond -…

welkom in de wereld van vele tinten zwart kijk even rustig rond op je gemak kijk en beslis of je de brenger van verlichting wilt zijn op dit scheepswrak…