Alle inzendingen over zinderen

Zinderend stroomt het bloed door mijn aderen schitterend licht omkranst haar gezicht terwijl je stem zachtjes in mijn rechteroor schuifelt het lijkt op een paar zinnen waar ik mijn gevoelens had verstopt juist nu doordat ik kan zijn wie ik ben bij jou heb ik mezelf gevonden omdat jij tot het paradijs van mijn dromen wilde horen…

in een voorwoord van nadagen in vloeiend, sprankelend water knisperend taalloze letters op ongeschreven blad de glinstering van oprechtheid of diepte van kleinigheden gebeeldhouwd dromen, zowel ongeletterd vergeten, het onthouden van een dag, als een zinderende ruggengraat, meegevoerd in een bries, in de bijziende verte denkbeeldig…

Gekreukte lakens Kleren rondslingerend Aanzicht van vergane passie Wee geurend de nacht Smakend in voldaan Ochtend van afscheid Zwijgend vertellen ogen Kijkend vol teder genot Afscheid in een kus Nacht van eindeloos Smakend in zindering Voldaan in vergane passie...…

als je kunt zwijgen wees dan stil gesproken woorden zinderen na waardering verloren misschien nooit gehad je mening verwoorden delft langzaam een graf waar kwetsende woorden dieper raken pijn wordt gevoeld door alles heen zal men zwijgend gehuld in het niets luisteren naar woorden ze galmen na…

Vanaf een bankje in het Twentse veen volg ik de dans van heideblauwtjes gedempte geluiden zinderende warmte onze schaduwen schijnen langzamer dan langzaam te gaan te blijven staan boven pijpestrootje en zwaarbeladen braam mijn hart weet haast geen blijf met de weelde van dit beloken Paradijs…

een geselende hitte dorst 't oude wijze land en drijft meedogenloos de boer tot flagellant Sirocco en Zephyrus schroeien de droge grond zinderend zijn de luchten brandend de horizon in waanzin tergt de ploert de geest der pyromaan wouden en wijken smeulen onder Hephaistos' waan…

praalziek pronkt de passiflora met haar paarse pracht minieme madeliefjes maken moedig mee het mooie weer bedaard brommend bedrijft een bezige bij haar bloemgerichte bijentaak vlinders vleugelen vederlicht voorbij en zomerzot zoent de zinderende zon zomaar alle zorgen weg…

de dodenakker ligt er zinderend in zonlicht verlaten bij het voelt vreemd dat alle neuzen hier dezelfde kant op wijzen ik groet mijn ouders bewijs hen voor de zoveelste keer de laatste eer straks klinkt een lied voor mij, ben ik een arme stakker kom ik op mijn dode akker geen weg terug…

Een zoele zomerzotheid zo zilterig zo zinderig zo zwiepend zot en zwinderig zo zalig zeeïg weeïg zoet zo waaierig verzwinderig Zou de zoute zeehuig zachte zeenimflijven laten zwieren tussen mui en slufter in door zonnebranding surfend hen als poseidon in de huizen hoge weerwolfgolven zwelgen…

Zo de donkerkoele bruisende branding stroomt over een sneeuwwit strand hunker ik de gloeiende zon te vloeien tot een zwak scharlaken schemerlicht Ik verlang de lucht zinderend haar krekelgeluiden te mengen met het steevast bulderen van gepassioneerde kleurenpracht als peluw van de nacht zodat ik mijn schaduw kan rusten alleen gelaten…

Een schuchtere herfst, een schitterend eind en dromen, verder een zinderende zomerliefde, meer heb ik nooit gewild.…

Op een dag had ik je gezien meende ik toch jong en mooi een zilverster in de blinde nacht het lied van een windbazuin dwalend over een blij, zonnig landschap Als zindering van zomerhitte onder eindeloos azuur was je licht Als geruis van de branding over schitterwitte stranden was je lach Hunkerend wacht ik op de dag dat ik jou zal…

Bloemen ben jij Zonnebloemen in zinderende zomerglans waarin het licht schittert van alle harten van alle sterren…

Te sluimeren in dit licht van luisterrijke levenslust vernieuwt versleten krachten doet alle zinnen zinderen laat mij weer leeuw zijn en al mijn sterren schitteren.…

het waren niet alleen je hand en ogen die me wenkten ook die wolk kastanje gebruind haar dat ongeordend krulde in de late avondzon van een eindeloos lange zomerdag je lach had nog dat zinderende van de middaghitte in een trillend zwoel geluid jij pakte volledig uit na jouw weergaloze presentatie koesterde ik vol liefde je warmrode…

Bloed spat op als ik ronddans op de plaats van misdaad en jouw lijk omlijst met een vrolijk overwinningsritueel Lach, zinder met mij, ik heb je in het stof laten bijten, geniet van de smaak van ijzer die mij naar de lippen stijgt om jou Bloed spat op en schildert mijn gelijk op de uren in het heden vol verlangen naar een muur van eeuwigheid…

