Alle inzendingen over wond tot op bot door

Je hebt mijn basten afgepeld het verwondde het vel over mijn benen hoe kwetsbaar ongekorven hout in mijn jaarringen verteld door eigen bijl en schaaf geschonden in onbewerkte en ruwe staat, wat terugslaat naar eigen schenen en verwijst naar oude wonden.…

terug de botte natte keien die naar adem komen happen als vermanende vingers vanonder de pleister ondanks het stouwen de sneeuwpap…

Verkiezingsstress, ik doe geen oog meer dicht Joe Biden lijkt op weg om te gaan winnen Maar Trump weet vast nog wel iets te verzinnen Waardoor de strijd straks toch weer open ligt Ik denk dat wij niet langer kunnen praten Over zoiets als Verenigde Staten…

Het Koningslied die is zo afgekraakt door elitère, nare russensenten Betaal het hoongelag maar met hun centen Hun hebben zelf nog nooit een lied gekwaakt Als dat het hele volk straks mooi gaat zingen Staan die hun vuile wassen uit te vringen…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

Een rugzak en een schoen zijn er gevonden, Ook beider DNA en een stuk bot. Er is nu zekerheid omtrent hun lot, Maar vragen blijven en ook open wonden. Lisanne en haar reisgenote Kris… Mijn God, wat ging in Panama veel mis.…

ach ik ben oud niet alle wonden kunnen nog helen al meer littekens heb ik nu dan huid maar jij blijft jong althans in mijn ogen ook al evenaar je bijna al mijn jaren je zonnestraalt me door de donkere nacht bedekt rauwe wonden met een fluwelen korst je lach stilt de pijn van botte messen die het lange leven almeer in me stak…

Ontelbare gaten van tig tatoeages Opperhuid helemaal, lederhuid half Permeabel, niets helpt tegen jeuk, zelfs geen zalf Wie mooi wil zijn lijdt, zonder oliemassages Wie sieren zijn torso, z'n rug en z'n armen Zijn 't dagpauwoogvlinders ontwaakt in de nacht Of papillontjoems waar hij stiekem naar smacht Als koudvuur dat zijn blanke pit moet…

Als je denkt: "ik ben verslagen", is de nederlaag een feit. Als je denkt:ik zal niet versagen", win je op den duur de strijd. Als je denkt: "ik kan het niet halen", is de tegenslag op til, want het overslaan der schalen, hangt voornamelijk af van wil. Moedelozen gaan ten onder, door hun twijfel, door hun vrees. Vechters winnen, door…

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

Vergeten en vergeven komt makkelijk over de lippen, maar ik kan het niet want deze wonde liefste, is tot op het bot gegaan. Het zien van je lijden doet ook mij pijn, zodat we dan -in ons verdriet- toch weer met z'n tweeën zijn. Kom, neem afscheid, ga nu maar morgen moet het -naar dat schijnt- alweer wat beter gaan.…

nodig omdat je er niet achter stond zijn ze nu overbodig neem je brieven van mij af leugens die ik bewaarde omdat je nooit echt om mij gaf zijn ze nu zonder waarde zeg je vrienden waar je bent ik heb ze nooit gemogen ze hebben mij niet echt gekend maar wel teveel bedrogen neem je foto van de muur ik kan er niet naar kijken… of wonden…

Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen weten dat je weer bloedt en jouw bloed hun angsten laat verdwijnen in hun trouwe littekens die geen wonden meer zullen worden.…

Wonden die, niet zichtbaar geslagen aanvoelen, schrijnen de ziel.…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

De wond in de moederschoot Er is geen diepere wonde Een oneindig verlangen Naar wat niet zal zijn Verlies in het diepste van de ziel Door eeuwen heen Totdat het puzzelstukje past In het raadsel van het leven…

morgenstond ....ochtendzon een bootje dwalend op de golven en de wind... steeds zoekend.. naar jou.. naar jou mijn kind.…

Abe op zijn noppen spijkerharde tegendraadse koppen klunen, skûtsje, wad en kievitseieren met zwijgzaamheid als deugd en niet als kwelling doch toen zij sprak veranderde gestaag de droomvrouw op de veerboot naar Terschelling die klanken konden maar uit één plaats komen daar stond mijn oude buurvrouw uit Den Haag door dromen was ik in de boot…

De arts grijpt een mes en ik je hand Het oog opent zich tot op het bot, jij blikt stil terug De dood vlucht voor bloed, de arts snijdt in wat de wond opvreet. Onze kennis is gebaseerd op dingen die hetzelfde zijn, niet op wat anders is De dag erop heeft mijn moeder op dezelfde plek opeens een wond.…

Ik moet me vaak bedaren voor gezworen haat, vergaar het spoor waar ikzelf om vroeg, laat de daden stromen op nog niet gedichte wonden, bewoon het streven om niet in wraak te leven, het bloed blijft niet geronnen, het stroomt oprecht over kale botten en maakt me levensecht. Uit de bundel: 'Slip op de tong' (pama)…

broeien als een haard die niet wil doven tot uitspraken eruptief de wonden schoonspoelen en onderhuids desinfecteren…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

De wonden zijn dieper dan ze lijken. En ondanks dat het is wat ik het liefste wil, Wil ik niet langer meer zo zijn…

ik kan pijn proeven de bloederige smaak van verscheurend vlees doorweekt met een gekerm van druipende overdaad die langzame slachting waar bot gesneden het mes almaar dieper de wonde bewerkt mijn stervende schreeuw in het laatste gereutel vrij van gevoel als echo weerkaatst en alles verstomd in die bruisende smaak waar langzaam…

de boom is hoog en dik al menig jaar oud een prachtig stukje hout kappen dus de botte bijl gaat erin scherp als een mes het woud huilt in bes een geldklus na ons de zondvloed zo wordt er gedacht verloren gaat de pracht onder een stille zucht kale plekken in het woud bomen met wonden macht is niet gebonden ze stelen onze lucht…

Ze dacht dat hij de prins was van haar dromen, Maar zij werd door hem in de boot genomen.…

scherp de uitdagende blik de halve schaduw haar krullen het hoofd schuin trots krachtig hypnotiserend zacht de huid het gevoel van overgave begeerte verstild het moment dat onze ogen bevroren…

was het je stem die zo beroerde of was het de tekst die messcherp sneed de kleur van je klanken verlichtte gemoederen maar de snik in je stem verzwaarde menig hart het donkere geluid vibreerde tussen een lyrische tenor en een baritono brillante het luisteren naar de kleur bracht beelden tot leven die smeekten om liefde hier en…

soms zie je in het halfduister beter het is zoiets als met het dempen van geluid bij schemerlicht zien de dingen er lichtjes anders uit of bots je op iets wat je bij daglicht soms niet ziet…