Alle inzendingen over witte slip

fietsen twee wielen witte benen beurtelings trappend naar ver vooruit fietsvakantie…

twee lijnen en een lat een gom en een verfspat wit papier verfrommeld onbegrijpbaar schoon…

paardenbloem jouw zaad wit doorschijnende bol wind: neem me mee blazen!…

En naast haar in het witte kastje is alles wat ze nog bezit, geborgen in haar damestasje.…

de vulpen is bleek het potlood van streek de vlakgom denkt shit het papier ziet zo wit…

zag licht spelen in glas stralen weerkaatsten andere braken verlieten in kleur wat wit was…

ooievaar grote vogel wit, zwarte staart balanceert op kop lantaarnpaal circusartiest…

en ik veeg de rimpeling weg met vingers die herinneren om dat te doen wat nodig is en ik draai de tol in mij zwart-wit…

een reiger zo droom ik de dagen door een reiger grijs van rug en wit van buik wachtend op een rimpeling…

Witte schermbloemen uitzinnig mooi eenvoudig, maar straks weer voorbij. Haiku (na wandeling)…

Een zwart-wit gehuppel dat zich telkens weer weergaloos een gat boort in de lucht eigenhandig…

nergens zwevend in niets kleuren zonder licht ochtend wit sneeuwvlokken slapend woordeloos zonder te kussen…

's Nachts glimt het sneeuwveld; warm liggen zwarte schapen in dat reine wit.…

Over wijde sneeuw zweven zeven zwanen voort: stil én zingend wit.…

zou je het wit lezen als een gedicht een ode aan jou? zou je het bewaren als ik het niet verklanken kan?…

in de polder legde iemand je ijzeren ziel zachtjes tussen witte schermbloemen minutenlang was je gelukkig…

overspoeld door de chaos van badkamerlicht het zeemeerminnengezicht pakt mijn witte wangen beet ze vraagt me hoe ik heet…

Paniek vonkt binnen de witte randen om de ogen. Pikt in willekeur al vallend naar het lichtrode. Hier is de houten duif niet voor gemaakt. Rustig snavelen tussen de stoppels van een wijd veld is zijn bestemming. De witte nekvlekken blinkend in het licht.…

Wit is het weer Kou slaakt een zucht De bomen zilvergrijs getint Vogels vliegen af en aan Winterwit maakt mij kind Laat mij dromen van het land Sloten ijzig, winterpret Lang geleden toch dichtbij Wit is het weer Kou geeft me kracht Warm mijn kleine knuistje In mijn vaders hand En zie hoe hij naar me lacht…

aan de rand van mijn wereld hangen witte vogels krijsend in de wind hun schaduwen ijlen over het wit van de bruisende zee op het strand is rillend schuim achtergelaten door de golven op hun terugweg naar de eeuwigheid alleen in de altijddurende deining het fluiten van de ijskoude wind het bulderen van het water straks ben ik weer…

de nacht is mijn kat op trage poten ze woont in een wit kasteel met dikke muren die kluisteren als we buigen naar zware wind sterrenbeelden vallen uiteen in ovale ogen breder dan de maan het verre licht, fijn wit zand ooit valt alles uit elkaar zweeft alles zacht met iedereen ik raak de dag hij is van steen…

jij bloeit bundels wit in het groen van leven niet de licht verteerbare kost maar het exceptionele deelt wondertjes van laaiend vuur tot aan de diepste smart fileert de dagelijkse zaken legt excessen snel apart waar leven bloedt op het scherpst van de snede heb jij in rood de bloei en dood in bundels wit beschreven…

Een hart van brandende kaarsen Een hart van witte wolken Een witte roos Een ondergaande zon een goude glans Rode tranen Een rode roos Warmte Een sterren hemel Een hart van liefde uit zee zoute tranen Handen samen Warm zand De zee zingt Ogen spreken Een weerspiegeling Een weerkaatsing Een evenwicht…

witte kuif…

omringd door witte toppen sluierwit op morgenrood, lees ik vanuit een diep ravijn op het randje van de dood, zwaar hijgend, met gebroken ribben een tikje pips in het gelaat, getroffen door een felle pijnscheut in bijna doodgevroren staat gelijkmoedig wachtend op mijn lot, lees ik dus boven witte toppen in slaperige sluierwolken: "Grüss…

het is stil ik heb geen muziek maar enkel mijn woorden ze lijken nog zwarter op wit kan kleuren niet vinden door chaos die heerst want onrust sfeert weer in alle gebeuren je zult me verstaan als woorden ontdaan zijn van letters die storen en zinnen in warmte worden geboren dan zal ik je raken met muziek zwart op wit in…

ik vouw gedachten tot witte vogels van papier beschrijf emoties kleur met stilte op a-vier ze drijven op de wind gaan omhoog op wat thermiek ze zullen landen in de open handen van het lezende publiek dan gaan letters woorden dansen in zinnen vol plezier u zult de zachte melodieën horen van mijn witte vogels hier…

Zorg liever voor de bijkans uitgestorven Bengaalse tijger...was die uitgezworven, Zijn ijsbeer, witte neushoorn reeds verleden? Ach, blank of wit of zwart, doet het ertoe? Ik hou het op Imagine en #metoo…

dan witte wij…

de totaal witte kamer, jij, ik…