Stam die uit Duizend deeltjes Bestaat, bast Doortrokken van Leven dat Voorbij kwam, Die op de grens Van wat van mij is Stormen opving, Dodelijke ijskou Trotseerde, beschutting Gaf in zinderend hete Zomerzon - jij staat Hier zonder te weten Dat ik hier woon, Dat ik hier mens ben Zoals jij voor Iedereen en voor Niemand…

de bladeren aan de bomen zuchten onder de vochtige warmte de wind nam een vrije dag in de kalmte van de wegebbende hitte wordt gewacht op de zeepbel in de zinderende lucht de met mos begroeide muren de niet geplukte vruchten in de boomgaard troost van dat wat was de vallende sterren in de maanloze nacht voor wie luistert de magie…

Ik had je nog willen zeggen Dat de tijd heeft stil gestaan Mijn hart nog vol van jou is Het gevoel niet weg wil gaan Ik had je nog willen kussen Op die overheerlijke mond Nog stiekem willen proeven Waar ik ooit de passie vond Ik had je nog willen strelen Gewoon voor een moment Zinderend zacht en teder… Omdat jij de allerliefste bent…

zoals je me droogt als ik net uit de douche kom door me in je armen te nemen voor een spetterende tango in de vierde versnelling zoals je mijn kippenvel wegstrijkt tijdens adembenemende intervallen zinderend weer tevoorschijn tovert met je doordringende blik die volharding verraadt als je me neemt zoals ik ben was en blijf zo ja…

Nazomertje zoet, je zinderende zaligheid speld ik op mijn hoed langs wegeltjes van rust, langs paadjes van weldadigheid, langs holle wegen als groene tunnels en bolle boomgaarden in oranjegloed. Ik wil geen minuut missen, geen uur verzuimen, jouw dromerige fruit heeft iets goddelijk zoet. Ik lik vingers en duimen.…

Genoeg tranen om me aan te laven, Maar ze kwamen niet, droogden op Al voor ze ontstonden, Droogte die mij teisterde In windvlagen van zinderende warmte Die door kieren en naden Binnenkwam in dit onbehouden huis, Huis dat van binnenuit werd uitgehold En waarin alleen Zijn mantel die In mooie plooien naar beneden hangt, Zijn rechterhand…

Waren er geen oleanders, bossen ondoordringbaar wilde bramen met die violette donkere en lichte vuren Waren er geen assembomen, bamboestruiken en waringins, breed hun loverarmen spreidend, dichte ambergroene muren Zou de gloed van een verlangen, in rhododendrons groene grot niet zinderen in 't avonduur tongen likkend als de vlammen…

Dicht dichter dan bij mij wil jij komen als jij verschijnt in mijn dromen draag ik je op zinderende zonnestralen van de zee naar het zenit waar wij ineen vloeien tot het eind ons omlijnt jij en ik zijn een teken van een lijn waarvan de uiteinden in stralende oneindigheid samenkomen als een cirkel vol van dromen…

woorden als zandkorrels en al lang is alles haar en huid en bitter zoet doolt het hart in hemel verdwaalt de maan één enkele zwaluw maakt nog niet de lente - zegt men - ook niet in duikvlucht over zinderend asfalt soms hebben liedjes ademnood waar schaduwen vallen in de schoten is er noch hand noch mond en breekt het blauw.…

Streel je in gedachten Mijn mond proeft overal Buik billen borsten Stevig rond en zacht Hartstocht en verlangen Zinderende nacht.....…

overlevingsstrategieën reanimeren gedachten na de dood doodgeschoten, ondoorgrondelijk weggestopt en begraven de koele brise verandert in een zinderende hysterie vat ongrijpbaar licht de dag schuift somber tot aan de rand van de dood jaren vinden bevrijding uit innerlijke ademnood betrachtelijk als kinderlevens protesteren…

in de opmaat hoor je kabbelende tonen van de zee het blauw bazuint in weidsheid rond trompetten schetteren de zon violen spelen rullend zand pauken zinderen het hete strand in koperrood golft de finale aan met witte echokuiven dan draag ik je naar zee het zomerse orkest speelt stil de avondkoelte mee…

In extase kronkelt ze met haar goudgele vinnen dronken van lust en golvend van binnen Tot zinderende hoogte met een verbluffende vaart waarbij hij zachtjes zuigt aan haar kwispelende staart Zijn schubjes graven zalig tegen haar kieuwtjes aan ondersteboven van passie laat ze zich stromend gaan Bevredigt geniet ze terwijl ze haar lippen…

wat een mooie dag voor de dood laten we gewetens toosten oogwit strikken voor aderlatende wijn net iets te euforisch zijn laag verlangen zingen in grenzeloos mineur tonen lezen uit weggedragen handen en laat ons dan nagelaten adem twijnen ineengestrengeld zwijgen de laatste gedachte een afdruk in zinderend heet zand…