Alle inzendingen over zonder zwaarte

wanneer m'n lichaam niet wil luisteren naar mijn hart en de zwaarte mij steevast denken doet aan smart dan blijf ik hopen op een wonder ook al helpt het mij geen donder 'hoop doet leven' ook als vrees mijn leven tart…

de zwaarte van miljoenen zuchten is voelbaar in de lucht restjes kerstdiner worden geserveerd op kliekjesdag mensen slepen zich naar supermarkten zoeken een vers jaar verloren illusies knallen als sterbloemen dromen bloeien open…

een druppel dauw op het blad van de liguster zonnestralen ster en strepen parel vol beweging hangend vechtend tegen zwaarte kracht verend op stilte en pracht van wind... ben jij m'n ochtendkind…

wanneer het lichaam niet wil luisteren naar je hart en de zwaarte steevast denken doet aan smart blijf dan hopen op een wonder ook al helpt het vaak geen donder 'hoop doet leven' zelfs als vrees het leven tart…

de zwaarte van vandaag is voelbaar in het land de vlag, die nu halfstok hangt toont ingetogen rouwfloers twee minuten stilte slechts met lading, die onhoorbaar is elk jaar weer de merels die luidkeels vrede zingen…

Grijze massa klevend aan de wetten van Newton die ik nog kende jij niet, althans ze dreven weg in de lokken over je ogen langs je mond en nestelden zich in het kuiltje van je hals weg vol cellen volgend tot de zwaarte van de aarde.…

het verdriet dat ik vergeten was is alleen maar stil geworden roerloos voelt mijn hart de zwaarte de vergane tijd sluipt verder weg jij komt steeds dichterbij ik wandel van boom naar boom van jou naar jou…

sist en gist vertrekt en verdwijnt met pen en papier zwiert ze over de aarde speurend naar de lezende zielsverwant gaapt en slaapt vloekt ze vlucht voor vergetelheid zoekt licht in zwaarte tast met talige vingers naar een andere werkelijkheid…

hoe kon het dat de zwaarte voelbaar was de broze stilte in het weifelende licht van zoekend zwerven het wenen langs verre wegen hoe kon het dat ik de nacht voelde de nooit bereikte landing altijd als ik naar jou jouw Boeken keek? er valt niets over te zeggen…

op hartenklop schommelt weten tussen herinnering en vergeten danst lichte dromen in luchtige niemendalletjes gaat vluchtig voorbij aan de zwaarte van bestaan pas als de hartenklop stokt de schommel stopt wordt weten eeuwig vergeten…

ik weet dat ik nooit goud zal schrijven mijn pennenvruchten reiken niet naar het eremetaal zij zijn slechts een gebaar van goede wil wellicht een hoopvol delen dat zwaarte kan schelen het samen ervaren polijst hoekigheid in gebaren jullie hebben mij letters gegeven die ik in woorden heb teruggeschreven…

achter de nevels van de tijd zwijgende voorouders die naar ons kijken zij weten van ons zoeken klungelig reiken naar graantjes van geluk nu het daglicht krimpen gaat wordt de nevel dunner zijn zij meer nabij aardse afgescheidenheid door zwaarte van materie zeulen wij mee…

het blauwe vuur in zijn ogen de zachte beweging van de hand ze hoort zijn lichte zingen het voorhoofd een schild waarachter gedachten wachten zijn ziel open naar haar toegewend de zon op lichtgroene struiken het lijf zonder zwaarte een bloem drijvend in een schaal…

het ga je goed, dat las ze: identiek dat het zo veel beter is kiest hij toch voor het wilde water verduisteren ligt niet in haar aard ingrijpen en opendoen was geen optie meer na dat hij vertrok niet later, schoon schip als grote wens eindelijk hangt ze haar zwaarte als pluche gordijnen in de embrasse…

Het debiet van pijnwater is kracht zonder zwaarte, is hemel tussen aarde en oevers, is dimensieloos als drijven.…

Wat opvalt bij wat neervalt is de zwaarte en daardoor hebben bevers platte staarten.…

het liefst verslenter ik de zwaarte van de zondag langs waterwegen die mij dragen kunnen als een verstekeling verborgen in hun stroom, tenslotte opgenomen drijven naar bestemmingen waar een ander woord verkondigd waar geluisterd en gefluisterd wordt maar ook intens gevierd en liefgehad met allen die ooit waren en die nú zijn…

Het is enkel raden naar de zwaarte van 't gewicht dat je schouders neerwaarts drukt maar als je moe bent rust dan wij zullen stuwend zorgen zoals jij vroeger deed dus mama zeg niet meer dat je tot last bent want jij streelt ons leven met je handen…

er vliegen woorden door de lucht waar de wind geen vat op heeft die hun betekenis op schrift pas kenbaar maken als lichtgewicht of explosief je kent de lading niet in vonnisrood en op papier wegen rechters de zwaarte van hun vlucht maar de wind erkent geen grenzen voor een handjevol gebakken lucht…

ik heb vandaag de zon gevoeld hij scheen op mijn gezicht zorgde dat ik vrolijk werd en al mijn zwaarte licht ik zag wat dames dartelen en opgewonden heren optimisten zonder jas jong grut in zomerkleren ik dacht hoe wonderlijk het was wat een handvol zonnestralen en een onbewolkte lucht bij de mens kan bovenhalen…

dwars door het duister ligt een steen ter hoogte van de afdruk in destijds deze ruimte bespaart geen zwaarte- kracht, deze vogel vangt geen kat zo gaat er een steen aan elke dag voorbij, die ingesneeuwd en vergeten daar al lag voor het ochtendgloren en zal blijven liggen tot na de dood…

het is zwaarte die bootjes over zeeën stuwt een voetstap die een onbetreden landschap zoekt het is duisternis die de waarheid naar het licht zingt een luikje dat opengaat naar een verdrukt verleden het is de bitterheid die de omgekeerde weg aflegt jouw gezicht dat zich wendt naar de zon het is de schaduw die dan…

Een watertoren ten dode opgeschreven wordt een dodentoren Een steen des aanstoots een drooggevallen watervat dat kil de zwaarte Van stenen harten torst verzaagde levens in de toren van de dood Wie haalt dan de doden weg wie zal ze dragen naar de torens van stilte Zal iemand ze aan de hemel schenken…

deze kant op, zeg jij en ik volg je lijf in liefde voor later en slierten vol licht voortdurend openen handen en ik vind je adem voel je huid weet het antwoord meer dan zwijgend zonder zwaarte ook als de dag herbegint volg me, zeg ik en je streelt mijn ziel het dichtstbijzijnd…

de aangezegde dood in bootjes van papier aangespoeld wachten op zilte handen de zwaarte deinde stil en licht tussen hen in de tranen raakten bevriend met de verliezen ze weven nu de dagen losjes aan elkaar lopen door de avonden naar de nachten vandaag is niet meer wie zal vleugels geven?…

De zwaarte die ik altijd voelde vervliegt en maakt plaats voor een alles overtreffende lichtheid Ik voel me vrij…

de stilte van papier aangeraakt door zwaarte buigen zinnen in hun klank er is niets te horen, buitenom de woorden rond mijn oude oren tegen wil en dank het klimt in ogen, torenhoog gestapeld tot een vorm- en uitgedacht volgens de norm van wat er is geleerd elke letter kleurt verweerd en jong ook tegelijk…

ik vinger ijs op hete huid en smelt in samenzijn pegelde zo lang in korte dagen dat de zon mijn zwaarte niet kon dragen brak voordat je kwam jij zoog druppels van verlangen uit het vorstelijke hangen de splinters heb ik bij elkaar geraapt en in ontdooien jou tot vrouw gemaakt…

maar dan vraag ik het me af of ik dat ook zou kunnen gewoon mijn handen dragen vastgeklonken aan de voortgang van de tijd en zonder spijt heel zacht jouw rozen plukken zou het lukken als ik wacht de zwaarte van een groot verlies verschijnt in levenslijnen, onbesmukt en opgerukt uit oude beelden daar ben ik geweest nu wil ik het meest…

Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zonden en het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht.…